maandag 3 december 2012

mijn laatste blog

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik nog geen idee wanneer mijn definitieve einddatum zal zijn. Ik sla dit op als concept en heb aan mijn Timmetje gevraagd om het te publiceren als ik er niet meer ben, als die ellendige kanker gewonnen heeft en mij bij mijn allerliefsten heeft weggehaald.

Het was een afschuwelijke tijd, de tijd van ziek zijn en weten dat je het niet gaat redden, dat je geen kans krijgt, dat het gewoon over en uit is. Dat je leven stopt terwijl er nog zoveel is om voor te leven. Toch was het ook een zeer rijke tijd, hoe dubbel het ook klinkt, nooit bij stilgestaan dat er zoveel lieve mensen om mij heen zijn, mensen die oprecht met mij en mijn gezin meeleefden, die zich ook machteloos en verdrietig voelden. Daardoor voelde ik me gelukkig en rijk, ondanks alle shit.

Lieve lieve mensen ga verder met leven, wordt gelukkig en geniet van alles om je heen, maak je niet te druk om vanalles waar je toch niks aan kunt veranderen, wees lief voor elkaar, respecteer elkaar.

Ik kan niet zeggen dat ik vrede met de situatie heb, nee dat kan ik niet, daarvoor heb ik te veel pijn en verdriet gehad, zo oneerlijk allemaal, maar het is nu eenmaal niet anders.

Praat gerust over me en met me alsof ik er nog ben, lach over me, maak grapjes over me, maar vergeet vooral niet te genieten van alles en iedereen om je heen, van de kleine, zo belangrijke dingen.

Bedankt dat jullie er waren (zijn).

Liefs
Ans

zondag 25 november 2012

Palliatieve sedatie

Blog geschreven door Tim
Hallo allemaal,
Om jullie allemaal toch de laatste informatie te geven en ons te ontlasten van de moeilijk te beantwoorden vragen schrijven we nog een keertje op het blog.

Mama heeft aangegeven dat de strijd is gestreden en ze vanaf maandagmiddag is gaan slapen, dmv palliatieve sedatie, zoals ze ook al eerder zelf aangegeven had. Dit houdt in dat ze dmv medicijnen in een diepe slaap is gebracht. We kunnen natuurlijk niet anders dan haar beslissing respecteren en accepteren.

Ze heeft inmiddels afscheid genomen van een aantal mensen die haar erg dierbaar waren.

Hoewel het ons heel zwaar valt, is het voor mam de enige manier om de rust te krijgen die ze verdiend na deze zware strijd.

Bedankt voor alle hartverwarmende reacties, bloemen, kaartjes enzevoort.

Liefs,
Ans, Gerard, Sabine, Mark en Tim

maandag 5 november 2012

Bellen

Hallo allemaal,

Hier is Tim weer.

De afgelopen 2 weken zijn zwaar en vermoeiend geweest. De morfine doet zijn werk om de pijn te verzachten, maar helaas zijn de diverse bijwerkingen erg heftig.

We snappen dat iedereen graag langs wil komen maar mama trekt dat niet. Daarom vragen we ook bij deze niet zomaar op bezoek te komen maar graag even te bellen. Ons pap zal dan kijken of het mogelijk is of niet.

Bedankt !

Tim

vrijdag 26 oktober 2012

Kindvriendelijk

Vriijdagmiddag bijna weekend. Voor het eerst sinds 2 weken pak ik de labtop (was dat ding altijd al zo zwaar?) en lees eerst een enorm aantal berichten. Bedankt daarvoor, het doet me nog steeds goed.
Het waren weer 2 weken met flinke passen achteruit, een enkele vooruit, weer achteruit en stabiel. En op de laatste punt ben ik nu, of liever gezegd heb ik mezelf geplaatst.Ik wil gewoon stabiel zijn voorlopig stabiel blijven en misschien de morfinepomp weer even aan de kant zetten. Zonder boeien rondlopen, vrij zijn.
Weer reageerde ik vreemd op de medicijnen maar de manier op de  combinati van de morfine met enkele andere pillen joegen mij regelrecht in een dilirium waarvan ik nu nog de restgevolgen meedraag. Ik heb de engste dieren op mij gehad en opdrachten gekregen van onbekende personen en de nodige andere nachtmerries gehad. Ik kan maar niet begrijpen hoe sommige mensen deze pillen elders gaan kopen en vrijwillig deze troep slikken. En dan daarnaast compleet van de werel. De pijn was inmiddels wel verdwenen, ja als dat ook nog niet geholpen had!.

Ook nog zoiets de midicijnen, een neusspray tegen de pijn, werd geleverd in in ,logische, kindvriendelijke sluiting. Aangezien ik in mijn vorige leven ook al atijd de hulp van een volwassende nodig heb gehad om een  fles bleek open te maken had ik dat ook nu heel erg hard nodig maar ook mijn lief had mooite met het openen van de verpakking. Maar wat heet  kindvriendelijk, een nijptang en hamer doen het ook.....  je moet alleen op tjd beginnen...... voor de pijn onhoudbaar is.......

vrijdag 19 oktober 2012

Bedankt!

Lieve mensen,

Heel erg bedankt voor alle lieve, hartverwarmende berichten.
Die doen mij en mijn gezin enorm goed.

Helaas ben ik nog steeds niet in de gelegenheid om zelf te schrijven, maar ik heb veel lieve mensen om mij heen die dit graag voor mij over hebben.

Vooralsnog lijkt de pijn nu onder controle, maar laten we daar nog maar niet alle hoop op zetten, het is tenslotte al eens vaker mis gegaan.
Het blijft hopen op meer pijnvrije momenten, waardoor ook de energie om dingen op te pakken terug komt. Hopen op een win-win situatie, al is het nu alleen maar win-verlies, win-verlies, win-verlies.....

woensdag 17 oktober 2012

Stilte

Blog door Tim
Mama heeft de energie en de kracht niet om zelf iets te schrijven, daarom schrijf ik iets

Vele van jullie vragen hoe het gaat.
Daar kan ik helaas simpel in zijn....niet goed. De pijn wordt erger en daardoor is de medicatie te weinig. Vandaag is dan ook besloten een morfine pomp aan te sluiten waardoor alles beter geregeld kan worden en de pijn hopelijk snel verminderd.
Vandaag is wel weer duidelijk geworden hoe snel ons medisch systeem in Nederland werkt. Om 9.00 uur de huisarts in huis, welke meteen de oncoloog voor overleg zou bellen, die moest natuurlijk daarna weer terug bellen, nadat hij had gebeld moest de thuiszorg ingeschakeld worden, deze hebben we zelf om 16.00 uur maar opgebeld en uiteindelijk zelf de medicatie opgehaald bij de apotheek en om 18.00 uur komen ze deze dan aansluiten....heel fijn als je 's ochtends al gebeld had .....

Vanmiddag hebben we ook het halve huis verbouwd zodat het bed lekker voor in de kamer staat en het fijner voor mama is om beneden te zijn. Niet meer hangen in de bank maar gemakkelijk liggen of rechtop zitten in het bed.

Alle aandacht doet goed maar is tevens heel vermoeiend, het ontvangen van bezoek dus helaas ook.
Bellen mag natuurlijk altijd maar het kan zijn dat het even niet uitkomt.

Tim

donderdag 4 oktober 2012

Stil

Ik krijg de laatste dagen regelmatig een berichtje "het is te stil rond je, dat voelt niet goed"en dat klopt. De inspiratie ontbreekt, net zoals de zin, de fut, de energie en verder alles wat me tot nu toe redelijk op de been hield. Het ontbreekt gewoon. Ik hang maar wat op de bank of in een stoel of in bed en denk, denk na over vanalles maar kan het niet na vertellen. Heeft dit met het overlijden van mijn mama te maken en het idee dat ik de volgende in de rij ben of is het toch de ziekte die mij steeds verder in de greep krijgt ? Om me heen lees ik dat mensen aan deze ziekte sterven en zie ik een documentaire over Bibian waarvan ik erg onder de indruk ben geraakt. Ik kende haar via de chat en de mail maar nu krijg ik er een stem en beeld bij en dat doet pijn. Wat is alvleesklierkanker toch een afschuwelijke ziekte.

Ik weet het allemaal even niet, weet alleen dat ik dit gevoel niet leuk vind, vind er niks aan maar moet verder, verder waarheen ? Ik voel me zo ontzettend moe en hoop iedere ochtend dat het beter gaat, zelfs bezoek is me af en toe te veel, word moe van praten en van luisteren. Maar lieve mensen ik bedoel het niet negatief, ik ben nog steeds erg blij met alle belangstelling maar ik zou het zo graag allemaal anders zien.

Vandaag was er dan een klein lichtpuntje, voelde me een ietsepietsie minder somber, zouden de anti-depressiva tabletjes dan eindelijk wat licht in de duisternis gaan brengen ? Vanmiddag heb ik een legpuzzel van 40 jaar geleden van de zolder laten halen en ga maar eens proberen mijn zinnen te verzetten hiermee.

Ik ga 520 stukjes Brussel in elkaar leggen....... 

zondag 23 september 2012

Verdergaan

Gisteren was het afscheid van mama, een prachtig mooi en warm afscheid, precies zoals ze was. Wij hebben er met zijn allen een heel warm gevoel aan overgehouden.
Na de koffietafel, waarbij we nog met familie en vrienden hebben bijgepraat en herinneringen opgehaald, ging bij mij het licht uit, ik was kapot, doodmoe van alle emoties maar dat mocht ook, het was me gelukt om er voor 100% bij te zijn, iets waar ik de dagen ervoor nog bang voor was omdat het niet echt goed met me ging. Maar het is me gelukt, maar als ik iets wil dan moet het ook.

Na vele uren rusten ben ik er weer en dan is het nu zondag, de dag voelt leeg en ik blijf tot 13 uur in bed, daarna aankleden en in mijn stoel. Wat ga ik doen?? een beetje zappen en ik kom uit op duitse Heimatfilms, films die een nostalgisch gevoel bij mij oproepen en ook de films waar mijn mama op zondagmiddag altijd naar zat te kijken als ik bij haar binnenkwam. Meestal keken we dan samen verder alhoewel mama dan alleen nog maar praatte, alsof ze blij was dat ze weer met iemand kon praten. Mijn gedachten zijn een warboel, mama zit er constant tussen verweven, het is een vreemd gevoel.

Als de telefoon gaat verwacht ik "oma" op de display te zien, zoals zo vaak, alleen de laatste tijd niet meer omdat ze niet meer precies wist hoe de telefoon werkte, of Gerard die zegt, "Ans je moeder aan de telefoon". Maar ook dat kan natuurlijk niet meer. Blijft een raar idee, geen ouderlijk huis meer hebben, geen thuis meer, niet meer even kunnen bellen. Wat had ik haar nog graag willen vertellen dat er veel mensen bij haar crematie aanwezig waren, zou ze mooi gevonden hebben en zich afgevraagd hebben of die mensen echt allemaal voor haar gekomen zijn. Ja mama, voor jou.

Nu moeten alleen haar spulletjes nog opgeruimd worden en ook dat zal wel veel emoties oproepen, maar het huisje is haar huisje niet meer als zij er niet is. En die spulletjes...   dat heeft tijd...  nu nog even niet ...... is niet belangrijk......



dinsdag 18 september 2012

mama

Lieve mama,

Daar lig je dan, heel stil in je eigen bed. Een mooie lieve glimlach om je mond, net alsof je slaapt. Ik kan niet stoppen met naar je te kijken, van kruin tot voeten neem ik je in mij op. Dat beeld staat nu op mijn netvlies, het is een mooi beeld.

Wat heb je het goed gedaan, wat heb je het moeilijk gehad de laatste dagen, wat ben je dapper geweest, wat heb ik een bewondering voor je.

Het is goed zo, het was klaar, je was op maar wat wilde je er nog graag voor mij zijn.

Lieve mama, ik red me wel, heb dezelfde lieve mensen om me heen die jou ook zo liefdevol verzorgd hebben, dus dat komt wel goed.

En ik weet dat er nu strakjes iemand met open armen op mij staat te wachten........

dikke kus
Anneke

dinsdag 11 september 2012

Ziek

Ellende komt nooit alleen en dat klopt, ook met  mijn mama gaat het helemaal niet goed, zo slecht zelfs dat we misschien heel binnenkort afscheid van haar moeten nemen. En dat doet pijn. Het ergste vind ik dat ik er niet voor haar kan zijn, niet voor haar kan zorgen omdat ik om het moment niet eens voor mezelf kan zorgen. Het is afschuwelijk om van afstand te moeten toekijken hoe anderen de zorg overnemen terwijl ik jaren voor haar gezorgd heb. Maar morgen ga ik naar haar toe al is het op mijn knieën, gewapend met plastic tasje en washand maar niemand houdt me tegen.

