Een enerverend weekje de afgelopen week, zo slecht als de week begon zo top gaat het nu. Afgelopen woensdag heb ik een acupunctuurbehandeling gehad, ik had dit al een paar keer gehoord maar was toch wat terughoudend hierover. Echter toen ik zo superberoerd was na de chemo heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt.
En het resultaat is verbluffend, een dag na de behandeling kwam de energie terug en sindsdien gaat het eigenlijk steeds beter. Ik voel me goed, heb eetlust en gisteren zelfs een bakje frites gegeten zonder er problemen mee te krijgen. De 2 kg zijn weer terug.
De acupunctuur, de reiki die ik bijna dagelijks door mijn lieve tante gestuurd krijg, de Flor-Essence thee, de extra vitamines, de love-choc, en alle lieve mensen die me energie sturen en met me meeleven werken hieraan mee.
Gisteren hadden we een fotoshoot met de hele familie, alleen jammer dat Corwin er niet bij kon zijn. een professionele fotografe heeft op Stapelen de mooiste foto's van ons gemaakt, foto's van mij samen met mijn lief, met mijn moppies, met Sabine, met Mark en Tim, met zijn allen. Ben benieuwd naar het resultaat, normaal doe ik het niet zo goed op foto's. Na afloop kwam er wel weer even een donker wolkje voorbij, in gedachten zag ik alle foto's aan een wand hangen met een grote witte plek op de plaats waar ik stond. Deze gedachte heb ik snel weggeduwd en dat is gelukt.
Gistermiddag met Mark (Gerard had andere belangrijke voetbalzaken) naar de jaarlijkse braderie. Slenteren tussen rommel die nu buiten in plaats van in de winkel staat, lopen tussen kinderen die hun speelgoed verkopen. Hier heb ik een paar leuke spelletjes voor mijn moppies gekocht. Mensen kijken en concluderen dat Gordon met zijn "hotter than my daughter" echt in Boxtel moet komen kijken voor kandidaten, volop keuze. Genieten van Mark die heel veel oude bekenden tegenkomt en met iedereen een praatje maakt zodat we een uur lopen om 100 meter verder te komen. Mensen tegenkomen die niet weten dat ik ziek ben en dat ook zo laten, lekker over onbenulligheden praten, mensen tegenkomen die vinden dat ik zoveel afgevallen ben en er zo goed uitzie en hoe ik dat gedaan heb, nou... gewoon kanker krijgen. Even bij Sabine, Britt en Bart op het terras gaan zitten en gewoon genieten van alles, zo simpel, zo gewoon... ik hou ervan.
maandag 30 april 2012
vrijdag 27 april 2012
Circle of Live
De laatste tijd denk ik steeds vaker na over mijn leven, bewuster na moet ik eigenlijk zeggen. Het is niet zo dat ik dat voor D-day niet deed maar anders. Tegenwoordig heeft ieder, nog zo klein, dagelijks gebeuren een betekenis. Steeds vaker dwalen mijn gedachten terug in de tijd, herinneringen die zich steeds meer vrijwillig in mij nestelen en ik koester ze.
19 Jaar was ik toen ik trouwde, een kind nog, maar ik had het helemaal voor elkaar, een man waar ik dol op was, nog steeds trouwens maar dan anders, een (huur)huisje voor ons tweeën, ingericht met gekregen of zelf opgeknapte spullen, want geld hadden we niet, wij werkten net. Wij hadden niks, een allegaartje, 3e, 4e hands spullen, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.
Dolgelukkig waren we met de geboorte van onze 3 kinderen, bij de eerste stopte ik met werken, iets wat 35 jaar geleden heel gewoon was en waarvan ik tot de dag van vandaag geen spijt heb gehad, iedere moeder in de buurt was thuis bij de kinderen, de kinderen speelden met elkaar, de moeders hadden het gezellig. Maar het betekende ook nog minder geld te besteden, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.
Geen geld voor grote verre reizen, maar dat was en is nog steeds niks voor mij. Wij gingen ieder jaar 2 of 3 weken kamperen, de auto, meestal een wrak van +10 jaar oud werd volgeladen met tent en de halve huisraad en de reis ging naar Nederland, Duitsland en later naar Italië. Van te voren zochten we via de ANWB garages langs de route en die hebben we regelmatig nodig gehad om de veel te zwaar beladen auto weer aan de praat te krijgen. De kinderen genoten, pa en ma ook, we hadden elkaar en dat was genoeg.
Ik ging weer werken, van 20 naar 24 naar 32 naar 40 uur en we kochten een huis. Het bestedingspatroon werd ruimer maar dat veranderde niks aan ons leven, want de kindertjes gingen een voor een studeren en het verdiende geld ging naar Groningen maar geen probleem. Steeds vaker verschenen er vriendjes en vriendinnen aan de horizon. Vriendjes en vriendinnen kwamen en gelukkig verdwenen de meesten ook weer snel. Als ik 's nachts een tochtje naar de badkamer maakte kon het gebeuren dat ik zomaar een vreemd gezicht tegenkwam. Een zoon die op de trap lag te slapen, eentje die in een kleerkast zat over te geven, ach het hoort erbij al doe ik er nu wel wat luchtiger over. Hotel Verhoof draaide overuren, maar ondanks dat hadden we elkaar en dat was genoeg.
Natuurlijk waren er ook de nodige tegenslagen, baan kwijtraken, geldzorgen, ziekte, maar we hadden elkaar en dat was genoeg, we kwamen er wel uit.
Nog later begonnen de kinderen uit te vliegen, samenwonen, weer thuis komen, weer samenwonen, trouwen. Ze maakten hun fouten en leerden er hopelijk van, de een trok het noodlot iets vaker naar zich toe dan de ander en ik keek van afstand toe en greep in als het nodig was of gevraagd werd. Uiteindelijk heeft iedereen zijn plekje gevonden en ik ben supertrots op mijn kroost.En nog steeds hebben we elkaar en is dat genoeg.
Dan ga je nadenken over het verdere leven samen, weer met zijn tweeën, beter budget, tijd voor elkaar, huisje wat verbouwen, samen oud worden, op de kleinkinderen passen, meer vrije tijd plannen want als je elkaar hebt is dat toch meer dan genoeg.
Totdat je plannen wreed verstoord worden door een ziekte met een eng woord, het laatste hoofdstuk van je leven samen wordt gedeleted, passé, voorbij, over en uit. En dit klopt niet, het is nog niet af, de cirkel is nog niet rond en o wat is het belangrijk dat je elkaar hebt, maar je hebt elkaar dadelijk niet meer en dat is niet meer genoeg.
