chemo-sores

Als "gezond" mens met een rot plekje in het lijf, zo ging ik het ziekenhuis is, als iemand die een mislukte poging heeft gedaan om over het rangeerterrein van de NS in Utrecht te kruipen kwam ik eruit. En het begon zo goed.

Om 9.00 uur een afspraak bij de oncoloog, die groen licht gaf voor de 2e kuur omdat mijn bloedwaarden goed waren, de leverwaarden zelfs verbeterd. Er is besloten om mij 12 van deze kuren te gaan geven mits mijn lichaam en ik dit volhouden. Na 6 volgt een CT-scan.
Bey bey haren.

Weer door de klapdeuren de andere wereld in, ik kreeg een bed toegewezen omdat ik toch wel ruim 6 uur hier ging doorbrengen. En dan wordt het hele wasprogramma ingesteld, de voorwas : spoelen, iets tegen de misselijkheid, spoelen, iets voor de vaatkrampen, spoelen en dat volgt de hoofdwas, de 1e van de 3 zakken chemo, ook meteen de heftigste. Ik ben in slaap gedommeld en toen ik wakker werd voelde ik me vreemd, even naar het toilet maar ik kon niet op mijn benen staan, mijn voeten kon ik niet optillen, lichtelijk in paniek heb ik op de bel gedrukt en Gerard gebeld of hij toch maar wilde komen,  maar hij kon mij niet verstaan. De verpleegkundige aan wie ik probeerde uit te leggen dat ik niet kon lopen kon mij ook niet verstaan en ik mezelf ook niet meer, ik kreeg er geen woord uit en moest meteen aan mijn moeder denken toen die een tia kreeg.

Toen sloeg de paniek pas echt toe, de tranen bleven maar stromen en de opgetrommelde arts, gelukkig mijn eigen, deed wat testen op neurologisch gebied en kon mij ervan overtuigen dat het alleen een bijwerking was van de oxaliplatine en dat het van voorbijgaande aard was waarschijnlijk uitgelokt door een glas water dat ik gedronken had. Ik mag 24 uur geen koude dranken hebben, maar dit water was op kamertemperatuur!

Langzaam zakte het gevoel weg en werd ik aangesloten aan de CADD-pomp die nu nog 2x 23 uur de wasverzachter gaat doseren. In de rolstoel naar de auto waar ik per ongeluk de koude deurklink aanraakte en meteen een pijnscheut door mijn hele lichaam kreeg. Thuis de trap op met ondersteuning want mijn benen wilden nog niet, pas toen ik midden in de nacht moest overgeven kon ik weer, weliswaar met flinke spierpijn, gewoon lopen.

Volgens mij hadden ze vergeten het centrifugeer programma uit te schakelen, want ik voel(de) me als door de mangel gehaald.

Deze blog kost moeite om te schrijven, want ook mijn vingers willen nog niet wat ik wil, maar het gaat over zeggen ze, maar nog een paar uurtjes, vrijdagavond een acupunctuurbehandeling en hopelijk "gezond" het weekend in.