Ik merk aan mezelf dat ik flink aan het inleveren ben, iedere dag opnieuw. De huisarts is vaste bezoeker geworden, de apotheek vaste leverancier en de thuiszorg helpt me door moeilijke momenten heen. Gelukkig is er mijn lieve familie en mijn lieve vriendjes die er ook voor mij zijn maar wat is het shit. Hoe doen anderen dat toch ? Iedereen zegt dat ik zo sterk en dapper ben maar voor mij voelt dat niet zo. Zeur ik niet teveel ? ben ik mensen niet tot last nu ik steeds meer vraag ? En dat de vraag hoelang nog ?  Hoelang hou je zoiets vol ? Iedere ochtend weer denk ik "weer een dag vol misselijkheid en ellende". Toch probeer ik te genieten van leuke dingen maar ook dat wordt helaas steeds minder. Op dit moment kunnen mijn moppies mij blij maken en wat er ook gebeurt de oppasdonderdag blijft voor mij, ook al moet ik 2 dagen bijkomen. Belachelijk toch hoe het leven een afschuwelijke wending kan nemen.

Hoe ziek kun je zijn?  Een flinke griep is een lachertje bij alles wat ik nu doormaak en voel. Boos ben ik nog steeds op mijn lichaam dat me toch zo ontzettend teleurgesteld heeft. Ach, misschien val ik wel in herhaling. Het ergste vind ik dat mijn wereld zo klein wordt, ik kom dagen niet van de bank af, hoe graag ik het wil, het gaat niet.

Vandaag regende het en was het grijs en dat is precies zoals ik me momenteel voel. Alleen hoort er nog een flinke storm bij.......

vrijdag 7 september 2012

Gooische vrouwen

Ik lig in bed, het logische gevolg na een heel drukke dag gisteren, en hoor geluiden. Gerard is aan de schoonmaak geslagen, de schat. hij heeft een CD opgezet met oldies, de zachte muziek  van o.a. Time stood still, dringt door tot boven en ik doezel wel.

Mijn gedachten gaan terug naar ongeveer 1983. Door geldgebrek vond  ik dat ik  maar een baantje  moest gaan zoeken, Gerard in de WW en iedere gulden zou welkom zijn. Ik vond een job als schoonmaakster op de plaatselijke tennisbaan, niet echt een droombaan maar een regelrechte nachtmerrie zou later blijken. Ik was niet te beroerd om alles aan te pakken en het maakte mij niks uit, ik dacht regelmatig aan mijn oma die ook altijd haar geld verdiend had met poetsen.

En zo begon ik voor 3x 2 uur met poetsen, de kantine, douche en toiletten schoonmaken. In het begin ging het nog wel maar het volk dat de tennisbaan bezocht was niet mijn volk. Op de woensdag werkte ik (onder schooltijd en Tim nam ik mee met een bult speelgoed) 2 uurtjes. Er was daar dan altijd een groep van zo'n 20 chique dames die dachten dat ze meer waren dan de rest. Dus als ik de vloer mooi gravelvrij gemaakt had en gedweild kwamen de Gooische vrouwen via de achterdeur, zonder blikken of blozen, compleet met vuile schoenen, te beroerd om de voeten te vegen, over mijn nog natte vloer gelopen. En dan die blik naar mij....   bah wat een kak. En over kak geproken, ze presteerden het ook om een flinke drol te leggen terwijl ik de toiletten aan het schoonmaken was.  bah... En dan die blik naar mij.

Op een gegeven moment was ik het zat, diverse opmerkingen hadden niks geholpen maar wat ik toen gedaan heb, daar kan ik nu nog om lachen. Na de zoveelste confrontatie tussen mij en het gravelvolkje heb ik besloten om de keuken en bar schoon te maken met hetzelfde sopje als de toiletten schoongemaakt waren. Dus eerst flink de toiletten en vloeren schoongemaakt en toen naar de keuken, het doekje flink uitgeklopt boven het aanrecht en alles flink gesopt met het toiletsopje.

Jammer dat ik nooit heb kunnen zien of een van de dames tijdens het borrelen of het nuttigen van een tosti een krulhaartje tussen het gebit uit zat te peuteren.

Ik hield het al snel voor gezien en het lot was mij gunstig gezind, Gerard weer een baan en ik kon een opleiding gaan volgen, een opfriscursus directiesecretaresse, een jaar met veel plezier naar school en het resultaat weten jullie.

En 2 van de Gooische vrouwen, daarvan weet ik dat ze op een flatje wonen en een uitkering hebben , weg rijke vent, hopelijk weg capsones. Maar misschien heeft de tennisclub nog een schoonmaakklus voor ze, maar waarschijnlijk zijn ze te oud.......

woensdag 5 september 2012

Medicijnen

Dat medicijnen en ik niet samengaan heb ik al eerder gemeld, maar dat medicijnen ook voor een chaos kunnen zorgen ondervind ik nu iedere keer weer. Omdat ik alleen nog maar palliatieve zorg heb, dus alleen maar symptoon- en pijnbestrijding blijft het een groot experiment, wat helpt, wat helpt niet ?

Ik heb een morfinepleister voor de pijn, deze geeft bijwerkingen in de vorm van misselijkheid en obstipatie. Voor de misselijkheid heb ik al 4 verschillende soorten tabletten en zetpillen uitgeprobeerd, echter zonder resultaat, vorige week echter is DE wonderpil voor mij gevonden, een tabletje dat me echt helpt. Alleen word ik daar behoorlijk suf van. Dan maar gaan liggen en suffen. Als de pijn echter toch erger wordt moet ik een morfinetabletje erbij nemen, want pijn lijden is niet nodig wordt gezegd. Daardoor wordt de obstipatie en de sufheid wel erger. Maar geen probleem, voor de sufheid heb je een bed en voor de obstipatie heb je van de zakjes movicolon, een stroopachtig drankje dat je darminhoud er soepel uit laat komen. Op de een of andere manier werkt het bij mij extra zodat ik diarree krijg, dus maar een half zakje de volgende keer.

Voor mijn hartbeschadiging, met dank aan de chemo,  slik ik 3x daags medicijnen om de hartritmestoornis onder controle te houden, nu blijkt de dosering weer te laag, de hartkloppingen komen er weer doorheen, dus gewoon wat meer pilletjes.

Helaas is dit allemaal tijdelijk, niet alleen voor mijn leven maar ook omdat het een logisch vervolg is dat de pijn heftiger gaat worden waardoor de medicijnen weer verhoogd moeten worden met gevolgen als misselijkheid en de rest van de shit die erbij hoort.

Momenteel bekijk ik het per dag, de ene dag gaat het ietsjes beter dan de andere, ging het gisteren zo goed dat ik zelfs even gefunshopt heb bij Ikea, heerlijk even wat prullaria kopen voor in mijn huis, wat herfsttinten aanbrengen  zodat ik daar toch alvast van kan genieten. Kussens en een plaid kopen voor de nieuwe bank waarop ik waarschijnlijk nooit zal zitten (levertijd tot 12 weken) maar die ik dan toch nog maar uitgezocht heb (net als de bank). Vandaag heb ik dan weer wat uren nodig om bij de komen, maar moe ben en blijf ik toch.

Het is en blijft shit allemaal, nog even en ik kom echt nergens meer.........  ik voel het........

zaterdag 1 september 2012

de Dood

Sinds ik in 1999 samen met Mark (met vrijkaarten vanuit de zorg) de musical Elisabeth heb gezien, was ik verkocht, prachtig. Voor de eerste keer in het Circustheater, een slechte gratis zitplaats zodat je alles wat er aan de linkerkant van het podium gebeurde alleen maar kon raden maar dat deed er niet toe. Mark en ik waren om. We hebben nieuwe kaarten gekocht en zijn er nog een keer naar toe gegaan, nu een  hele goede plek en ook Tim meegenomen.

Vanaf toen ging ik regelmatig, meestal met Mark, ik heb supermooie musicals gezien, mindere, veel mindere en het heeft me best veel geld gekost. Wat maakt het uit. De laatste tijd is het echter over, sinds de musicalindustrie doordraait door musicals van de Hema rookworst te gaan maken en andere flauwe kul (misschien de aambeien van tante Sjaan??) is mijn belangstelling afgenomen. Ik hou van echte musicals, zoals Elisabeth, Aïda, De drie musketiers, Les Miserables etc., gemusicaliseerde Disney sprookjes zijn niet mijn ding. Maar wel de kleine (niet Joop vandenEnde) musicals zoals "1953"en op Hoop van Zegen zijn geweldig.

Een topper was ook "Ludwig", een musical over het leven van koning Ludwig van Beieren, die ik in het Festspielhaus in Füssen gezien heb, de entourage, de sfeer, de muziek, het verhaal, geweldig. De CD heb ik grijs gedraaid, het nummer "Bruder" was favoriet totdat mijn neef Tom zijn eigen versie erop los liet en het nummer ineens een andere betekenis kreeg.

Maar Elisabeth blijft mijn favoriet, met stip op 1, misschien omdat Sissi ook al mijn hele leven met me meeloopt, de films heb ik al 100x gezien en nog steeds houd ik het niet droog als ze in Venetië over de rode loper loopt. Maar in de musical loopt als rode draad "de dood" mee in het verhaal. Ook de film Meet Joe Black met Bradd Pitt maakte indruk op mij terwijl ik helemaal geen filmmens ben. Ook daarin speelt de dood een belangrijke rol.

Sinds februari loopt de dood ook parallel met mijn leven mee, hij is er altijd, soms op gepaste afstand maar de laatste tijd in de vorm van een stem, misselijkheid, zwelling, buikpijn, zwakte. Ik stuur hem weg, vraag mijn oma en vader daarboven om hem terug te halen maar het helpt niet, hij blijft. Hij is in mijn omgeving en wacht op het moment dat hij kan toeslaan. Dat moment wil ik uitstellen maar ik weet niet hoe hij denkt, is het trouwens wel een hij ?  misschien is het wel een zij. Waarom moet hij mij hebben ? Heb ik een spoor achtergelaten of heeft hij gewoon een lijstje van mensen waar hij om de een of andere reden naar op zoek is. Ik hoop alleen dat de batterijen van zijn navigatiesysteem leeg zijn en dat hij geen nieuwe heeft zodat ik hem om de tuin kan leiden en hem toch nog een tijdje op afstand kan houden of kan iemand zijn tomtom kraken en hem de verkeerde kant opsturen. Ik ben alleen bang dat ik op een gegeven moment toch de pineut ben ............... hij voelt al zo dichtbij....

http://www.youtube.com/watch?v=XkcMkih-VjQ

woensdag 29 augustus 2012

Stilte

Ik word wakker door een flinke hoestbui, zie op de wekker dat het 02.30 uur is. Wat ik ook probeer slapen lukt niet meer. Omdat ik het zo warm heb zet ik het raam een stuk verder open.

En dan komt het geluid naar binnen. Het valt me weer eens op hoeveel lawaai er ook 's nachts is, goederentreinen die, terwijl de spoorlijn zeker 4 km weg is, voorbij razen, aan de andere kant op ca. 1 km afstand de A2, waar gaan al die mensen toch naar toe ? gelukkig zit er een goed geluidsscherm voor. Katten die met elkaar "spelen", in de verte een ambulance, ojee een slecht begin van de dag voor iemand, een huilende baby ergens in de buurt, kom op ma of pa ga je kind troosten, naar huis fietsende tieners, die denken dat ze heel hard tegen elkaar moeten praten. Het is nooit helemaal stil.

Ook in mij is het niet stil, er zitten veel woorden in mijn hoofd, en in mijn lichaam zit iets anders, iets wat zich ook absoluut niet koest houdt maar momenteel erg verwoestend bezig is. Die woorden kan ik er gelukkig uittypen, maar dat monster in mij helaas niet. Als ik op mijn rug lig voel ik hem, een weeerzinwekkende zwelling die beweegt onder mijn handen. Lang geleden lag ik ook op mijn rug in bed, hoogzwanger en kon op ongeveer dezelfde plek een klein babyvoetje voelen en soms pakken. Dat ontroerde mij iedere keer weer, nu word ik er misselijk van.

Als ik de echte stilte op wil zoeken moet ik naar het buitenland, ergens hoog in de bergen, daar is het stil en ook nog echt donker 's nachts. Of misschien toch naar Zuid Limburg, ook daar zijn volgens mij nog van die plekjes te vinden.

Ik heb behoefte aan stilte merk ik, maar bij het typen van deze woorden overvalt mij een sombere gedachte, want binnenkort krijg ik waarschijnlijk meer donker en stilte dan mij lief is.........

zondag 26 augustus 2012

Dromen

Medicijnen en ik gaan niet samen, dat heb ik nu al te vaak ondervonden de laatste tijd. Ik word er erg ziek van. Paracetemol gaat nog wel maar zodra het zwaarder wordt, gaat mijn lijf protesteren en wel door er alles weer uit te gooien en mij doodziek te maken.

Vrijdagnacht had ik zo'n pijn, ik wist niet hoe te liggen, op mijn rug ging niet, op de zij niet, op de buik niet, dan maar een yoga-standje proberen, de mudra, maar ook deze eigenlijk favoriete houding hielp mij niet. Uiteindelijk heb ik het doosje morfinetabletten opengetrokken en er een genomen, maar er gebeurde niks, 4 uur en veel draaien later heb ik een 2e tablet genomen en toen is het fout gegaan, wel was de pijn weg maar ik werd heel wazig en hondsberoerd. Ik ben in slaap gevallen en heb getranspireerd en eng gedroomd.