En dit laatste veroorzaakt een enorme pijn, een niet te omschrijven ondraaglijke pijn in mijn HART.
http://www.youtube.com/watch?v=wrmCFC9MxOY
19 Jaar was ik toen ik trouwde, een kind nog, maar ik had het helemaal voor elkaar, een man waar ik dol op was, nog steeds trouwens maar dan anders, een (huur)huisje voor ons tweeën, ingericht met gekregen of zelf opgeknapte spullen, want geld hadden we niet, wij werkten net. Wij hadden niks, een allegaartje, 3e, 4e hands spullen, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.
Dolgelukkig waren we met de geboorte van onze 3 kinderen, bij de eerste stopte ik met werken, iets wat 35 jaar geleden heel gewoon was en waarvan ik tot de dag van vandaag geen spijt heb gehad, iedere moeder in de buurt was thuis bij de kinderen, de kinderen speelden met elkaar, de moeders hadden het gezellig. Maar het betekende ook nog minder geld te besteden, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.
Geen geld voor grote verre reizen, maar dat was en is nog steeds niks voor mij. Wij gingen ieder jaar 2 of 3 weken kamperen, de auto, meestal een wrak van +10 jaar oud werd volgeladen met tent en de halve huisraad en de reis ging naar Nederland, Duitsland en later naar Italië. Van te voren zochten we via de ANWB garages langs de route en die hebben we regelmatig nodig gehad om de veel te zwaar beladen auto weer aan de praat te krijgen. De kinderen genoten, pa en ma ook, we hadden elkaar en dat was genoeg.
Ik ging weer werken, van 20 naar 24 naar 32 naar 40 uur en we kochten een huis. Het bestedingspatroon werd ruimer maar dat veranderde niks aan ons leven, want de kindertjes gingen een voor een studeren en het verdiende geld ging naar Groningen maar geen probleem. Steeds vaker verschenen er vriendjes en vriendinnen aan de horizon. Vriendjes en vriendinnen kwamen en gelukkig verdwenen de meesten ook weer snel. Als ik 's nachts een tochtje naar de badkamer maakte kon het gebeuren dat ik zomaar een vreemd gezicht tegenkwam. Een zoon die op de trap lag te slapen, eentje die in een kleerkast zat over te geven, ach het hoort erbij al doe ik er nu wel wat luchtiger over. Hotel Verhoof draaide overuren, maar ondanks dat hadden we elkaar en dat was genoeg.
Natuurlijk waren er ook de nodige tegenslagen, baan kwijtraken, geldzorgen, ziekte, maar we hadden elkaar en dat was genoeg, we kwamen er wel uit.
Nog later begonnen de kinderen uit te vliegen, samenwonen, weer thuis komen, weer samenwonen, trouwen. Ze maakten hun fouten en leerden er hopelijk van, de een trok het noodlot iets vaker naar zich toe dan de ander en ik keek van afstand toe en greep in als het nodig was of gevraagd werd. Uiteindelijk heeft iedereen zijn plekje gevonden en ik ben supertrots op mijn kroost.En nog steeds hebben we elkaar en is dat genoeg.
Dan ga je nadenken over het verdere leven samen, weer met zijn tweeën, beter budget, tijd voor elkaar, huisje wat verbouwen, samen oud worden, op de kleinkinderen passen, meer vrije tijd plannen want als je elkaar hebt is dat toch meer dan genoeg.
Totdat je plannen wreed verstoord worden door een ziekte met een eng woord, het laatste hoofdstuk van je leven samen wordt gedeleted, passé, voorbij, over en uit. En dit klopt niet, het is nog niet af, de cirkel is nog niet rond en o wat is het belangrijk dat je elkaar hebt, maar je hebt elkaar dadelijk niet meer en dat is niet meer genoeg.
En dit laatste veroorzaakt een enorme pijn, een niet te omschrijven ondraaglijke pijn in mijn HART.
http://www.youtube.com/watch?v=wrmCFC9MxOY
dinsdag 24 april 2012
langzaam
Ik voel me alsof ik heel langzaam uit een diep donker hol kruip, de afgelopen dagen waren een hel, of ben ik een watje ?, nee het was echt vreselijk, zo ontzettend ziek heb ik me nog nooit gevoeld. En dan de gedachte dat ik volgende week weer mag. En waar doe je het voor ? Verlenging verlenging verlenging is het enige woord dat ik te horen krijg, niemand zegt, "na 3 kuren ben je weer beter" nee, ik hoor alleen maar "mevrouw u heeft een ellendige ziekte". Vertel mij wat, daar ben ik inmiddels ook wel achter en het liefst wil ik heel hard schreeuwen "ik wil dit niet", "waarom ik" gillen, stampen, met alles wat ik tegenkom gooien, maar zelfs daar heb ik momenteel de puf niet voor.
Is dit nu chemo? duizenden mensen maken dit mee, zijn die allemaal zo wanhopig en ziek ? Er wordt wel verteld over bijwerkingen en zo, maar je moet het zelf meemaken om te weten wat dat vergif in je gezonde (op dat ene stomme plekje na) lichaam allemaal kapotmaakt, alles dus. Net zoals je zelf moet ervaren hoe het is om kanker te krijgen, hoe eenzaam je je dan voelt, ondanks alle superlieve mensen om je heen. IK heb het, die K*ziekte die uiteindelijk gaat winnen.
Vorige week in het ziekenhuis kwam er een oncoloog (die ik al kende van de dagbehandeling en die ik toen ook al vreselijk onsympathiek vond) visite lopen, ze stond aan mijn bed met een co-assistent en zei terloops," o ja, weet u al dat we hier op deze afdeling een niet-reanimeren-beleid voeren ? Als u nu met hartproblemen op de IC belandt doen we niks voor u omdat herstel van bijv. een hartstilstand niet opweegt tegen uw ziekte" Boem, recht in mijn gezicht, ik kon alleen maar stamelen dat ik daar nog niet over nagedacht had, nog niet van plan was om dood te gaan en dat ik alleen ter observatie van de 1e kuur opgenomen was, maar ze wist niet van ophouden. Ook op mijn "zet me dan maar op de kraamafdeling"ging ze niet in, bij het verlaten van de kamer vlakte ze haar verhaal nog een beetje af en zei nog "als u longontsteking krijgt, behandelen wij u wel" Moet ik nou blij zijn ?. De co-assistent gaf me een knipoog maar het was alweer te laat, het kwaad geschiedt, allemaal weer genoeg om mijn gevoel en emoties weer alle kanten op te laten schieten.