Ik droomde dat ik in een ballon opgesloten zat, gekleed in een roze balletpakje, om mij heen stonden mijn liefsten en ze zwaaiden naar mij, de ballon ging langzaam de lucht in, Lieke en Britt klapten in hun handjes en zwaaiden, dag oma daaaaaaaaaaaag. En ik ging hoger en hoger, mijn liefsten werden steeds kleiner, puntjes, en ik zag ze niet meer. Ergens haakte mijn ballon aan vast en scheurde open, ik viel en bleef vallen tot ik in water terecht kwam. Maar ik kon er niet uit, kreeg het heel benauwd, toen zag ik mijn mama die naar mij toe kwam zwemmen maar ze kwam niet dichterbij, ik stak mijn armen naar haar uit, ze keek me wel aan maar ging steeds verder weg. Ik wilde schreeuwen maar kon niet. Toen werd ik wakker. Ik voelde me erg ziek en verdrietig.

Zaterdag ging het niet beter, echt slecht eigenlijk, geen pijn maar het was alsof ik nog steeds in een soort cocon zat opgesloten, ik zag wel alles maar het leek wel alsof ik van een afstand naar mezelf zat te kijken, geluid vervormde en gesprekken kwamen maar half en vertraagd over. Het enige wat ik wilde was iemand die mij vasthield en zou zeggen dat alles weer goedkomt. Gelukkig kwam Tim me een lekkere stoel brengen, veel te groot voor mijn huiskamer maar hij ligt heerlijk. Met Timmie heb ik even geknuffeld. Later kwamen Mark en Corwin en ook het even tegen Mark aanliggen deed me goed. Ook Gerard en ik houden elkaar steeds vaker vast alsof het loslaten al zo dichtbij komt. Wij zijn eigenlijk helemaal niet zo knuffelig aangelegd maar nu gaat het vanzelf.

En nu is het zondag, de morfine is allemaal uit mijn lijf en ik voel me weer zoals anders, ook klote, maar niet zo erg als gisteren. Als het droog wordt buiten gaan we even de frisse lucht in want die heb ik nodig, alle wazige gedachten uit mijn hoofd blazen.

En dan morgen de huisarts bellen, de morfinepleister moet maar verhoogd worden, hopelijk lukt dat wel, als ik maar niks hoef te slikken. Dat belooft nog wat voor de toekomst want hoe lang kun je blijven verhogen ??????

http://www.youtube.com/watch?v=d8ufIBGfX9o

donderdag 23 augustus 2012

Oma

In mijn eigen leven heb ik maar een oma gekend, oma Schlösser, de moeder van mijn vader, de andere oma is overleden toen ik net 1 jaar oud was, de opa's heb ik nooit gekend.

Oma Schlösser (oma Kaalhei) was een schat, een vrouw die heel hard voor haar eigen bestaan moest knokken, een moeilijk leven heeft gehad, veel baantjes tegelijk om rond te komen, scholen en kerken poetsen en dan zonder de moderne middelen maar met koud water, een borstel en op de knieën. Ik heb altijd bewondering voor haar harde werken gehad en nu ik ouder ben steeds meer. Toch was ze in mijn ogen altijd positief, had een flinke portie humor waardoor wij ook nu, ruim 26 jaar na haar overlijden, nog altijd over haar praten en om haar lachen. Ze paste vroeger wel eens op mijn zus en mij toen we klein waren, ze voerde dan meestal een striptease-act op waarbij ze in BH en jarretells in de deuropening stond te dansen, maar vaak vond ze het ook griezelig om op te passen en liet  ze mijn ouders met een smoes naar huis komen. Toen ons gezin vanuit Zuid Limburg naar Brabant verhuisde vond ze het maar niks dat wij zo ver weg in Holland gingen wonen. Ze kwam toch nog regelmatig logeren en wist precies na hoeveel treinsstations ze moest uitstappen.

Mijn kinderen hebben 2 oma's en 2 opa's gekend. Helaas is oma Verhoof veel te jong op 56 jarige leeftijd gestorven, ook een oma die 15 kleinkinderen had die haar alles waren. Het verdriet was groot. Met opa Verhoof was er na het overlijden van oma bijna geen contact meer, het was oma die de familie bij elkaar hield en na haar overlijden is die volledig uit elkaar gevallen.
Opa Schlösser is in 1996 gestorven, hij was een opa die zich moeilijk kon uiten maar op zijn manier toch van zijn kleinkinderen hield waarbij Mark toch altijd zijn lieveling was. En dan is er nu alleen nog mijn moeder, weer een oma Schlösser, ze werd oma Toy-Toy, naar de hond, genoemd. Een lieve oma voor al haar 6 kleinkinderen en nu een geweldige tomiejomie voor haar 3 achterkleinkinderen. Altijd stond ze voor hen en ons klaar, heeft vaak opgepast en meegeholpen. Nu is de tijd echter daar dat ze zelf veel zorg nodig heeft.

En dan ben ik de volgende generatie oma, nu geen oma Verhoof maar een oma Ans. Oma worden heb ik als een van de mooiste gebeurtenissen in mijn leven ervaren, iedere dag weer opnieuw geniet ik van het oma zijn. Oma worden is het mooiste geschenk voor het ouder worden, tevens de beste sportschool. Ik ga op een andere manier met mijn kleinkinderen om, maar dat is het generatieverschil. Oma's van nu staan zelf nog volop in het leven. De liefde voor kleinkinderen is echter voor alle oma's hetzelfde daar kan geen generatiekloof iets aan veranderen.

Ook oma Ans moet op een veel te jonge leeftijd afscheid van haar kleinkinderen gaan nemen, en dat is vreselijk. Een van mijn grootste angsten is om vergeten te worden, dat er niet meer over mij gepraat wordt, maar als ik terugdenk aan alle voorgaande oma's in mijn leven weet ik dat ik daar eigenlijk helemaal niet bang voor hoef te zijn........ alleen voelt het nu nog niet zo......

maandag 20 augustus 2012

Afhankelijk

Het allerergste van ongeneeslijk ziek zijn is voor mij het zo afhankelijk worden van andere mensen, buiten het verschrikkelijke gegeven dat je nooit meer beter wordt en je leven op een eind loopt vind ik het hulpeloze vreselijk.

Nog maar een half jaartje geleden werkte ik 40 uur per week, sprong iedere ochtend om 6 uur uit mijn bed, reed naar Eindhoven, werkte een hele dag, ging naar huis, deed nog dingen in het huishouden, tussendoor boodschappen, sporten en zorgde voor mijn moeder. In het weekeinde was de halve zaterdag voor mijn moeder, ging shoppen, paste op mijn moppies, een of twee maakte me niks uit en ik voelde me helemaal happy met alles. De zondag was altijd voor mij (ons).

En nu, begint mijn dag niet voor 9 uur, kan maar niet wakker worden, sleep me naar de badkamer en kom daar 1,5 uur later weer uit. Het liefst ga ik dan maar weer even liggen. Maar er moet gegeten worden, dus maar naar beneden waar ik als eerste op de bank neerval. Met moeite gaat er een halve boterham of bordje pap in. Dan maar weer zitten, die verrekte moeheid nekt me. Dan heb ik nog geluk als ik niet misselijk ben. Ik probeer wat te lezen of wat te rommelen in huis, maar dat houd ik nog geen 10 minuten vol, dan maar weer even liggen. Ik voel me nooit fit.
De middag verloop eigenlijk niet veel anders. Soms gaan Gerard en ik even weg maar waar we ook naar toe gaan, ik moet zitten. Kleine stukjes lopen gaat maar blijven staan niet.

En dan moet ik overal bij geholpen worden, steeds vaker, steeds meer dingen, zelfs de meest simpele, moet ik aan anderen overlaten en dat doet pijn, dat is moeilijk, ik ben boos, nee woedend op mijn lichaam dat me zo vreselijk in de steek gelaten heeft.

Hoe doen anderen zieken dat toch, ik kijk vol bewondering naar programma's als "over mijn lijk". Dit volgde ik altijd al maar nu de nieuwe serie is begonnen kijk ik met heel andere ogen, het is zo herkenbaar, alsof ik mezelf zie en hoor praten. Toch zijn deze mensen aardig positief, alsof ze al geaccepteerd hebben dat ze dood gaan terwijl ze allemaal nog zo jong zijn. En dat is dan toch het grote verschil met mij, ik kan dat niet en volgens mij ga ik dat ook niet accepteren. Volgens mijn oncoloog komt "de tijd van berusten" vanzelf, misschien ben je dan wel zo ziek dat het allemaal niet meer hoeft en dat het allemaal niet meer uitmaakt.

Maar hoe kun je nou accepteren dat je leven ophoudt terwijl het nog helemaal niet klaar is. Ik kan wel heel sarcastisch zijn, grappen over mezelf maken maar dat houdt me op de been. Doodgaan doen we allemaal een keer maar ik heb nooit beseft dat het zo ontzettend moeilijk is.......

vrijdag 17 augustus 2012

Shit

Vandaag is weer zo'n dag waarop het allemaal niet wil, vanochtend werd ik misselijk wakker en dat betekent niet veel goeds voor de rest van de dag. En zo is het helaas ook.

De pijn neemt toe, een vervelende zeurende pijn in mijn maagstreek. Ik heb wat lauw water gedronken, dat helpt soms maar deze keer niet, nog maar even terug naar bed maar dan weet ik niet meer hoe ik moet liggen. Shit. Dan maar wat paracetemol maar ik merk helaas dat de werking daarvan ook minder wordt. Shit, het is ook de 3e dag van de morfinepleister dus die moet vervangen worden, misschien is dat voldoende. Shit, zou de dosering dan nu al verhoogd moeten worden ? Shit

Ook die akelige kuch die ik sinds 2 weken heb bevalt me niet, de huisarts kon niks horen, dus geen longontsteking of bronchitis, de vlekken op de longen geven geen geluid en kan hij helaas niet horen maar die kunnen wel voor irritatie zorgen. Shit.

Ik lever in, kan het niet ontkennen, douchen doe ik nu zittend, kost minder energie. Het eerste gesprek met de thuiszorg is geweest, ik ben meteen geaccepteerd, Shit. Krijg onmiddellijk een indicatie, hoeven ze niet eens over na te denken. Er staat een einddatum in de brief, 15-11-2012, zou dat ook mijn einddatum zijn ?  Shit.

Ik vul samen met mijn huisarts formulieren in die ik niet in wil vullen, over wel of niet reanimeren, over hoe ik wil sterven, Shit. Ik wil dit helemaal niet, wil daarover nog niet nadenken pas over 30 jaar. Maar omdat de kanker nog niet in mijn hoofd zit (hoop ik) begrijp ik de noodzaak ervan wel. Natuurlijk wil ik niet meer gereanimeerd worden als ik nu een hartstilstand of zoiets ga krijgen, halen ze me weer terug op aarde om mijn lijdensweg af te maken, Shit. En natuurlijk wil ik zelf bepalen hoe een en ander gaat verlopen. Wat een vooruitzicht.

Maar morgen, morgen gaat het vast weer beter, ik wil nog zoveel maar voor dit moment is het gewoon allemaal.....  shit

donderdag 16 augustus 2012

kermis

Dit weekend is het kermis in Boxtel en natuurlijk zijn daar ook weer de herinneringen. Als kind vond ik de kermis prachtig, helaas was ik niet in het bezit van een sterke maag dus bij alles wat draaide werd ik doodziek, maar de lampjes, de attracties, de herrie fascineerden me. Met mijn ouders gingen we ieder jaar in Duitsland naar dur Bent, een grote kermis in de buurt van Aken die nog net iets interessanter was. Mijn vader verorberde daar grote hoeveelheden Reibekuchen met appelmoes.

Als tiener ging ik met vriendinnen naar de kermis maar met een ander doel, daar liepen leuke jongens rond en je had de rups die dicht ging. Ik nam van te voren reistabletjes in om maar zeker niet ziek te worden als iemand me uitnodigde voor een rondje. Ooit heb ik een waarzegster geraadpleegd die mij een gezond leven voorspelde en zei dat ik 86 zou worden, de trut...

Ook met mijn eigen kinderen ben ik altijd naar de kermis geweest, nog steeds ging ik nergens in maar had gelukkig een echtgenoot die toen nog wel draaiende attracties aankon. En weer blije kindersnoetjes. Tot op een gegeven moment mijn zoon Tim (ongeveer 11 jaar) tegen me zei "mam als ik een oliebol voor je meebreng, blijf jij dan thuis??".

Vanaf toen maakten we met zijn tweeën of met vrienden een rondje over de kermis, nou ja  meestal kwamen we niet meer verder dan het eerste terras waar de moezel met ijs mij heel goed smaakte. Na een etentje gingen we dan wankelend naar huis zonder ook maar iets van de kermis gezien te hebben.

Toen kwamen de kleinkinderen en begon de kermis weer leuk te worden, gezichtjes waarop de spanning af te lezen was, draaimolen, eendjes vangen, touwtje trekken, net als vroeger. Gewoon superzellig.

En nu lijkt mijn leven op een kermis, een achtbaan van emoties, misselijkmakende ronddraaidingen,  gokkasten die mij ook niet verder helpen, de kop van jut, geslagen zo voel ik me, een spookhuis waarin ik terecht gekomen ben, de oliebollen die ik alleen tijdens de kermis en met oudjaar lust kan ik vanwege het hoge vetgehalte niet meer eten, waarschijnlijk maken de verschillende geuren me doodziek. Een reuzenrad om mij de situatie te laten overzien, loterijen waar ik briefjes trek met "helaas geen prijs", zelfs de grijpautomaten leveren geen schone pancreas, lever of longen als prijs.

En toch ga ik naar de kermis, met mijn kinderen en kleinkinderen om nog een keer te genieten van vooral die blije snoetjes.......

zondag 12 augustus 2012

Herinneringen

De laatste tijd is het erg druk in mijn hoofd, het zit vol herinneringen, boordevol. Ze komen gevraagd en ongevraagd. Heel veel kleine gebeurtenissen om mij heen roepen deze herinneringen op en het lijkt wel alsof ze allemaal nog aan bod willen komen, nog even door mijn gedachten willen dwalen alsof ze zeggen "weet je nog toen?"

Het is niet vervelend, meestal prettig zelfs om stil te staan bij vroeger, want de meeste beelden komen uit mijn jeugd, uit mijn leven in Terwinselen, tot mijn 12e jaar ongeveer. En de meesten waren ook leuk, onschuldig, maar ook wel eens donker en zwart.

Vanmiddag heb ik met mijn zus een wandeling gemaakt in de bossen bij Joe Mann in Best. Stralend weer, ondanks veel mensen op de parkeerplaats toch rustig in de bossen. En voor het eerst ging er een rolstoel mee, geleend van Jeroen.  Ik weet nog toen mijn moeder daar de 1e keer in moest dat ze het vreselijk vond, het ook heel lang tegengehouden heeft. Toen haar duidelijk werd dat ze nergens meer kwam, heeft ze zich er, weliswaar nog onder protest, maar bij neergelegd. Ik heb dat gelukkig niet, het maakt me niks uit, als ik kan zitten kan ik naar buiten, ik kan achter de rolstoel lopen, ik kan erin gaan zitten als het nodig is. Het maakt me niks uit, als dat alles zou zijn. We liepen, rolden en praten over lief en leed, met een lach en een traan.

Al snel kwamen de herinneringen boven en samen hebben we over vroeger gesproken, over ons huis, de indeling, de kattekwaad die we uithaalden, de spelletjes die we speelden, vooral buitenshuis, maar ook in huis op je billen van de trap afglijden over een kokosmat. We hebben gezongen en gelachen, ons beklaagd dat we toch wel heel ver naar school moesten lopen iedere dag, de grapjes die we op de schoolweg uithaalden, gekke bekken trekken in een winkelruit, iets lekkers kopen bij mevrouw Bekkers, een ijsje voor een dubbeltje bij het café op de berg. Maar ook over de primitieve voorzieningen voor mijn moeder, maandag was wasdag, alles op de hand. Geen warm water, een kolenkachel met 2 soorten "kluten". De ijzige kou in huis in de winter, ijs op de rand van je laken, de griezelige zolder, een door mijn vader gebouwde garage bestaande uit alleen maar asbest, de "stucheliezermelk" die wij moesten drinken als wij verkouden waren, ik denk dat alleen Limburgers begrijpen wat ik hiermee bedoel maar ook wij weten nog steeds de betekenis hiervan niet. Als je verkouden was kreeg je een beker warme melk en daar werd dan een gloeiende pook uit de kachel ingehouden !!. Misschien dat mijn tante Enny dit kan verklaren.

We hadden het over de leveranciers die allemaal aan huis kwamen, de bakker,  de bierboer, de kaasboer, de man met garen en knopen, de Gruyter met het wekelijkse snoepje van de week, de groentenboer. Of er ook een slager langskwam weten we niet meer.

En zo ging de zondagmiddag voorbij. Nog even lekker op een terras en toen weer naar huis. Een onvergetelijke middag, een dag waarop ik me prima voelde, net als gisteren, een dag die ik koester en waarvan ik hoop dat er nog heel veel zullen volgen........

Onderstaand mijn zus op de knieën, daarnaast buurmeisje Hery, onder mijn zus ikke en op schoot mijn nichtje Marlene

Helemaal onderaan Marlene op de fiets, ikke de grootste en daarnaast mijn vriendin Ans Honings.


donderdag 9 augustus 2012

Heimwee

Heimwee is een naar gevoel, er is geen medicijn voor, helemaal niks, slechts een ding en dat is zo snel mogelijk terug naar je eigen omgeving, daar naar toe waar je je thuis voelt.

Als kind had ik dat gevoel al. Hoe vaak ben ik gaan logeren, heel enthousiast bij familie of vriendinnen. Zolang het licht was was er geen probleem maar als het moment van naar bed gaan in een toch vreemd huis was aangebroken sloeg bij mij de paniek toe, dit wil ik niet ik wil naar huis. Tranen met tuiten heb ik stiekem gehuild, dikke tranen omdat ik zo ontzettend graag naar huis wilde maar het ook weer niet durfde te vertellen. De volgende ochtend leek het leed weer geleden maar ik zorgde er met een smoes voor dat ik toch diezelfde dag naar huis kon. En dan was alles weer goed. Soms lukte het echt niet en had de vriendin of tante snel door dat het niet goed met me ging en werd ik midden in de nacht naar huis gebracht, niet altijd makkelijk omdat wij toen, zoals de meesten,  nog geen telefoon en auto hadden.

Toch probeerde ik het steeds weer en steeds ging het mis. Ik vergeet nooit de eerste week op de brugklas, we zouden 5 dagen naar Kasteel Vaeshartelt gaan om elkaar goed te leren kennen. Sinds de datum bij mij bekend was had ik geen minuut rust, hoopte ik dat ik ziek zou worden of een ongeluk zou krijgen zodat ik niet mee hoefde. En het was een vreselijke week, ik kan me alleen maar herinneren dat ik me nog nooit zo ongelukkig gevoeld heb.

Ook bij vakanties in het buitenland met het hele gezin verwacht je niet dat de heimwee na 2 weken toeslaat, je hebt tenslotte iedereen die je lief is bij je en toch is er dat onbehaaglijke gevoel van ik wil naar huis. Dit hebben we opgelost door niet langer dan een week weg te gaan en dat is prima.

En toen kwam vanavond Brian op bezoek, gezellig pratend over VDL Agrotech en daar was het herkenbare onbehaaglijke gevoel weer, heimwee, nu niet naar mijn familie maar naar mijn werk en collega's....... en al huil ik tranen met tuiten er is niemand die mij naar huis brengt ........

dinsdag 7 augustus 2012

Haast

Ik had het al gevoeld, het monster in mij houdt zich niet koest, blijft niet in zijn hok, maar heeft besloten om mij nog verder in de vernieling te helpen. Vandaag de uitslag van de scan gekregen. Het spreekuur van de oncoloog was een uur uitgelopen en ik was boven verwachting rustig. De andere keren was er nog altijd een beetje hoop maar nu was het een ander gevoel. Wat er ook uit zou komen, het is en blijft toch slecht nieuws.

De oncoloog was vriendelijk zoals altijd maar ook heel duidelijk. Als eerste controleerde ze mijn gewicht en vroeg hoe ik me voelde. Mijn gewicht is veel te laag (55 kg) en ik voel me "goed" maar doodmoe. Ze vertelde me dat dit bij het ziektebeeld past en dat de kanker nu ook in mijn longen en lever gevonden is. De tumor in de alvleesklier was hetzelfde gebleven maar hij is aan de wandel gegaan. Eigenlijk wist ik het al, ik ken mijn lichaam al jaren, kan me niet voor de gek houden, weet wanneer het fout, goed fout zit. Ik kan dan wel doen alsof er niks aan de hand is maar dat werkt gewoon niet. Mijn gevoel, op wat voor gebied dan ook heeft me nog nooit bedrogen.

Als die woorden echter uitgesproken worden klinkt het ineens heel anders, zo definitief, zo snel. Maar het geeft ook rust, ik hoef me niet meer druk te maken over chemo en zo, het gaat nu alleen nog maar om mijn leven zo comfortabel mogelijk te laten eindigen, gatver dat klinkt wel akelig.

Alsof het zo moet zijn had ik voor vanmiddag al een bezoek van de huisarts geregeld. Deze aardige man kwam en was door de oncoloog al op de hoogte gebracht van mijn situatie. Hij is degene die de zorg over gaat nemen, samen met een heel team aan hulptroepen die op ieder gewenst moment opgeroepen kunnen worden. Ik heb nooit geweten dat er zoveel thuis mogelijk is. Gelukkig maar. Het is mijn wens om zoveel mogelijk thuis te blijven. Vanaf vandaag komt hij mij iedere week een bezoekje brengen. Maar voorlopig kan ik het ook allemaal zelf nog toch ?

En dan krijg ik weer haast, heb nog verschillende projecten onder handen die af moeten, dat wordt nog hard werken maar ik ga ervan uit dat ik daar de tijd nog wel voor krijg. Vanaf nu is het 'pluk de dag" en kijk ik niet meer vooruit, ja naar zaterdag dan ga ik met Sabine een workshop schilderen doen, nog nooit een kwast in mijn handen gehad maar wie weet. Misschien vind ik het wel zo leuk dat het een nieuwe hobby had kunnen worden, net zoals ik iets anders leuks ontdekt heb. Jammer dat je daar dan te laat achterkomt.

Het is nog steeds onwerkelijk voor me hoe snel het leven een andere wending krijgt, van de ene dag op de andere is niks meer hetzelfde, moet je gaan nadenken over zaken waarover je eigenlijk pas als je 80 bent wilt nadenken.

In februari hoopte ik dat ik nog zou meemaken hoe de blaadjes aan de bomen zouden komen, nu hoop ik dat ik ze zie verkleuren en ze er vanaf zie vallen........

zondag 5 augustus 2012

Verdriet

Het monster is goed bezig in mijn lijf, zo voel ik het. Als ik mijn ogen sluit zie ik een zwart iets met venijnige kraaloogjes en een spitse gevaarlijke snuit. Hij zoekt zich een weg in mijn lichaam, rondkijkend waar hij de meeste schade kan gaan aanrichten. Please niet richting rug want dan ga je me pijn, veel pijn bezorgen.

Ik wil graag een compromis met hem afsluiten, "je mag blijven zitten want het is duidelijk dat je niet meer weg wilt, maar hou je koest en bouw een muurtje om je heen. Laat mij verder met rust. Al zit je er nog 10 jaar of langer, prima maar in je hok blijven." Helaas lijkt hij zich daar niks, maar dan ook helemaal niks van aan te trekken.

Mijn energie is tot beneden 0 gedaald, douchen en aankleden kost minstens 1,5 uur. Als ik het een doe moet ik het ander laten. Als ik 5 minuten ergens zit slaap ik en niet zomaar slapen, heel vast met enge dromen van monsters. En hartkloppingen, heel veel heel vaak. Misschien dat dit door de morfine komt maar ik weet het allemaal niet meer.  Ik ben nog nooit in mijn leven zo moe geweest.

De oncologisch verpleegkundige adviseerde me om mijn lat laag te leggen zodat ik niet meer zoveel van mezelf moet doen, nog lager, hij ligt al zo laag dat ik zelfs met mijn magere lichaam er al niet meer onderdoor kan. Met lede ogen zie ik aan hoe anderen voor mij zorgen.

Hoe moeilijk ook maar wat ben ik blij met mijn familie en vrienden, Marion die mijn haren kleurt en knipt omdat ik het niet meer kan opbrengen om naar de kapper te gaan, een lieve schat die bij 30 graden mijn huis poetst, de buurvrouw die de ramen wast, een lieverd die voor mij kookt, een andere schat die in haar vrije tijd mijn voeten behandelt en mijn tenen van een lakje voorziet, nog steeds talloze kaartjes, bloemen en andere kadootjes, mensen die aan mij denken en meeleven, graag iets willen doen maar ook compleet machteloos staan. De liefde spat eraf.

Al die mensen maken me zielsgelukkig maar ook ontzettend verdrietig.......

donderdag 2 augustus 2012

Nu ik nog leef

Onderstaand lied is van Harrie Jekkers, het maakte enkele jaren geleden een enorme indruk op mij en ik vind het nog steeds op waarheid berusten.