En daar zit ik nu, afwachten, iedere dag weer een beetje beter voelen, alweer 2 kg lichter, lieve mensen zorg dat je altijd een paar kilo's reserve hebt, teveel bedoel ik daarmee, want dan heb je toch echt nog iets bij te zetten, want chemo en kanker daar kan geen dieet tegenop.
En ik, wat zou ik toch graag mijn saaie leventje willen terughebben......
Is dit nu chemo? duizenden mensen maken dit mee, zijn die allemaal zo wanhopig en ziek ? Er wordt wel verteld over bijwerkingen en zo, maar je moet het zelf meemaken om te weten wat dat vergif in je gezonde (op dat ene stomme plekje na) lichaam allemaal kapotmaakt, alles dus. Net zoals je zelf moet ervaren hoe het is om kanker te krijgen, hoe eenzaam je je dan voelt, ondanks alle superlieve mensen om je heen. IK heb het, die K*ziekte die uiteindelijk gaat winnen.
Vorige week in het ziekenhuis kwam er een oncoloog (die ik al kende van de dagbehandeling en die ik toen ook al vreselijk onsympathiek vond) visite lopen, ze stond aan mijn bed met een co-assistent en zei terloops," o ja, weet u al dat we hier op deze afdeling een niet-reanimeren-beleid voeren ? Als u nu met hartproblemen op de IC belandt doen we niks voor u omdat herstel van bijv. een hartstilstand niet opweegt tegen uw ziekte" Boem, recht in mijn gezicht, ik kon alleen maar stamelen dat ik daar nog niet over nagedacht had, nog niet van plan was om dood te gaan en dat ik alleen ter observatie van de 1e kuur opgenomen was, maar ze wist niet van ophouden. Ook op mijn "zet me dan maar op de kraamafdeling"ging ze niet in, bij het verlaten van de kamer vlakte ze haar verhaal nog een beetje af en zei nog "als u longontsteking krijgt, behandelen wij u wel" Moet ik nou blij zijn ?. De co-assistent gaf me een knipoog maar het was alweer te laat, het kwaad geschiedt, allemaal weer genoeg om mijn gevoel en emoties weer alle kanten op te laten schieten.
En daar zit ik nu, afwachten, iedere dag weer een beetje beter voelen, alweer 2 kg lichter, lieve mensen zorg dat je altijd een paar kilo's reserve hebt, teveel bedoel ik daarmee, want dan heb je toch echt nog iets bij te zetten, want chemo en kanker daar kan geen dieet tegenop.
En ik, wat zou ik toch graag mijn saaie leventje willen terughebben......
maandag 23 april 2012
nu even niet
Lieve mensen,
Het lukt me niet om een stukje te schrijven, deze 1e chemo is heftig, ging het in het ziekenhuis nog goed, vanaf vrijdagavond voel ik me net als een uitgewrongen dweil, alles doet pijn, misselijk, trillen, blaren in mijn mond, gewoon hondsberoerd.
Dus nu even niet.... wil alleen maar met mijn hoofd onder de dekens
Het lukt me niet om een stukje te schrijven, deze 1e chemo is heftig, ging het in het ziekenhuis nog goed, vanaf vrijdagavond voel ik me net als een uitgewrongen dweil, alles doet pijn, misselijk, trillen, blaren in mijn mond, gewoon hondsberoerd.
Dus nu even niet.... wil alleen maar met mijn hoofd onder de dekens
dinsdag 17 april 2012
1-12-55
Maandagochtend 16 april om 7.00 moest ik me melden bij de info balie van het Jeroen Bosch. Goedenmorgen mevr. Verhoof, uw geboortedatum 1-12-55. meld u zich maar op de 3e etage B3 - 1, hier links, einde rechts, links, lift, links.... en dat zegt ze tegen iemand die het verschil tussen links en rechts nooit weet !! Maar goed het lukte. Andere balie, goedenmorgen mevr. Verhoof, uw geboortedatum. 1-12-55.
Een vriendelijke verpleegkundige komt me ophalen, kamer 16, normaal bedoeld voor patienten met het vermoeden op MRSA nu speciaal voor mij (plaatsgebrek zullen we maar zeggen). Ze begint het verhaal met "wat is uw geboortedatum" 1-12-55 dus, vervolgens schrikt ze van mijn diagnose, zoals al zovelen de laatste tijd maar legt me alles haarfijn uit. Ik krijg paracetamol en temesta alvast uit voorzorg en een armbandje met mijn naam en met 1-12-55. Om 8.00 mag ik naar de OP afdeling, en als we de hoek omgaan rijden we in de file, ik hoor dat er 16 operatiekamers in deze vleugel van het ziekenhuis zijn dus dan hadden ze zeker spitsstroken moeten aanleggen. De toeritdosering werkt wel want af en toe zie ik een bed door de klapdeuren verdwijnen. Normaal zet ik een CD aan als ik in de file sta, maar bij gebrek hieraan luister is naar de bezuinigingen in de zorg die uitgebreid door de verpleging besproken worden. Hoe dichter ik bij de klapdeuren kom hoe meer ik het gevoel krijg dat ik op de kermis sta en zo meteen het spookhuis inrijdt, langs allerlei enge, griezelige attributen kom en uiteindelijk aan het einde er weer lachend, in dit geval slapend uitkom. Zouden ze me XTC gegeven hebben ipv temesta ??
Eenmaal door de klapdeuren word ik aangesloten aan allerlei toeters en bellen, echter niet voordat ik zeker 3x 1-12-55 geroepen heb. Vier verpleegkundigen staan rond mijn bed, mijn dossier ligt opengeslagen op mijn buik en een van hen wijst met de vinger naar een woord en zegt "deze diagnose heeft mevrouw (gelukkig zegt ze niet 1-12-55) in februari te horen gekregen. Ik fluister "inoperabel pancreaskopcarcinoom, domme pech" en 4 paar ogen kijken me medelijdend aan, woorden als "heftig, oneerlijk, zo jong" klinken en ik kan dat alleen maar beamen. Vind ik namelijk ook.
Even later mag ik doorschuiven naar het echte werk, word op een smal hard tafeltje geschoven, een arts met mooie bruine ogen, de rest zit helaas onder blauwe doeken, kijkt me aan en zegt dat ik aan iets leuks moet denken als hij het slaapmiddel toedient. Laat me nou net aan "Pepino freche kleine Maus", de schlager die ik met mijn zus afgelopen zondag keihard heb gezongen" denken, maar verder dan Pepino kom ik niet.
Als ik de eerste keer voorzichtig mijn ogen opendoe, zie ik weer die mooie bruine ogen, nu ook een baard en mijn eerste gedachte is "dat is Petrus" maar als ik hoor "mevrouw wat is uw geboortedatum" ben ik gelukkig meteen weer terug op aarde.
Na nog een thoraxfoto om te kijken of de port-a-cath op zijn plaats zit word ik van alle apparatuur losgekoppeld en mag ik terug naar mijn kamertje om nog een paar uurtjes te slapen.
De vriendelijke verpleegkundige komt nog een praatje maken, vraagt nog een keer om 1-12-55 (voor de medicijnen die ik meekrijg) en vraagt me of ik niet ontzettend boos ben over deze hele situatie. Ik denk even na, het woord om deze hele shitsituatie uit te drukken bestaat nog niet, daar ben ik nog over aan het nadenken, dat moet een samenvatting zijn van alle boze, verdrietige, angstige, eenzame en nog veel meer woorden uit de Dikke van Dale.
Uiteindelijk zeg ik "ja ik ben boos"
Een vriendelijke verpleegkundige komt me ophalen, kamer 16, normaal bedoeld voor patienten met het vermoeden op MRSA nu speciaal voor mij (plaatsgebrek zullen we maar zeggen). Ze begint het verhaal met "wat is uw geboortedatum" 1-12-55 dus, vervolgens schrikt ze van mijn diagnose, zoals al zovelen de laatste tijd maar legt me alles haarfijn uit. Ik krijg paracetamol en temesta alvast uit voorzorg en een armbandje met mijn naam en met 1-12-55. Om 8.00 mag ik naar de OP afdeling, en als we de hoek omgaan rijden we in de file, ik hoor dat er 16 operatiekamers in deze vleugel van het ziekenhuis zijn dus dan hadden ze zeker spitsstroken moeten aanleggen. De toeritdosering werkt wel want af en toe zie ik een bed door de klapdeuren verdwijnen. Normaal zet ik een CD aan als ik in de file sta, maar bij gebrek hieraan luister is naar de bezuinigingen in de zorg die uitgebreid door de verpleging besproken worden. Hoe dichter ik bij de klapdeuren kom hoe meer ik het gevoel krijg dat ik op de kermis sta en zo meteen het spookhuis inrijdt, langs allerlei enge, griezelige attributen kom en uiteindelijk aan het einde er weer lachend, in dit geval slapend uitkom. Zouden ze me XTC gegeven hebben ipv temesta ??
Eenmaal door de klapdeuren word ik aangesloten aan allerlei toeters en bellen, echter niet voordat ik zeker 3x 1-12-55 geroepen heb. Vier verpleegkundigen staan rond mijn bed, mijn dossier ligt opengeslagen op mijn buik en een van hen wijst met de vinger naar een woord en zegt "deze diagnose heeft mevrouw (gelukkig zegt ze niet 1-12-55) in februari te horen gekregen. Ik fluister "inoperabel pancreaskopcarcinoom, domme pech" en 4 paar ogen kijken me medelijdend aan, woorden als "heftig, oneerlijk, zo jong" klinken en ik kan dat alleen maar beamen. Vind ik namelijk ook.
Even later mag ik doorschuiven naar het echte werk, word op een smal hard tafeltje geschoven, een arts met mooie bruine ogen, de rest zit helaas onder blauwe doeken, kijkt me aan en zegt dat ik aan iets leuks moet denken als hij het slaapmiddel toedient. Laat me nou net aan "Pepino freche kleine Maus", de schlager die ik met mijn zus afgelopen zondag keihard heb gezongen" denken, maar verder dan Pepino kom ik niet.
Als ik de eerste keer voorzichtig mijn ogen opendoe, zie ik weer die mooie bruine ogen, nu ook een baard en mijn eerste gedachte is "dat is Petrus" maar als ik hoor "mevrouw wat is uw geboortedatum" ben ik gelukkig meteen weer terug op aarde.
Na nog een thoraxfoto om te kijken of de port-a-cath op zijn plaats zit word ik van alle apparatuur losgekoppeld en mag ik terug naar mijn kamertje om nog een paar uurtjes te slapen.
De vriendelijke verpleegkundige komt nog een praatje maken, vraagt nog een keer om 1-12-55 (voor de medicijnen die ik meekrijg) en vraagt me of ik niet ontzettend boos ben over deze hele situatie. Ik denk even na, het woord om deze hele shitsituatie uit te drukken bestaat nog niet, daar ben ik nog over aan het nadenken, dat moet een samenvatting zijn van alle boze, verdrietige, angstige, eenzame en nog veel meer woorden uit de Dikke van Dale.
Uiteindelijk zeg ik "ja ik ben boos"
zondag 15 april 2012
Tijd
Sinds tumor zich een prominente plek in mijn lichaam heeft toegeëigend en mijn verdere lot wil gaan bepalen gaat de tijd veel te snel. Vroeger, en daarmee bedoel ik vóór 16 februari, kon het niet snel genoeg gaan, nu wil ik heel graag "Stop de Tijd" roepen, iets wat Marco Borsato ook al tevergeefs geprobeerd heeft.
Waarschijnlijk door mijn huidige kijk op "de tijd" ga ik steeds vaker terug in de tijd, herinneringen flitsen regelmatig door mijn hoofd en ik beleef heel veel opnieuw, helemaal terug naar mijn jeugd. Ik kreeg gisteren een boeket met anjers erin, door de geur stond ik plots als klein meisje voor de garage bij ons huis in Terwinselen, hier groeiden honderden anjers, de trots van mijn moeder. Mijn zusje en ik mochten er 10 plukken per keer en ojee als het er meer waren. Zo helder, zo duidelijk ik zag zelfs de kleren die ik aanhad, de zelfgemaakte en zelfgebreide rok en trui in blauw-rood.