Op de dag van mijn begrafenis
Als het gat gegraven is
Liever geen bezoek aan huis
Blijf die dag maar lekker thuis
Maar kom maar langs, kom maar langs
Kom maar langs nu ik nog leef

Op mijn grafsteen aan het eind
In mijn advertentie zwartomlijnd
Wil ik geen woorden als diergeliefd, geen innig bemind
Geen rust in vrede op mijn lint
Noem me lief nu ik nog leef
Noem me lief nu ik nog leef

Nu ik nog leef
Laat nu de glazen zingen
Tot ze barsten in duizend scherven van geluk
Nu ik nog leef
Laat nu de liefde zingen
Nu ik nog leef wil ik sterven van geluk
Nu ik nog leef

Maar op die dag zonder keus
Met de deksel op mijn neus
Als ik straks lig opgebaard
Door nabestaanden aangestaard
Laat dan achter wat aan het bederven is
Verdeel meteen de erfenis
Als ik dood ben, op, kapot
Niet op de valreep nog even God
Ik wil geen toespraken, geen preken
Niet van priesters, ook niet van leken
Geloof in mij nu ik nog leef
Geloof in mij nu ik nog leef

Want nu ik nog leef
Laat nu de glazen zingen
Laat ze barsten in duizend scherven van geluk
Nu ik nog leef
Laat me nu mijn liedjes zingen
Want nu ik nog leef wil ik sterven van geluk
Maar ik ben nog niet aan doodgaan toe
Dat is wel het laatste wat ik doe
Nu ik nog leef, nu ik nog leef
Noem me lief, nu ik nog leef
He, kom maar langs nu ik nog leef
He, kom maar langs, kom maar langs
Nu ik nog leef

http://www.youtube.com/watch?v=oktYsW1aW7A

dinsdag 31 juli 2012

uitbehandeld

Uitbehandeld. Zo noemen ze dat hier nu er ook met de laatste chemo gestopt is. Er zijn geen opties meer om mij te behandelen. En daar kan ik  het mee doen.
Vorige week donderdag ben ik opgenomen, ik hield nog geen druppel water meer binnen en was, zoals later in het ziekenhuis bleek, aardig aan het uitdrogen. En misselijk dat ik was (ben).
Er is gestart met een infuus met 2 liter vocht per dag en daar hang ik nu nog steeds aan. Maar echt beter gaat het niet. Ja, de misselijkheid is weg maar ik kan nog steeds niet eten, hele kleine muizenhapjes dat lukt maar ook niet meer want dan komt het er weer uit. En weet je wat het ergste is, er is me verteld dat dat ook niet meer gaat veranderen, alleen slechter wordt. "Wensdieet" noemen ze het wat betekent dat je ervoor kiest om niet meer te eten, maar al moet ik het erin proppen.......

Door een hoop zetpillen is de misselijkheid onder controle, er wordt nog een nieuwe CT scan gemaakt en waarschijnlijk kan ik dan donderdag of vrijdag naar huis. Fijn naar huis, weg uit dit kippenhok, de kamer waarin ik ben beland. Kakelende dames, 2 afkomstig uit hetzelfde dorp die de hele dag iedereen beroddelen en bekletsen, je weet wel zo van Mien van ons Sjan van ome Kees, die vruuger een friettent had. Knettergek word ik ervan. Maar misschien krijg ik een aparte kamer, dat nog liever dan al die klets die als je al misselijk bent dit alleen maar versterkt.

Al met al is het klote, de misselijkheid is veroorzaakt door de chemo maar ook de tumor begint tegen mijn maag te drukken waardoor het eten dus niet meer lukt. En het wordt niet beter.

Gelukkig zijn er heel aardige verpleegkundigen die me even hun computer uitlenen zodat ik mijn verhaal aan jullie kwijt kan want dat vind ik ontzettend belangrijk, dat hoeven die muppets op mijn kamer niet te weten want dan ben ik, als ik mijn rug draai, het volgende roddelonderwerp. Zo van hedde ut al geheurt, ocherm dat meiske , zo jong en dan al dood moeten.

Ik moet er niet aan denken.........

vrijdag 20 juli 2012

dip-week

De dipweken beginnen elkaar op te volgen. De ene is nog niet voorbij of de andere kondigt zich aan. Ik ga nu toch echt weer voor een paar topweken.

Het begon afgelopen maandag bij de oncologisch verpleegkundige. Tijdens deze uitgebreide (ik was kapot na 1,5 uur praten) sessie kwam ik tot de conclusie dat ik wel heel wat wijzer geworden was maar dat er ook weer woorden aan mijn nieuwe woordenboek konden worden toegevoegd: behalve alle enge ziektewoorden die ik maanden geleden al verzameld had  zijn er nu ook euthanasie, palliatieve sedatie, hospice, wat doen als je niet meer beter wordt, morfine langwerkend, morfine kortwerkend toegevoegd. Om ervoor te zorgen dat ik ze niet ga vergeten heb ik alle informatie in een map mee naar huis gekregen om in een rustig uurtje in het zonnetje te gaan lezen. Oh nee, fout, zonnetje mag voorlopig niet.

Maandag ben ik met de chemotabletten begonnen en dan is in de zon zitten verboden. Gek word ik van alle tabletten die ik nu moet slikken, lijk mijn moeder wel. Buiten af en toe antibiotica en pijnstillers voor mijn spierpijn heb ik eigenlijk nooit serieus medicijnen geslikt, ja de bloeddrukverlagers maar die horen al 20 jaar bij mijn leven.
's Ochtends 3 chemojongens, dan de bloeddrukverlager, de domperidon en de paracetemol, en de langwerkende morfine, tussendoor de domperidon en de paracetemol, nog een keer hetzelfde ergens in de middag, 's avonds de 3 chemojongens en de lang- en kortwerkende morfine. Geen wonder toch dat je maag gaat protesteren. En dat deed die van mij, doodziek werd ik ervan, de hele dag door kotsen (dat kon je geen overgeven meer noemen). En door dit alles 2 kg minder op de weegschaal.

Toch niet weer zo ziek van de chemo ?  Donderdag heb ik het ziekenhuis gebeld en eigenlijk wilden ze me opnemen, mooi niet. Na rijp artsenberaad dacht het team dat ik van deze chemo niet zo ziek kon worden maar waarschijnlijk door de morfine. Dus nu morfinepillen weg en daarvoor in de plaats een pleister op mijn arm die 3 dagen moet blijven zitten en dan vervangen wordt.

En zie daar, vandaag gaat het beter met me, heb zelfs weer met smaak gegeten. Nu maar hopen dat dit doorzet en dat ik deze chemopillen wel verdraag. Het geluk zal toch nog een keer een klein beetje meewerken..... misschien moet ik het woordje "geluk" aan mijn nieuwe woordenboek toevoegen maakt het allemaal een beetje draaglijker.....

maandag 16 juli 2012

Balans

Als lichaam en geest  niet in balans zijn is dat niet goed voor je lichaam en dat is nu precies wat er met mij aan de hand is. Lichaam en geest zijn momenteel in een verwoestend gevecht verwikkeld. De geest is het absoluut niet eens met het lichaam en dat botst vreselijk. Dat voel ik ook. Van de ene kant probeer ik mijn positieve instelling te behouden terwijl deze van de andere kant volledig onderuitgehaald wordt.

Mijn lichaam is zich tegen mij aan het keren, protesteert en laat dit merken door vermoeidheid, misselijkheid, pijn en nog meer van dat soort ongemakken. Voor straf heb ik er zojuist de eerste 3 chemotabletten ingegooid, eens kijken wie de baas is.

Het wordt steeds lastiger om goede moed te houden helemaal als je niet lekker in je vel zit. In mijn vorige leven werd wel eens gezegd "je krijgt wat je verdient" maar dat gaat nu toch zeker niet meer op. Als ik in mijn vorige leven eens een mindere periode had stelde ik mezelf altijd de vraag "wat is  nu het ergste wat er kan gebeuren?" Als ik mezelf daarop een antwoord had gegeven viel het eigenlijk altijd wel mee, maar ook dat gaat tegenwoordig niet meer op, want het valt niet mee, erger kan niet.

Vanochtend heb ik een afspraak in het ziekenhuis, daar krijg ik uitleg over wat er met mij verder gaat gebeuren, doodeng, confronterend, onduidelijk, maar ik heb er zelf om gevraagd omdat al die vragen me gek maken, ik weet niks, weet dat ik het niet ga redden, dat ik me neer moet leggen (rare woordspeling) bij het onvermijdelijke hoezeer ik me daar ook tegen verzet. Maar ik weet ook dat ik, als controlefreak, waarschijnlijk een stukje rust vind met de antwoorden. Antwoorden die waarschijnlijk afgeleid zijn uit statistieken want niemand kan iets concreets zeggen.

Maar toch, als yin en yang het maar met elkaar eens worden ben ik al een eindje op weg...... maar waarheen ??

woensdag 11 juli 2012

nachtmerrie

Wanneer komt er nou iemand die mij vertelt dat ik alles heb gedroomd, dat alles wat er het laatste half jaar gebeurd is gewoon een afschuwelijke nachtmerrie is en dat vanaf vandaag mijn gewone huisje-boompje-beestje leventje weer verder gaat ?

Helaas gaat dat niet gebeuren. Gisteren is mij weer akelig duidelijk gemaakt dat ik moet gaan berusten in het feit dat mijn leven eindig is en dat binnen "maanden". Niks geen "het gaat goed mevrouw Verhoof" niks geen "de griep heeft klachten veroorzaakt" nee hoor gewoon boem bats dat de toenemende pijn, mijn vermoeidheid wel getriggerd is door de griep maar dat dit het verloop van de kanker is en uit de bloedwaarden is gebleken dat hij aardig progressief is. Dan wordt er gepraat over meer zorg, rolstoel, bedlegerig en meer van die woorden die ik niet wil horen. Trouwens ik kan nog helemaal niet doodgaan, mijn foto's zijn nog niet klaar.

Aan de ziekte kan niks worden gedaan, aan de pijn wel dus nu heb ik 2 dozen morfinetabletten gekregen, weliswaar de laagste dosering maar toch. Eigenwijs als ik ben ga ik die dus (nog) niet innemen en het proberen met 4x daags 2 paracetemol, ik kan toch niet meer terug als ik nu al met morfine begin.

Verder start ik a.s. maandag dan toch maar met de 3e optie, de chemotabletten. Ik heb die mogelijkheid altijd voorzichtig opengehouden, de oncoloog was niet direct enthousiast maar nu beslis ik. Stoppen kan altijd weer, dood ga ik toch.

Ondanks deze berichten probeer ik toch het positieve te zien al is dat verdomd moeilijk, hoe moet je nou berusten in zoiets vreselijks ?  kan een psycholoog mij daarbij helpen?  zijn er berustingspillen misschien ? doe mij dan maar een dozijn, of liever toch niet want berusten betekent voor mij nu nog opgeven en dat ga ik niet doen, er is nog teveel wat ik wil, gaan liggen doe ik ook echt pas als het niet anders meer kan.

Maar voorlopig probeer ik mijn positieve instelling vast te houden, die donkere wolken weg te blazen, te genieten van alles om mij heen en ik ga egoïstisch worden, dat heb ik mezelf toegestaan.

Ik wil nog zo graag .....

http://www.youtube.com/watch?v=-WrAq15x47k

vrijdag 6 juli 2012

Wat nu weer ?

Vannacht werd ik wakker met vreselijke hartkloppingen. Eerst dacht ik dat het door het felle onweer was, misschien wakker geschrokken of zo, maar het ging niet over. Op de wekker zag ik dat het pas 1.00 uur was. Toch maar weer proberen te slapen maar het lukte me niet. De hartkloppingen bleven, heel snel, overslaand, dan weer even niks en dan weer snel. Ik werd er verdrietig van. Alsof de kanker alleen nog niet genoeg is, misschien ga ik nu wel dood aan een hartritmestoornis.

Ik ben weer in slaap gevallen maar werd iedere keer wakker en natuurlijk was het weer nacht. Gerard was intussen ook wakker en wilde de alarmtroepen inschakelen maar dat vond ik weer te ver gaan. Ik wilde alleen maar iemand die tegen mij zei dat het allemaal niet zo erg is en dat het weer overgaat.   Zo heb ik tot de ochtend maar aangemodderd, koud water gedronken, op mijn hand geblazen (is me wel eens verteld dat dat helpt) maar het hielp allemaal helemaal niks.

Vanochtend dan maar als eerste naar het ziekenhuis gebeld en ik mocht, nee moest, meteen komen. Mijn eigen oncoloog was er niet, heb ik weer, shit dadelijk komt dat k-wijf van de vorige keer mij beoordelen, maar gelukkig had ik het mis. Na allerlei onderzoeken en een ECG werd  duidelijk dat het een vervelende maar gelukkig onschuldige hartritmestoornis was. Na nog een fijn gesprek werd de oorzaak toegeschreven aan mijn griep en een hoge portie stress, hoezo stress ik ben toch de rust zelf??

Maar de artsen hebben nu eens gelijk, ik denk dat het wel degelijk stress is, ben ik wel zo flink als ik me voordoe?, waarom probeer ik mijn toch weer toenemende pijn te negeren, net doen alsof het niet zo is, waarom ? omdat ik dan moet toegeven dat het niet goed met me gaat en dat wil ik niet. Want zeggen dat het niet goed gaat betekent voor mij weer een stap richting afgrond en dat is eng, angstaanjagend eng. Nu ook mijn tumormarkers een verdubbeling t.o.v. 6 weken geleden laten zien raak ik in paniek, want dit had ik niet verwacht. Ik had zeker verwacht dat ik met mijn gezonde leefstijl het allemaal wel een beetje onder controle kon houden. Maar ja, ik ben natuurlijk met de chemo gestopt met alle risico's van dien maar dit is wel heel erg snel.