Ook muziek roept heel veel herinneringen op, samen met Maryanne ga ik terug in de tijd toen we 16, 17 jaar oud waren en dachten dat we het helemaal gemaakt hadden. Dit was begin jaren '70. Buiten weten om van onze ouders naar kroegen waar we absoluut niet naar toe mochten. Op de brommer naar Moergestel (vanuit Eindhoven) om maximaal 3 uurtjes in De Bogaard door te brengen waar iedere zondagavond een bekende band optrad. Onze voorkeur ging uit naar rock en zo waren wij ook gekleed, Deep Purple, Black Sabbath, Golden Earring, Alice Cooper waren mijn idolen. Dat ik daarnaast ook duitse schlagers helemaal te gek vond hield ik voor mezelf want dat was niet stoer, deze draaide ik wel als ik alleen was. Om 23.30 uur moesten we altijd weer thuis zijn, de tussenliggende uurtjes werden dus optimaal benut met dansen, jongens, het liefst iedere week iemand anders, het moest dus allemaal snel gebeuren want als we niet op tijd thuis waren betekende dit enkele weken huisarrest. De jongens van toen zijn nu waarschijnlijk, net als wij, gezapige mensen van middelbare leeftijd, getrouwd, opa en waarschijnlijk ook terugkijkend op een leuke tijd.
Om het nostalgische gevoel vast te houden heb ik vanmiddag met mijn lieve zusje oude foto's gekeken, een flinke wandeling gemaakt en daarna de pick-up op zolder gezocht en oude singles gedraaid, rock, schlagers en we konden ze nog allemaal uit volle borst meezingen de plaatjes van toen, de jaren 70 en van ver daarvoor. Helemaal weer terug in de TIJD, het is dus toch gelukt voor een middagje. Onze volgende afspraak is de tas met oude LP's doorspitten.
De moraal van dit verhaal, je kunt de tijd niet tegenhouden of stopzetten maar als je het zelf wilt, wel even helemaal vergeten en dat voelt goed.
Waarschijnlijk door mijn huidige kijk op "de tijd" ga ik steeds vaker terug in de tijd, herinneringen flitsen regelmatig door mijn hoofd en ik beleef heel veel opnieuw, helemaal terug naar mijn jeugd. Ik kreeg gisteren een boeket met anjers erin, door de geur stond ik plots als klein meisje voor de garage bij ons huis in Terwinselen, hier groeiden honderden anjers, de trots van mijn moeder. Mijn zusje en ik mochten er 10 plukken per keer en ojee als het er meer waren. Zo helder, zo duidelijk ik zag zelfs de kleren die ik aanhad, de zelfgemaakte en zelfgebreide rok en trui in blauw-rood.
Ook muziek roept heel veel herinneringen op, samen met Maryanne ga ik terug in de tijd toen we 16, 17 jaar oud waren en dachten dat we het helemaal gemaakt hadden. Dit was begin jaren '70. Buiten weten om van onze ouders naar kroegen waar we absoluut niet naar toe mochten. Op de brommer naar Moergestel (vanuit Eindhoven) om maximaal 3 uurtjes in De Bogaard door te brengen waar iedere zondagavond een bekende band optrad. Onze voorkeur ging uit naar rock en zo waren wij ook gekleed, Deep Purple, Black Sabbath, Golden Earring, Alice Cooper waren mijn idolen. Dat ik daarnaast ook duitse schlagers helemaal te gek vond hield ik voor mezelf want dat was niet stoer, deze draaide ik wel als ik alleen was. Om 23.30 uur moesten we altijd weer thuis zijn, de tussenliggende uurtjes werden dus optimaal benut met dansen, jongens, het liefst iedere week iemand anders, het moest dus allemaal snel gebeuren want als we niet op tijd thuis waren betekende dit enkele weken huisarrest. De jongens van toen zijn nu waarschijnlijk, net als wij, gezapige mensen van middelbare leeftijd, getrouwd, opa en waarschijnlijk ook terugkijkend op een leuke tijd.
Om het nostalgische gevoel vast te houden heb ik vanmiddag met mijn lieve zusje oude foto's gekeken, een flinke wandeling gemaakt en daarna de pick-up op zolder gezocht en oude singles gedraaid, rock, schlagers en we konden ze nog allemaal uit volle borst meezingen de plaatjes van toen, de jaren 70 en van ver daarvoor. Helemaal weer terug in de TIJD, het is dus toch gelukt voor een middagje. Onze volgende afspraak is de tas met oude LP's doorspitten.
De moraal van dit verhaal, je kunt de tijd niet tegenhouden of stopzetten maar als je het zelf wilt, wel even helemaal vergeten en dat voelt goed.
woensdag 11 april 2012
Wachten
De laatste tijd word ik erg vaak geconfronteerd met het woord "wachten" en eerlijk gezegd kan ik daar niet meer tegen, ik word er humeurig van, afhankelijk van anderen zijn, niet zelf de regie in handen hebben, daar baal ik van.
Je hebt verschillende soorten wachten, ook leuke. Jaren geleden heb ik genoten van het-in-blijde-verWACHTing-zijn. Dan weet je dat je een tijdje moet wachten en dat is geen probleem je krijgt er iets prachtigs voor terug. Dan heb je nog het wachten-in-wachtkamers, noodzakelijk maar niet altijd leuk bijv. bij de tandarts, dan is er ook nog het wachten-in-je-blotekont-wachthokje, een halve vierkante meter waar je moet wachten op een koud krukje (waar al meerdere voorgangsters gezeten hebben bleh) alvorens je in de uiterst comfortabele troon van de gyneacoloog mag plaatsnemen. Wachten op de trein, op je vriendin, op je salaris, in een restaurant, op je nieuwe meubels, in de file. Hiermee valt uiteindelijk allemaal te leven.
Nee het echte hinderlijke wachten is begonnen met mijn ziek zijn. Wachten op een CT-scan (mevrouw het is een spoedaanvraag, vervolgens 2 weken wachten), wachten-op-een-telefoontje, op heel veel telefoontjes, "mevrouw, we bellen u echt vandaag nog " en dan kun je wachten en zelf bellen om te vragen waarom ze niet gebeld hebben en waarom ik zo lang moet wachten. Knettergek word ik ervan. Dat kun je niet maken, overal krijg ik te horen dat mijn geval spoed is en daar blijft het bij. De hele dag wacht ik op een telefoontje. Afgelopen vrijdag ook weer "mevrouw we bellen u dinsdag want het is spoed" mooi niet dus, na zelf gebeld te hebben (ik ga de telefoonkosten declareren) mag ik volgende week maandag, dus 10 dagen na mijn spoedaanvraag, op de operatietafel gaan liggen. En nu maar hopen dat tumor ook tijd genoeg heeft om te wachten met groeien.
Ik ga het hele team aanmelden voor een spoedcursus in België, in Leuven wel te verstaan want daar begrijpen ze hoe het moet.
Er is echter één uitzondering met het wachten..... ik wil graag nog jarenlang wachten op de komst van Magere Hein, dat is de enige die mij zonder overleg of telefoontjes mag laten wachten.
Je hebt verschillende soorten wachten, ook leuke. Jaren geleden heb ik genoten van het-in-blijde-verWACHTing-zijn. Dan weet je dat je een tijdje moet wachten en dat is geen probleem je krijgt er iets prachtigs voor terug. Dan heb je nog het wachten-in-wachtkamers, noodzakelijk maar niet altijd leuk bijv. bij de tandarts, dan is er ook nog het wachten-in-je-blotekont-wachthokje, een halve vierkante meter waar je moet wachten op een koud krukje (waar al meerdere voorgangsters gezeten hebben bleh) alvorens je in de uiterst comfortabele troon van de gyneacoloog mag plaatsnemen. Wachten op de trein, op je vriendin, op je salaris, in een restaurant, op je nieuwe meubels, in de file. Hiermee valt uiteindelijk allemaal te leven.
Nee het echte hinderlijke wachten is begonnen met mijn ziek zijn. Wachten op een CT-scan (mevrouw het is een spoedaanvraag, vervolgens 2 weken wachten), wachten-op-een-telefoontje, op heel veel telefoontjes, "mevrouw, we bellen u echt vandaag nog " en dan kun je wachten en zelf bellen om te vragen waarom ze niet gebeld hebben en waarom ik zo lang moet wachten. Knettergek word ik ervan. Dat kun je niet maken, overal krijg ik te horen dat mijn geval spoed is en daar blijft het bij. De hele dag wacht ik op een telefoontje. Afgelopen vrijdag ook weer "mevrouw we bellen u dinsdag want het is spoed" mooi niet dus, na zelf gebeld te hebben (ik ga de telefoonkosten declareren) mag ik volgende week maandag, dus 10 dagen na mijn spoedaanvraag, op de operatietafel gaan liggen. En nu maar hopen dat tumor ook tijd genoeg heeft om te wachten met groeien.
Ik ga het hele team aanmelden voor een spoedcursus in België, in Leuven wel te verstaan want daar begrijpen ze hoe het moet.
Er is echter één uitzondering met het wachten..... ik wil graag nog jarenlang wachten op de komst van Magere Hein, dat is de enige die mij zonder overleg of telefoontjes mag laten wachten.
dinsdag 10 april 2012
Dilemma's
Sinds ik de titel "ernstig ziek" met me meezeul, is het net of ik alleen nog maar keuzes moet maken, natuurlijk doe ik dat zelf maar soms heb ik het gevoel dat tumor het me allemaal influistert. Als ik ergens loop zie ik geheel onbekende mensen naar mij kijken, waarschijnlijk deden ze dat anders ook maar nu kijk ik even goed of ik niet zo'n sandwichbord om me heen heb hangen met een of andere pakkende tekst, zo van "einde in zicht". Sommige mensen die ik ken geven me een schouderklopje, anderen doen net of ze me niet zien om maar niks te hoeven zeggen. En weet je ik kan dat nog begrijpen ook, ik zou het zelf ook moeilijk vinden, maar zou ze toch niet zomaar voorbijlopen. Maar lieve mensen ik heb er ook niet om gevraagd om ziek te worden, ik heb me al duizenden keren afgevraagd "waarom ik ?" je kunt zoveel ziektes krijgen waar je niet meteen aan dood hoeft te gaan, maar nee hoor, ik doe het dan ook maar in een keer goed.
Je leert nu je vrienden kennen is zo'n gezegde, en dat klopt, want ik heb nu toch een hele grote groep warme lieve vrienden om me heen, schatten die me verrassen met bezoekjes, telefoontjes, bloemen, kaartjes, lieve woorden, eten en nog veel meer. Mensen die begrijpen en accepteren dat ik een aangekondigd bezoekje zomaar ineens kan afzeggen omdat ik me niet lekker voel, gisteravond bijvoorbeeld waren we uitgenodigd bij lieve vrienden om een hapje te eten, het eten was heerlijk en daardoor had ik waarschijnlijk net iets te veel gegeten, met als gevolg dat ik echt doodziek werd en we meteen vanaf tafel rechtstreeks naar huis gereden zijn en ik mijn bed ingevallen ben. Lieve mensen die dat begrijpen zijn mijn vrienden, je kunt samen lachen en huilen, hard huilen, schreeuwen als het moet om deze klote situatie.
Het is wel eens anders geweest, ooit heb ik afscheid genomen van mensen die zich vrienden noemden omdat wij een BBQ afgezegd hebben omdat Gerard totaal onverwachts op de hartbewaking terechtkwam. Boos dat ze waren dat ik hun met het vlees liet zitten. Bey bey.
Dilemma, bij het kruidvat staan om gezichtscreme te kopen, zal ik mijn dure creme zoals altijd kopen ? waarom eigenlijk, wat zijn rimpels, wat maakt het uit ? dus naar huis met een eigen merk produkt van 3 euro. Dilemma, moet ik nu mijn haren laten kleuren, of valt het toch uit? Dilemma, zou ik ook nog eens een kaartje met "van harte beterschap"krijgen ipv "sterkte". Mijn moppies die met blije toetjes paaseieren aan het zoeken zijn, samen gezellig bij oma gelogeerd hebben. Bij alle gebeurtenissen denk ik "misschien de laatste keer"
Het allermoeilijkste moment van de dag is voor mij het wakker worden, dan doe ik mijn ogen open en het eerste waar ik aan denk is "o ja " iedere morgen ga ik in gedachten om 7 uur naar mijn werk, pak een kopje koffie uit de automaat, mijn fles water om de dag door te komen, en ga kijken wat de dag gaat brengen. Als ik op de wekker zie dat het 8.15 uur is zie ik al mijn collega's binnenkomen, zeg in gedachten "goedenmorgen" en dan gaat iedereen doen waar hij goed in is. En ik ik beleef het op afstand. En dat is moeilijk. Dat kan ik nog steeds niet loslaten, wil ik niet loslaten en ga het ook niet loslaten.
Alleen als nog iemand ooit tegen mij gaat zeggen dat ik moet genieten van alles, dan ga ik slaan, krijsen, schreeuwen, gillen, want genieten dat doe ik mijn hele leven al.