Dinsdag heb ik weer een gesprek met de oncoloog, weer dingen op een rijtje zetten, ook is me meer begeleiding aangeboden die ik ga aanpakken want het lukt me niet meer. Zoals de verpleegkundige vanochtend zei:

doodgaan doe je, net als geboren worden, maar een keer maar je moet er wel het beste van maken...

zondag 1 juli 2012

Bang

Als je, zoals ik, te horen hebt gekregen dat de komende maanden waarschijnlijk ook je laatsten zijn en er niet meer over jaren gesproken wordt, kijk je met argusogen naar de kalender. Vandaag is het weer zover er moet weer een blaadje vanaf. Nooit geweten dat het me zoveel moeite kost om een blad om te slaan. Normaal denk je "hé alweer een maand voorbij", nu denk ik dat ook maar wel heel anders.

Als ik me dan ook, zoals vandaag, helemaal niet lekker voel, grieperig, hoofdpijn, buikpijn etc. is er ook dat stemmetje weer dat me vertelt dat hij nog steeds in mijn lijf  op de vernieltoer is. Ook de tranen zitten dan hoog, een enkele gebeurtenis en hup daar zijn ze weer. En dan krijg ik weer haast, want mijn leven is nog steeds niet klaar, wanneer wel trouwens ?

Hoe moet dat nu als ik er niet meer ben, mijn kleindochter die me 's ochtends met een aai over mijn wang wakker maakt, die heerlijk tegen me aankruipt en even knuffelt, als we samen "kuppen", sowieso mijn kleindochters, als ze bij ons binnen komen is het eerste "oma waar ben je?" en wat als oma er dan niet meer is ? zullen ze dat begrijpen of denken ze dat ik me verstopt heb. Gaan ze me zoeken en wat als ze me niet kunnen vinden. Kleine Ivan die mij helemaal niet leert kennen. Ik moet er toch niet aan denken.

En weet Gerard wel dat hij de was moet sorteren, het strijkijzer niet te warm zet, dat WC's niet zelfreinigend zijn, de vuile vingers van de keukenkastjes gepoetst moeten worden, de thermostaat een graadje lager. Weet hij dat ik mijn kinderen regelmatig stiekem iets toestop, leuke dingetjes koop voor mijn moppies en nieuwe kleren meteen  in de kast hang om die na een tijdje aan te trekken en te zeggen dat ik ze al lang heb.

Maar heb ik wel vaak genoeg gezegd dat ik van hem hou, van mijn kindjes houdt, van mijn moppies, van het leven, van mijzelf... Heb ik wel vaak genoeg laten merken hoe blij ik met hen ben, hoe happy mijn leven is (was), hoe ik geniet van alle kleine dingen om mij heen, hoe...

Ik moet nog zoveel doen, maar nu ben ik alleen maar bang.

woensdag 27 juni 2012

even mauwen

Ik voelde het al aankomen, ontzettend moe, verstopte neus, keelpijn. Vanochtend kwamen daar nog een bonkende hoofdpijn en flinke hoestbuien bij. Een gewone verkoudheid dus.
In mijn vorige leven (voor 16-2-12) pakte ik dan gewoon een doosje antigrippine en een dosis "niet zeuren" en deed gewoon mijn ding.

Door de hoestbuien doet mijn middenrif pijn en nu denk ik "oei het zal toch niet ?", door het te lang in bed liggen doet mijn schouder pijn en ik denk "oei het zal toch niet?", zelfs Gerard vraagt of ik niet even naar de huisarts moet. Voor een simpele verkoudheid ?? hij ziet me aankomen.

Alles voelt nu anders, gisteren was ik bij de tandarts omdat mijn voortand verdacht los begint te staan, ik was daar met deze klacht al eerder geweest en toen moest ik eigenlijk naar de kaakchirurg. Echter, door de chemo's mocht ik dat niet en door de prednison (denk ik) had ook geen klachten meer. Een paar weken geleden kwam de klacht echter terug. Ik moet er niet aan denken om zonder voortand dood te gaan, als ik dan breed lachend bij Petrus aan de poort kom stuurt die me meteen door naar de kneuzen,  maar is het de moeite om daarvoor nog behandelingen te doen? Hoe lang blijft mijn tand nog zitten. De tandarts gaat nu een poging ondernemen om te zien of er nog iets te redden valt. Voor 16-2-12 zou ik gewoon naar de kaakchirurg gegaan zijn en had een nieuwe tand laten plaatsen, zo simpel toch...

Ik had hem al een tijdje zien staan, de bus voor het bevolkingsonderzoek borstkanker, in de volksmond "de tietenbus"genaamd. Vorige week viel er een uitnodiging op de mat, of ik me op 12 juli wil melden voor het 2-jaarlijkse onderzoek. Wat moet ik daar nu mee?  net doen of ik gek ben en me gewoon laten onderzoeken? Misschien dat de port-a-cath een verdacht plekje oplevert. Raar toch, iedere 2 jaar zit je met je buurvrouwen, je weet dan precies wie er 50+ is, op een stoeltje in die bus. Zogenaamd ontspannen. Toch had ik steeds "stel je voor dat..." in mijn hoofd. En opgelucht als ik na 2 weken een brief kreeg met de mededeling dat ik gezond was. Zouden ze me die nu ook sturen als ik gewoon ga ?

Raar toch, dat je onderkant iedere 5 jaar gecontroleerd wordt, je bovenkant iedere 2 jaar maar datgene er tussenin wordt overgeslagen. En daar zit dan de vijand.

Genoeg gezeurd, even douchen, antigrippine en over tot de orde van de dag.......

zaterdag 23 juni 2012

fotoshoot

"De nominatie ronde is denk ik al voorbij toch? Zo niet dan wil ik heel graag mijn lieve mama nomineren. Ze heeft ongeveer een maand geleden te horen gekregen dat ze alvleesklierkanker heeft en niet meer beter wordt. We hebben er met z'n allen zo'n verdriet van en kunnen het maar niet begrijpen. Mijn moeder zelf wil er alles aan doen om zo lang mogelijk te blijven leven, ze moet toch Britt verliefd zien worden en naar school zien gaan etc. Elke keer als ze dat zegt schiet ik weer vol.......ik kan ook niet zonder haar!!
Ondanks alle ellende vecht ze door en laat ze zien wat voor een sterke vrouw ze is.....I LOVE HER!!"


Met bovenstaande woorden heeft Sabine mij genomineerd voor een fotoshoot en ik ben uitgekozen om een mooi portret van mij te laten maken op 23 juni. Half maart hoorde ik dat ik erbij zat en het eerste waaraan ik dacht was "oei als ik er dan nog maar ben" en zie hier ik ben er nog ...
Vandaag was het zover, om 2 uur moest ik me in Heeswijk-Dinther melden, Sabine ging natuurlijk mee want er zouden ook nog wat foto's van ons samen gemaakt worden.
 
 
Om twaalf uur stond ik voor de kleerkast, wat moet ik in godsnaam aantrekken? Na veel aan- en uitkleden, ik leek wel een hopeloze tiener voor een eerste afspraakje, heb ik dan toch iets simpels gevonden waar ik me lekker in voel en wat me ook nog past.  Nog even een feest make-upje en mijn haren föhnen (heel slecht voor mijn nog steeds erg uitvallende haren maar nu moet het even) en ik ging voorzichtig voor de grote spiegel staan.
 
 
En ik moet zeggen dat ik tevreden was met het resultaat. Ik zag in de spiegel een vrouw met een goed figuur (jarenlang zag ik alleen maar te veel vlees op verkeerde plekken). Ik heb tegen het spiegelbeeld gepraat "goh Ans wat zie je er goed uit, dat moet wel lukken met die foto's, wat  jammer dat je dood gaat, je had nog jaren meegekund".
 
 
Op een schitterende locatie zijn veel foto's van mij gemaakt, alleen, met Sabine, op een bankje, op de grond, ik voelde me als een vogel in een prachtige omgeving, hier wil ik nog even blijven.

De fotografe was enthousiast, dat is ze natuurlijk altijd want  ze beoefent haar vak met veel elan, ze motiveert mensen om te ontspannen,  het is een vakvrouw. Toevallig heeft ze ook de vorige foto's van onze hele familie gemaakt.

Na een uurtje was het klaar en met een goed gevoel zijn we weer richting Boxtel gereden. Ik ben zo benieuwd naar het resultaat,

wordt vervolgd................


http://www.youtube.com/watch?v=63REGUQ3F0c


vrijdag 22 juni 2012

ziekenhuis

In het verleden heb ik regelmatig met ziekenhuizen te maken gehad, kleine onderzoeken, bij mensen op bezoek in het ziekenhuis enz. Toen ik een jaar of 7 was zijn mijn amandelen geknipt in het ziekenhuis in Kerkrade, ik kan me de geur van "het kapje"nog herinneren. In 1978 werd ik opgenomen vanwege een zwangerschapsvergiftiging en is mijn Mark in het ziekenhuis in Boxtel geboren. Een paar jaar later had ik een ontstoken oogzenuw, wat voor de oogarts in het Carolus ziekenhuis in Den Bosch een reden tot acute opname was. Ik heb mijn mama regelmatig bezocht na haar vele operaties, was met Gerard vaste bezoeker op de EHBO en de afd. cardiologie , heb mijn kleindochter voor het eerst gezien in het ziekenhuis, maar nooit heb ik hierbij enge gedachtes gehad, had altijd alle vertrouwen in mezelf en de ziekenhuizen.

Sinds februari dit jaar is er echter iets veranderd, D-day is waarschijnlijk wel de reden dat ik helemaal panisch word bij het woord ziekenhuis, vooral het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch is geen vriend van me. Ik heb het niet over de artsen en verpleging, die zijn super (op enkele uitzonderingen na)  en ook niet over het vertrouwen in mijzelf,  maar alleen de aanblik van het gebouw maakt me al misselijk. Het is gewoon een trauma voor me. Wat zou ik het weer graag als een gewoon ziekenhuis waar ze mensen beter maken, willen zien.

Omdat mijn mama ook in dit ziekenhuis verblijft ben ik de afgelopen week vaker op bezoek geweest, je zou denken dat ik als bezoeker minder nerveus word maar helaas, het roept hetzelfde beeld op, een beeld dat ik het beste kan omschrijven als paniek, donkere wolken, misselijk, buikpijn, huilen, ziek, dood.

Op de GAAZ afdeling zit mijn mama meestal in de "huiskamer"als ik haar bezoek en wat gebeurt er, deze huiskamer kijkt uit op de afd. dagbehandeling chemotherapie. Hoe ik ook ga zitten, ik kijk er altijd tegenaan en de misselijkheid komt alweer opzetten. Tot nu toe ben ik nooit alleen naar dat ziekenhuis gereden, er was altijd iemand bij me maar vanmiddag realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer alleen hier was. Ik heb mezelf toegesproken dat ik me niet moet aanstellen maar het kwaad was al geschied. Mijn mama heeft niks van mijn gepaniekeer meegekregen, dat ik 2x naar het toilet geweest ben vond ze ook niet raar, dat ik met mijn rug naar het raam ben gaan zitten is haar ook niet opgevallen, ze was veel te blij om mij te zien. Maar wat was ik blij dat ik eruit kon.

Gelukkig mag ze naar huis en mijn volgende afspraak is pas 10 juli, dus voorlopig hoef ik even niet meer......

dinsdag 19 juni 2012

zwembad-geklets

Familie en vrienden zijn belangrijk, die heb je nodig, nu ik ziek ben is het o zo belangrijk om lieve mensen om me heen te hebben.Vrienden die iedere keer weer naar me luisteren ook al vertel ik 100 keer hetzelfde verhaal, die met me huilen en lachen, schelden en proberen  positieve energie te geven.  En gelukkig heb ik heel veel van die lieve mensen om me heen, die me er doorheen slepen als ik het even niet zie zitten.

Vanavond heb ik weer gezwommen, dat deed ik voor D-day bijna iedere week maar gelukkig heb ik de draad weer opgepakt, of liever gezegd het zwempak, en ben met mijn vriendin het bad ingedoken. Nou is ingedoken ook weer een groot woord, we lopen door het water, zwemmen wat, kletsen heel veel en zorgen ervoor dat onze haren vooral niet nat worden. Maar ik heb het weer gedaan, ik was er weer.

Samen hebben we het over mijn lot gehad, hoe *** het allemaal is en hoe oneerlijk. Maar ook humor  komt aan bod. Hoe het is om dood te zijn, kun je echt van bovenaf alles zien, dan is het weer lastig als je je geliefden niet kunt aanraken. Kom je oude bekenden tegen? Wil je die wel tegenkomen? Kan ik nog shoppen of heb ik geen kleren meer nodig? Maakt het wel een stuk makkelijker, scheelt tijd, maar tijd heb ik dan toch genoeg.