Je leert nu je vrienden kennen is zo'n gezegde, en dat klopt, want ik heb nu toch een hele grote groep warme lieve vrienden om me heen, schatten die me verrassen met bezoekjes, telefoontjes, bloemen, kaartjes, lieve woorden, eten en nog veel meer. Mensen die begrijpen en accepteren dat ik een aangekondigd bezoekje zomaar ineens kan afzeggen omdat ik me niet lekker voel, gisteravond bijvoorbeeld waren we uitgenodigd bij lieve vrienden om een hapje te eten, het eten was heerlijk en daardoor had ik waarschijnlijk net iets te veel gegeten, met als gevolg dat ik echt doodziek werd en we meteen vanaf tafel rechtstreeks naar huis gereden zijn en ik mijn bed ingevallen ben. Lieve mensen die dat begrijpen zijn mijn vrienden, je kunt samen lachen en huilen, hard huilen, schreeuwen als het moet om deze klote situatie.
Het is wel eens anders geweest, ooit heb ik afscheid genomen van mensen die zich vrienden noemden omdat wij een BBQ afgezegd hebben omdat Gerard totaal onverwachts op de hartbewaking terechtkwam. Boos dat ze waren dat ik hun met het vlees liet zitten. Bey bey.
Dilemma, bij het kruidvat staan om gezichtscreme te kopen, zal ik mijn dure creme zoals altijd kopen ? waarom eigenlijk, wat zijn rimpels, wat maakt het uit ? dus naar huis met een eigen merk produkt van 3 euro. Dilemma, moet ik nu mijn haren laten kleuren, of valt het toch uit? Dilemma, zou ik ook nog eens een kaartje met "van harte beterschap"krijgen ipv "sterkte". Mijn moppies die met blije toetjes paaseieren aan het zoeken zijn, samen gezellig bij oma gelogeerd hebben. Bij alle gebeurtenissen denk ik "misschien de laatste keer"
Het allermoeilijkste moment van de dag is voor mij het wakker worden, dan doe ik mijn ogen open en het eerste waar ik aan denk is "o ja " iedere morgen ga ik in gedachten om 7 uur naar mijn werk, pak een kopje koffie uit de automaat, mijn fles water om de dag door te komen, en ga kijken wat de dag gaat brengen. Als ik op de wekker zie dat het 8.15 uur is zie ik al mijn collega's binnenkomen, zeg in gedachten "goedenmorgen" en dan gaat iedereen doen waar hij goed in is. En ik ik beleef het op afstand. En dat is moeilijk. Dat kan ik nog steeds niet loslaten, wil ik niet loslaten en ga het ook niet loslaten.
Alleen als nog iemand ooit tegen mij gaat zeggen dat ik moet genieten van alles, dan ga ik slaan, krijsen, schreeuwen, gillen, want genieten dat doe ik mijn hele leven al.
vrijdag 6 april 2012
(Goede) vrijdag
Toepasselijke dag vandaag, goede vrijdag. In een ver verleden heb ik geleerd dat er op deze dag de kruisweg plaatsvond, 14 staties, even stilstaan bij iedere statie om de lijdensweg van Jezus te herdenken. Vandaag had ik het gevoel dat ik deze kruisweg gelopen heb, althans een gedeelte ervan. Statie 1 (ter dood veroordeeld) heb ik in februari al gehad, statie 2 (het kruis op de schouder nemen) volgde een paar dagen later, statie 3 (voor de eerste keer vallen) heb ik ook al gehad.
Vandaag heb ik verschillende staties doorlopen, statie 4 (voor de chirurg verschijnen). Deze man zag eruit als Jezus, alleen met bril. Hij gaat bij mij ergens volgende week de port-a-cath plaatsen, en omdat het een spoedje moet zijn (volgens de oncoloog) ging hij meteen mee naar statie 5 (de opname-verpleegkundige). Deze aardige dame (leek niet op Maria) probeerde een datum te achterhalen, maar door alle drukte rond de paashaas kan zij mij dat dinsdag pas vertellen. Zij vertelde wel dat ik het hele opnameschema moet doorlopen en zou proberen of dat vanmiddag ook nog kon. Maria had geluk, of eigenlijk ik want ik mocht ertussen geschoven worden. Ze overhandigde me een hele lijst om in te vullen, allerlei vragen over mijn gezondheid, die ik bijna allemaal met "nee" kon beantwoorden. Halverwege het invullen werd ik door Maria opgehaald om naar statie 6 te gaan, met een half ingevuld formulier naar "opname" waar mijn lijst verder ingevuld werd met weer allemaal "nee". Daar ontmoette ik een kordate dame (als het een man was zou hij Judas geheten hebben) die mijn zorgvuldig ingevulde lijst helemaal begon voor te lezen en in de computer invulde, volgens mij dacht ze dat er ook in mijn hoofd al iets mis was want ze stelde dezelfde vragen nog een keer. Totaal overbodige statie dus. Maar zij dacht er anders over en vond dat ik rijp was om naar statie 7 te gaan, de anesthesist. Eerst weer bij een vriendelijke dame die mij heeft uitgelegd dat de ingreep onder algehele narcose plaatsvindt en dat ik nuchter moet blijven, toen kwam de anesthesist, Dr. Charming himself, binnen, gaf me een hand, vroeg of ik last van mijn hart had (heeft mijn formulier zeker nog niet gelezen of in de computer gekeken), zei dat hij goed voor me zou zorgen, dat heb ik al vaker gehoord, gaf me weer een hand en weg was hij, moest zeker nog paaseieren gaan verstoppen.
Uiteindelijk mocht ik naar statie 8, de oncoloog, even mededelen wat statie 4 t/m 7 hadden opgeleverd.
Vier en een half uur na aanvang van statie 4 mochten we de tempel verlaten. De overige staties (nog 6 heb ik net in wikipedia opgezocht) volgen als het kan de komende jaren, statie 11 t/m 14 hoop ik echter compleet over te slaan.
Vandaag heb ik verschillende staties doorlopen, statie 4 (voor de chirurg verschijnen). Deze man zag eruit als Jezus, alleen met bril. Hij gaat bij mij ergens volgende week de port-a-cath plaatsen, en omdat het een spoedje moet zijn (volgens de oncoloog) ging hij meteen mee naar statie 5 (de opname-verpleegkundige). Deze aardige dame (leek niet op Maria) probeerde een datum te achterhalen, maar door alle drukte rond de paashaas kan zij mij dat dinsdag pas vertellen. Zij vertelde wel dat ik het hele opnameschema moet doorlopen en zou proberen of dat vanmiddag ook nog kon. Maria had geluk, of eigenlijk ik want ik mocht ertussen geschoven worden. Ze overhandigde me een hele lijst om in te vullen, allerlei vragen over mijn gezondheid, die ik bijna allemaal met "nee" kon beantwoorden. Halverwege het invullen werd ik door Maria opgehaald om naar statie 6 te gaan, met een half ingevuld formulier naar "opname" waar mijn lijst verder ingevuld werd met weer allemaal "nee". Daar ontmoette ik een kordate dame (als het een man was zou hij Judas geheten hebben) die mijn zorgvuldig ingevulde lijst helemaal begon voor te lezen en in de computer invulde, volgens mij dacht ze dat er ook in mijn hoofd al iets mis was want ze stelde dezelfde vragen nog een keer. Totaal overbodige statie dus. Maar zij dacht er anders over en vond dat ik rijp was om naar statie 7 te gaan, de anesthesist. Eerst weer bij een vriendelijke dame die mij heeft uitgelegd dat de ingreep onder algehele narcose plaatsvindt en dat ik nuchter moet blijven, toen kwam de anesthesist, Dr. Charming himself, binnen, gaf me een hand, vroeg of ik last van mijn hart had (heeft mijn formulier zeker nog niet gelezen of in de computer gekeken), zei dat hij goed voor me zou zorgen, dat heb ik al vaker gehoord, gaf me weer een hand en weg was hij, moest zeker nog paaseieren gaan verstoppen.
Uiteindelijk mocht ik naar statie 8, de oncoloog, even mededelen wat statie 4 t/m 7 hadden opgeleverd.
Vier en een half uur na aanvang van statie 4 mochten we de tempel verlaten. De overige staties (nog 6 heb ik net in wikipedia opgezocht) volgen als het kan de komende jaren, statie 11 t/m 14 hoop ik echter compleet over te slaan.
woensdag 4 april 2012
Woorden
Als je een maand of negen bent begin je meestal te praten, je woordenschat bestaat uit een voorzichtig "mama, papa, eh eh". Hoe ouder je wordt hoe uitgebreider je woordenschat. In sommige fasen van je leven krijgt een aantal woorden voorrang, op je 6e bijvoorbeeld is "spelen, Sinterklaas, vriendinnetjes, school "belangrijk. In de puberteit verandert de belangrijkheid naar "knappe jongens, sex, make-up, uitgaan, vakantiebaantje, stomme ouders". Tien jaar later wordt het "serieuze relatie, studeren, verre reizen, werk, samenwonen, trouwen" en nog iets later wordt daar ook "kinderen" aan toegevoegd. Dan blijft het een tijdje rustig maar zo rond je 40e wordt het vocabulaire aangevuld met ingewikkelder taalgebruik om indruk te maken op buitenstaanders, dit is echter maar van korte duur want vanaf dan beginnen ook "kwaaltjes, overgang, moe" maar ook "vrijheid, lege-nest-syndroom, oma, kleinkinderen, zorgeloos" om een plekje in je woordenboek te vechten. Tenminste zo ging het bij mij en ik liet ze maar al te graag toe.
Maar toen werd het anders, kwamen er woorden bij die eigenlijk niet in het boekje horen voor te komen maar zich er helaas helemaal ingenesteld hebben om nooit meer weg te gaan. Woorden als "ziek, kanker, tumor, chemo, oncologie, cytostatica, inoperabel, pancreas, second opinion, corpus, vena porta, truncus coeliacus, arteria mesenterica superior, lastmeter, behandelschema, bijwerkingen". "kwaliteit van leven" is ook zo'n woord dat ik wil uitgummen of er een dikke laag typex overheen wil plakken, maar wat ik ook doe al die sinds kort toegevoegde woorden willen niet weg. En dat is nog niet alles, deze woorden hebben allemaal meerdere synoniemen namelijk "angst, verdriet, huilen, tranen, eenzaamheid, moed houden, dood". En het allerergste is..., ik moet het ermee doen want het is de keiharde waarheid.
Maar toen werd het anders, kwamen er woorden bij die eigenlijk niet in het boekje horen voor te komen maar zich er helaas helemaal ingenesteld hebben om nooit meer weg te gaan. Woorden als "ziek, kanker, tumor, chemo, oncologie, cytostatica, inoperabel, pancreas, second opinion, corpus, vena porta, truncus coeliacus, arteria mesenterica superior, lastmeter, behandelschema, bijwerkingen". "kwaliteit van leven" is ook zo'n woord dat ik wil uitgummen of er een dikke laag typex overheen wil plakken, maar wat ik ook doe al die sinds kort toegevoegde woorden willen niet weg. En dat is nog niet alles, deze woorden hebben allemaal meerdere synoniemen namelijk "angst, verdriet, huilen, tranen, eenzaamheid, moed houden, dood". En het allerergste is..., ik moet het ermee doen want het is de keiharde waarheid.
zondag 1 april 2012
even geen zin
Het was een goed weekend, goed maar toch weer vreselijk moeilijk. Veel lieve mensen gezien, zaterdagavond een avond met onze vriendjes, gezellig maar dat geniepige stemmetje in mijn hoofd gunt me geen ontspannen avond, misschien wel weer de laatste keer dat we allemaal samen zijn. Iedereen heeft plannen, een weekendje weg, zomervakantie, volgend jaar carnaval alvast bespreken, tuin opknappen, lachen om flauwe grapjes, klussen,
en ik... ik heb kanker.
Zondagmiddag kwamen mijn neef en mijn lieve tante uit Limburg op visite, super om ze te zien en even te knuffelen en hun energie in mij op te slaan. Sabine, Britt, Maryanne en Mark waren er ook, lekker druk gezellig. Gerard had ook een leuke middag, samen met Tim naar Ajax. Gezellig kletsen over vanalles.
En dan gaat iedereen naar huis, terug naar zijn eigen leven, morgen werken, vakantie, uit eten, spelen, of andere plannen.
En ik..... ik blijf thuis met kanker.
en ik... ik heb kanker.
Zondagmiddag kwamen mijn neef en mijn lieve tante uit Limburg op visite, super om ze te zien en even te knuffelen en hun energie in mij op te slaan. Sabine, Britt, Maryanne en Mark waren er ook, lekker druk gezellig. Gerard had ook een leuke middag, samen met Tim naar Ajax. Gezellig kletsen over vanalles.
En dan gaat iedereen naar huis, terug naar zijn eigen leven, morgen werken, vakantie, uit eten, spelen, of andere plannen.
En ik..... ik blijf thuis met kanker.
Abonneren op:
Posts (Atom)