Ze heeft me verzekerd dat een dood iemand nooit helemaal weg is, er wordt altijd nog wel over je gepraat en gelachen zo van weet je nog toen ?  Ik hoop het, want het doet vreselijk pijn als iedereen me na een tijdje vergeten is, als mijn foto alleen nog maar bekeken wordt als hij afgestoft moet worden. Als mijn collega's zeggen "Ans, wie was dat ook weer ? oja die mafkees die iedere keer het archief opruimde". Maar ze heeft me vooral verzekerd dat het voorlopig nog lang niet zo is, dat de tom-tom vanuit de eeuwige jachtvelden nog niet op mij afgestemd is en dat we nog lang samen gaan zwemmen.

Dus raap ik al mijn moed bij elkaar om vooral het noodlot niet te tarten en ga een nieuwe 10-badenkaart  kopen.....

vrijdag 15 juni 2012

mama

En dan is daar weer slecht nieuws, niet onverwacht maar toch verpletterend. Mijn lieve mama is ook ziek, heeft ook de ziekte met het vreselijke K-woord, een ziekte die al uitgezaaid is in haar toch al zo broze lichaam.

Het ging al een tijdje niet goed met haar, maar ze was zo sterk. Na ieder dipje krabbelde ze weer overeind en was ze weer met al haar aandacht bij ons. Vanaf het moment dat ik haar vertelde dat ik kanker heb ging het bergafwaarts met haar. Misschien is dat een reactie van alle moeders, het klopt immers niet dat kinderen eerder gaan dan ouders. Iedere dag probeerde ze me op te beuren door te zeggen dat mensen met kanker nog 5 jaar leven. Dat was haar beleving zoals ze het met haar moeder (55 jaar geleden) meegemaakt heeft. Ze schonk me onlangs nog 5 rozen, voor ieder jaar een.

En nu... nu zit ze als een klein ziek vogeltje in een veel te grote stoel in het ziekenhuis en ik zou haast willen smeken dat pap haar snel komt halen. Ik omhels haar en wil zeggen dat alles goed komt, dat ik heel veel van haar hou, dat ik zo blij ben met haar, maar soms herkent ze me niet, praat ze wartaal en kijkt ze zo bang om zich heen.

Mama ik kom je straks weer knuffelen.....

dinsdag 12 juni 2012

positief

Veel te snel is ons weekend voorbij, het was super, zaterdag wel veel wind waardoor je op het strand gezandstraald werd maar dat mocht de pret niet drukken, zondag strandweer, iedereen heeft genoten. Gewoon het bij en met elkaar zijn is genoeg. De wensballon werd wel aangestoken maar weigerde de lucht in te gaan, volgens mij was hij veel te zwaar van alle ellende die hij mee moest nemen. En dan is het moment aangebroken om weer afscheid te nemen, naar huis waar het normale leven wacht.

Voor mij is het leven niet normaal meer, sinds ik een vervelend monster meezeul word ik gedwongen dingen te doen die niet tot het normale leven behoren want daarin passen geen tumoren, ziekenhuisbezoeken, vervelende onderzoeken, spannende uitslagen, zenuwen, pijn, verdriet, ellende, buikpijn, oncologen. Het woordje "leven" heeft ook een andere betekenis gekregen. Leven is voor mij overleven geworden.

De time-out van 3 weken zit erop, veel te snel, vandaag de uitslag van de CT scan. Omdat het spreekuur van de oncoloog flink uitloopt word ik ineens vreselijk zenuwachtig. De hoop op een vergissing 3 maanden geleden had ik al laten varen, want dan hadden ze me al lang gebeld. Tijdens dat wachten vliegt er vanalles door je hoofd, stel dat..... er uitzaaiingen zijn, de tumor flink gegroeid is, ze zeggen dat ik echt een hopeloos geval ben..., stom eigenlijk dat je altijd meteen negatief denkt, maar ja het ziekenhuis heeft me ook nog geen enkel positief nieuws gebracht tot nu toe. Ik kijk rond naar de mensen om me heen, jonge, oude, allemaal met kanker, bij de een zichtbaar, bij de ander niet. Allemaal met hun eigen gedachten. De misselijkheid en buikpijn, die ik altijd krijg als ik naar deze afdeling moet komt weer opzetten, ik zoek een toilet, ik wil niet meer. Dan komt Britt, de oncologisch verpleegkundige, voorbij die even een praatje komt maken. En dan verschijnt mijn nummer op het beeldscherm, hup naar kamer 31.

Het gezicht van de oncoloog is vriendelijk zoals altijd, ze legt me kort maar duidelijk uit dat de scan een stabiel beeld laat zien, misschien is de tumor een ietsiepietsie gegroeid richting staart, maar het is moeilijk te meten en dus verwaarloosbaar. Er zijn nog steeds geen uitzaaiingen gevonden, wel een kleine cyste in de lever maar die zat er vorige keer ook al (misschien zelfs al jaren) en is hetzelfde gebleven. De bloeduitslagen waren prima, leverwaarden schommelen, tumormarker gedaald maar nog wel te hoog. Al met al een voorzichtig positieve uitslag. Hoor ik dat goed, het is de eerste keer dat het woordje "positief" hier valt.

Dan de vraag, "wat nu " toch de chemotabletten ? Ik heb een keuze gemaakt, voorlopig, en die houdt in dat ik niks ga doen, want het is überhaupt niet zeker dat de chemo zijn werk heeft gedaan, het blijft allemaal maar gissen. Gissen naar wat er verder gaat gebeuren, gissen of andere chemo zijn werk doet, gissen wat de toekomst brengt, gissen hoe lang nog ?. Ik kan ieder moment op mijn beslissing terugkomen maar voor nu voelt het goed.

Nog even een gesprek met Britt die alles nog eens haarfijn uitlegt en mij een sterke dappere vrouw vindt, waarom ?  omdat ik besluit om mezelf te blijven en me niet weer doodziek laat maken door de chemo die hoogstwaarschijnlijk toch geen meerwaarde heeft, omdat ik besluit dat ik IN het leven wil blijven staan en niet op een zijspoor. Ze kan mij wel dapper vinden maar voor mij is het de allermoeilijkste beslissing in mijn leven, een beslissing die ik nooit had willen nemen, een beslissing waarbij de winnaar al bekend is....

donderdag 7 juni 2012

momenten

En dan is het bijna zover, ons weekend naar zee, strand en hopelijk ook veel zon. Maar ook zonder zon gaat het wel lukken. Het feit dat we met zijn allen zijn daar kan geen zon tegenop. De koffer is bijna ingepakt (waarom heb ik daar toch altijd zo'n vreselijke hekel aan?), een paar tijdschriften en boeken mee, die waarschijnlijk weer ongelezen mee teruggaan, spelletjes, en een grote vette gum om het  K-woord geen kans te geven om mijn weekend te verknallen. Ik ben mijn harde schijf aan het defragmenteren, wil proberen om alle verdriet van de harde schijf te wissen om ruimte te  maken voor alle mooie momenten die in het vooruitzicht liggen en die voor eeuwig! op te slaan.

Er zijn veel mooie momenten de laatste tijd. Vroeger en daarmee bedoel ik tegenwoordig vóór 16 februari, waren er ook van die momenten maar daar ging ik aan voorbij, je merkt het wel maar doet er verder niks mee. Nu zuig ik alles in mij op, niks is meer hetzelfde. Afgelopen dinsdag in de Efteling bijvoorbeeld. Een stralende dag, de enige deze week, gezellig druk en 2 ouders, 3 grote kinderen en 2 kleintjes die genieten van elkaar. Vooral die blije toetjes van mijn moppies maken me heel gelukkig. Allemaal samen, meer heb ik niet nodig. Jammer dat een dag zo snel voorbij is.

Heftig was het gesprek met de psycholoog gisteren, confronterend, ontnuchterend en toch ook op de een of andere manier goed, mijn tranen waren er al voordat er 10 woorden gezegd waren, gewoon door de manier van vraagstelling, ik ben gaan praten en praten om 3 kwartier later op te houden. Ik was kapot, geestelijk en lichamelijk doodmoe en weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Dat één celletje in mijn lichaam het in zijn stomme hoofd gehaald heeft om zich verkeerd te gaan delen en daardoor mijn doodsvonnis tekent, nou bedankt lichaam, ik heb altijd zo goed voor je gezorgd.

Maar met me iedere keer weer afvragen "waarom ik" daar schiet ik geen donder mee op, word er alleen verdrietig van, maar dit vreselijke vonnis accepteren dat kan ik ook niet, nooit en te nimmer. Vooruitkijken durf ik ook niet meer, hoogstens een week. Maar leuke dingen plannen op korte termijn kan ik wel en dat ga ik ook volop doen,  joehoe  ik ga mee, ik kom eraan.........


zondag 3 juni 2012

chagrijnig

Toen ik vanochtend om 6.30 uur wakker gemaakt werd door Britt had ik er nog geen last van, omdat het nog vroeg was kroop mijn boefje naast me in bed en hebben we nog 2 uurtjes geslapen, nou ja slapen deed alleen Britt, ik heb naar een slapend kindje gekeken en nog meer gekeken, ieder sproetje op haar neusje kan ik tekenen. En toen was het er in een keer, het gevoel dat ik al een tijdje niet meer heb gehad, dat ik soms geheel los kon laten maar mij nu als een tornado overvalt,  het doordringende, pijnlijke gevoel om alles kwijt te raken.

Of het nu door de hoofdpijn komt of door het beetje misselijke gevoel ik weet het niet. Ik heb me de laatste dagen (weken) zo goed gevoeld dat ik me wel eens afvroeg of ik echt wel zo ernstig ziek ben, nu ik me niet fit voel, wat bij gezonde mensen ook regelmatig voorkomt, denk ik meteen het ergste. Bij ieder pijntje denk ik "het zal toch niet ??"

Ik probeer mijn gedachten te stoppen maar het lukt me niet,  probeer net te doen of er niks aan de hand is, maar het lukt me niet, de gedachten in mijn zere hoofd willen niet weg, blijven zich aan mij opdringen en wat ik ook probeer, het venijnige stemmetje in mijn hoofd is er weer. Na 2 paracetemollen en even op de bank liggen zakt de hoofdpijn en voel ik me lichamelijk wel beter, maar ik voel al dat het in mijn hoofd vandaag niet meer goedkomt.

Waarschijnlijk door het ook nog vreselijk trieste weer besteed ik de rest van de middag maar aan boekjes voor mijn kleinkinderen schrijven, fotoalbum maken, want ik heb nu weer het gevoel dat ik me moet haasten, alles moet klaar zijn,  dat geeft ook weer rust.

Ik vind het allemaal zo oneerlijk, verdriet overheerst, ik wil leven, mee blijven doen met alles en iedereen, me overal mee bemoeien, 80 worden en nog veel meer...

Morgen ga ik een dagje werken, hoop ik alles weer te kunnen vergeten en och, misschien ben ik alleen maar een dagje chagrijnig, dat mag toch ??

woensdag 30 mei 2012

CT-scan

Dat een CT-scan ooit nog eens zo'n impact op mij zou hebben. De plaatjes die uit dat apparaat komen vertellen keihard hoe het er bij mij van binnen uitziet. Als ik op mijn uiterlijk af ga en op de opmerkingen van heel veel mensen om mij heen ben ik zo gezond als een vis. Ik krijg zoveel complimenten dat ik me afvraag of ik er een paar maanden geleden vreselijk uitzag, veel te dik of zo want toen zei niemand iets. Nu voel ik me prima, maatje 38 maar wel een steeds dunner wordende haardos. Want al is mijn haar niet uitgevallen door de chemo, of ben ik op tijd gestopt!, ik haal het met bossen uit de borstel en begin het nu ook te voelen. Volgende week toch maar eens overleggen met de kapper want eigenlijk zou er een nieuw kleurtje in moeten.

Na 6 bekers bariumpap op een nuchtere maag en een half uur wachten was ik eindelijk aan de beurt voor de scan, de verpleegkundige, een man deze keer, had duidelijk haast, wilde de verloren tijd zo snel mogelijk inhalen. Natuurlijk moest hij mijn geboortedatum weten (maar 4x verteld vanochtend, 2x bij de bloedafname) en riep hij gelukkig niet "hier is de pancreas" zoals 3 maanden geleden. Als dat wel het geval was had ik hem een schop verkocht, 3 maanden geleden had ik dat niet gedurfd maar nu zou hij "de pancreas" eens goed leren kennen. Ik zou dan voor altijd in zijn geheugen blijven, vanwege mijn voetafdruk op een bepaalde plaats. Maar gelukkig voor hem had hij mijn naam op een briefje.

Hij was blij dat hij mij niet hoefde uit te leggen wat er ging gebeuren, scheelt toch gauw weer 5 minuten, maar prikte gelijk in mijn arm voor de contrastvloeistof, alles in rap tempo. Ik ben na alle geprik van de afgelopen maanden niet kleinzerig maar hij duwde meteen mijn armen langs mijn hoofd en ik had het gevoel dat de infuusnaald er aan de andere kant van mijn arm uitkwam. Op mijn "au"zuchtte hij en probeerde het opnieuw.

De vorige keer tijdens de scan werd er gezegd wanneer de contrastvloeistof begon te lopen, nu niet, maar gelukkig herkende ik het gevoel van de dichtgeknepen keel en het warme gevoel in mijn kruis.
En toen was het klaar, mocht ik van het bed afspringen ( mag het wat naar beneden svp) en zei hij dat ik meteen kon gaan, volgens mij riep hij nog succes maar toen had hij de deur al dichtgegooid.

Sommige mensen moeten niet in een ziekenhuis gaan werken, zoals verpleegkundigen op de dagbehandeling voor de chemo, die vreselijk naar zweet stinken, of hufters zoals hierboven omschreven. Ook een restaurant in het ziekenhuis zou afgesloten moeten zijn, want zieke mensen zijn over het algemeen allergisch voor etensgeuren en die ruik je al als je de hal binnenkomt, als je net van de chemo komt is dat al genoeg om je braakcentrum te activeren.

Met gierende banden naar huis, of liever gezegd even op de markt in Boxtel gelunched met Sabine en Tim, gezellig. Ook nog maar even een nieuwe telefoon gescoord, zo'n smartphone, ik moet toch met de tijd meegaan en Britt en Lieke hebben hun vingertjes al  uit de kom geschoven op mijn oude Samsung (uit een vorig leven volgens mijn kinderen). Eigenlijk was het abonnement nog niet afgelopen pas ergens eind juli, maar ik wil niet wachten, wil nu van alles meemaken, alles als een spons in mij opzuigen, vandaag is nu, morgen zie ik wel weer en de uitslag van de scan...

die wil ik echt pas op 12 juni weten, tenzij....... ze zich toch vergist hebben begin februari.

zaterdag 26 mei 2012

kamperen

Tim ging vanmiddag zijn nieuwe tent opzetten in de tuin bij Sabine. Daar is plek genoeg om een hele camping te beginnen en door de prachtige omgeving krijg je ook meteen een vakantiegevoel. Ik ging mee want wat is er leuker dan toekijken hoe iemand zijn nieuwe tent opzet. Dat is vermaak. Een schitterende dag, Lieke, Britt, Bo en Ivan spelen, Tim en Rob klungelen met de tent en de rest zit lekker onder de parasol alles gade te slaan.

Dan ga ik even de nieuwe tent bewonderen, stap binnen en meteen is het er weer.. dat speciale gevoel. Door de geur van de tent en het gras ben ik ineens in een andere wereld, jaren terug in de tijd, kamperen vanaf mijn 8e jaar met mijn ouders en later met mijn eigen gezin. Dat gevoel is overweldigend en roept veel herinneringen op. Ik ga compleet terug in de tijd.

De eerste keer kamperen in het Zwarte Woud met een veel te kleine geleende tent, 10 van de 14 dagen regen die er aan de voorkant instroomde en aan de achterkant eruit, maar ook de gezelligheid van de camping met veel vrienden. Mijn vader groef hele grachten rondom de tent om het water weg te krijgen, maar dat hadden eerdere kampeerders ook gedaan zodat er een heel grachtenstelsel over de camping liep. Later volgden vakanties in Oostenrijk, Zuid-Duitsland en Zwitserland. Mijn vader zocht de vakantie uit en mijn moeder moest zorgen dat alle spullen in de auto en aanhanger gingen, jaren later vertelde ze pas dat ze het kamperen altijd vreselijk gevonden had maar daar heb ik nooit iets van gemerkt.

Toen kwam de tijd dat mijn zus en ik alleen gingen kamperen, 16 was ik toen we samen op een opgevoerde brommer naar Vlissingen reden, de Puch die de 2e dag van onze vakantie door de politie in beslag werd genomen, who cares, we hebben een fiets gehuurd. We voelden ons stoer, hadden een heel klein tentje en onze bagage stopten we onder het luchtbed zodat we een halve meter van de grond lagen. We hadden meer dan voldoende belangstelling van het andere geslacht en hadden de vakantie van ons leven.

Later met mijn eigen gezin ook in de tent en later in de vouwwagen. Heel veel campings hebben we gehad, veel europese landen gezien, heel veel regen, onweer en stormen getrotseerd, heel veel plezier gehad, veel vrienden gemaakt, regelmatig met huilende kinderen, die hun vakantieliefde moesten achterlaten, in de auto naar huis. Kleine campings, super grote campings die we speciaal voor de kinderen uitzochten, het was geweldig.

En ineens was het genoeg, toen de kinderen niet meer meegingen en wij een trapje mee moesten nemen om bij de nok van de tent te kunnen (onze Mark was altijd groot genoeg) hebben wij besloten om de hele zooi te verkopen en voortaan op een luxere manier vakantie te vieren. Ineens had ik er genoeg van om 2 dagen alles in te pakken en nog 2 dagen alles op te ruimen, om de flappen van de tent te poetsen, met een zeiknatte tent naar huis te rijden, om met een toilettas onder je arm in de rij voor de douche te staan, om op een toilet te zitten of liever gezegd om erboven te hangen omdat het zo smerig is, het was genoeg.

Sinds ca. 12 jaar brengen wij onze vakanties in bungalows of hotels door en dat bevalt prima, maar het echte campinggevoel van toen is nooit meer teruggekomen. Dat gevoel was er vanmiddag weer en ik wilde meteen weer gaan kamperen. Gelukkig zette Gerard me weer met beide benen op de grond door me alleen te zeggen dat ik dan weer op een luchtbed moet slapen en of ik nog wist hoe dat voelde.....   O ja

Maar het was een hele mooie speciale (verleden) tijd.

woensdag 23 mei 2012

zomer

Ik laat de tuinstoel tot in de slaapstand zakken, heerlijk onder een natuurlijke parasol, een dakplataan. Ik kijk naar boven, naar het mooie licht dat door de bladeren schijnt, een zacht briesje dat door mijn haren waait. Langzaam doezel ik weg, op de achtergrond het geroezemoes van spelende kinderen, net als in een zwembad maar dan rustiger. Een stel ruziënde kinderen, een moeder die probeert te sussen door hard te schreeuwen en het alleen maar erger maakt, de kinderen spelen alweer lekker samen. Vogels vormen een achtergrondorkestje  bij dit zomerse tafereel en ik volg een vliegtuig dat lange witte strepen trekt in de blauwe lucht.

Wat zou ik graag in dat vliegtuig zitten, bestemming onbekend, naar een kankerloos land, met veel zon en vriendelijke mensen, mijn hele familie gaat mee, er zijn geen oncologen, helemaal geen doktoren, geen scans, geen ziekenhuizen, want er is nooit iemand ziek. Maar helaas bestaat dat alleen maar in sprookjes of in mijn droom.

Ik heb aan de oncoloog een time out gevraagd van 3 weken, tot na ons weekendje zee, zon en strand want ik weet het even niet meer. Ze was het meteen met me eens, wel wordt er in de komende week een nieuwe CT-scan gemaakt om te zien of de tot nu toe gekregen chemo iets gedaan heeft. Mijn bloeduitslagen waren prima alleen had ik gehoopt dat ook de tumormarkers in het bloed gedaald waren en dat was helaas niet het geval maar ze zijn ook niet gestegen, ongeveer hetzelfde als in februari, positief bekijken. Maar ook dit zegt niks, alleen een CT scan geeft duidelijkheid heb ik me laten vertellen. Aan de hand van de scan zal ik besluiten of ik mijn laatste mogelijkheid, de chemo tabletten ga nemen, maar de optie "niks meer doen" is volgens mijn arts ook een goede keuze, voorzover je het over goede keuzes kunt hebben.

Maar nu lig ik in mijn stoel, voel me goed, heb weer energie door een super reikie behandeling door 2 schatten van mensen en ga vanavond lekker naar de film, genieten van lady's night en uit het verleden weet ik dat dit altijd een succes is, alleen al omdat ik met 3 lieve mensen op stap ga......

zondag 20 mei 2012

Hemelvaart

Hemelvaart betekent oorspronkelijk dat Jezus naar de hemel is gegaan maar voor de meesten onder ons betekent het Hemelvaartweekend een heerlijk lang vrij weekend. Hopend op mooi weer en dan lekker erop uit trekken met de hele familie.

Ook wij hebben jarenlang dit weekend gebruikt om te kamperen, meestal aan zee. Vaak, als hemelvaart vroeg in het jaar viel, was het creperen van de kou. We gingen altijd naar zee, Domburg, Zoutelande, Dishoek waren onze favoriete stekken. Heerlijk langs het strand lopen, dat is altijd fijn ook al is het slecht weer. Regelmatig was het dan naar huis gaan met een kletsnatte tent of vouwwagen en thuis nog 4 dagen drogen en puin ruimen.

Dit jaar heeft Hemelvaart een andere betekenis, vrije dagen heb ik de laatste tijd al veel meer dan mij lief is, kamperen doen we al jaren niet meer, maar erop uit met zijn allen kan gelukkig nog wel en dat hebben we dan ook ruimschoots gedaan. Hemelvaart klinkt ook ineens zo raar, kun je echt naar de hemel varen ? een kaartje kopen om met het openbaar vervoer te gaan, of in een luchtballon, of een raket ? Dat zijn dingen waar ik nu aan denk, vreemd heb ik nog nooit eerder gedacht, zitten er veel mensen in de trein naar de hemel, of is het een doodlopende weg ? een oneindige weg, in de kaartjesautomaat bij de NS heb ik nog nooit op bestemming hemel gezocht, misschien moet ik het aan het loket eens vragen. Maar wat moet ik daar ?  Ik wil dat helemaal niet, ze denken vast dat ik niet helemaal spoor.

Sinds kort wil ik maar een ding, beter worden. Maar omdat dat onmogelijk is wil ik dat iedere dag uit 48 uur bestaat en wil ik dat ik me goed voel, zo goed als de afgelopen dagen. Ik wil, ik wil, ik wil. Simpele, eenvoudige maar o zo kostbare uren op stap gaan met mijn man en kindjes, over een braderie struinen, op een terras zitten en gewoon kijken hoe mijn moppie in de speeltuin op de trampoline springt, een voorgerecht kunnen eten zonder pijn te krijgen of misselijk te worden,  mensen kijken en me afvragen hoeveel zieke mensen er voorbij lopen, proberen mijn shit te vergeten, een simpele wandeling, mensen negeren die me vragen of ik nog wel kan fietsen, waarom zou ik dat niet kunnen?, weer een dagje gaan werken, naar Wittem een kaarsje aansteken, me afvragen wanneer al die kaarsjes nu eindelijk eens gaan werken, of doen ze dat al omdat ik me goed voel ?, blij zijn met een kilo erbij op de weegschaal,  me enorm verheugen op een weekend Domburg over 3 weken, mijn mama een dikke knuffel geven, mijn tranen voor een dag in de traanbuis laten zitten, vergeten dat ik morgen naar de oncoloog moet om mijn keuze te bespreken, een heel klein beetje twijfel nog wegdenken, weer keihard de realiteit onder ogen moet zien, weer geconfronteerd wordt met die rotkanker...

maar dat is morgen.....

woensdag 16 mei 2012

keuzes

In je leven kom je vaak voor keuzes te staan, hele simpele, iets lastigere en verdomd lastige. Simpele keuzes als "wat eten we vandaag?" of "wat moet ik aantrekken?", waar gaat de vakantie naar toe?" zijn alledaagse keuzes, je maakt ze en het is klaar, heeft geen gevolgen voor je verdere leven.

Dan heb je nog de iets lastigere keuzes "welke opleiding moet ik doen?" "is dit de juiste baan voor mij?" "zal ik het wel of niet vertellen?" daar ga je iets langer over nadenken en uiteindelijk maak je de juiste keuze.

Maar ik ben helaas geconfronteerd met een keuze die eigenlijk geen keuze is. "Wil ik nog gewoon gezellig leven of ga ik ziek in bed liggen?". Deze keuze eindigt op dezelfde manier dus er valt helemaal niks te kiezen. Kies ik voor optie 1, dan heb ik nog een x-aantal maanden te leven, kies ik optie 2 dan komen daar misschien nog een paar maanden bij. Misschien erbij want niks is zeker, dat is me vanochtend bij de oncoloog weer duidelijk gezegd, zij gaat niet verder dan 1 jaar. Ben vergeten te vragen of dat vanaf de diagnose is of vanaf nu.

En dat noem ik geen keuze, ik heb er niet voor gekozen om ziek te worden en al helemaal niet om dood te gaan, ja over 30 jaar als ik echt oud en grijs ben, als ik mijn kinderen tot mensen van middelbare leeftijd heb zien opgroeien, als ik mijn kleinkinderen als volwassenen zie, als ik achterkleinkinderen heb.

Maar helaas dat gaat het niet worden, ik word geconfronteerd met doodgaan en daar ben ik als de dood voor. Zou er een cursus zijn of een boek met de titel "Doodgaan voor Dummies"of "de beste 10 manieren om dood te gaan", zal eens bij bol.com gaan kijken, want niemand kan me iets vertellen.

Waarom vind je iets doodeng, ben je doodsbenauwd, zie je doodsbleek, schrik je je dood, loopt de weg dood, ben je doodsbang, zit je in doodsnood, allemaal woorden die je liever doodzwijgt.

Maar ik heb nu een keuze gemaakt, ik sta er volledig achter maar het voelt een beetje als de doodstraf krijgen.