woensdag 30 mei 2012

CT-scan

Dat een CT-scan ooit nog eens zo'n impact op mij zou hebben. De plaatjes die uit dat apparaat komen vertellen keihard hoe het er bij mij van binnen uitziet. Als ik op mijn uiterlijk af ga en op de opmerkingen van heel veel mensen om mij heen ben ik zo gezond als een vis. Ik krijg zoveel complimenten dat ik me afvraag of ik er een paar maanden geleden vreselijk uitzag, veel te dik of zo want toen zei niemand iets. Nu voel ik me prima, maatje 38 maar wel een steeds dunner wordende haardos. Want al is mijn haar niet uitgevallen door de chemo, of ben ik op tijd gestopt!, ik haal het met bossen uit de borstel en begin het nu ook te voelen. Volgende week toch maar eens overleggen met de kapper want eigenlijk zou er een nieuw kleurtje in moeten.

Na 6 bekers bariumpap op een nuchtere maag en een half uur wachten was ik eindelijk aan de beurt voor de scan, de verpleegkundige, een man deze keer, had duidelijk haast, wilde de verloren tijd zo snel mogelijk inhalen. Natuurlijk moest hij mijn geboortedatum weten (maar 4x verteld vanochtend, 2x bij de bloedafname) en riep hij gelukkig niet "hier is de pancreas" zoals 3 maanden geleden. Als dat wel het geval was had ik hem een schop verkocht, 3 maanden geleden had ik dat niet gedurfd maar nu zou hij "de pancreas" eens goed leren kennen. Ik zou dan voor altijd in zijn geheugen blijven, vanwege mijn voetafdruk op een bepaalde plaats. Maar gelukkig voor hem had hij mijn naam op een briefje.

Hij was blij dat hij mij niet hoefde uit te leggen wat er ging gebeuren, scheelt toch gauw weer 5 minuten, maar prikte gelijk in mijn arm voor de contrastvloeistof, alles in rap tempo. Ik ben na alle geprik van de afgelopen maanden niet kleinzerig maar hij duwde meteen mijn armen langs mijn hoofd en ik had het gevoel dat de infuusnaald er aan de andere kant van mijn arm uitkwam. Op mijn "au"zuchtte hij en probeerde het opnieuw.

De vorige keer tijdens de scan werd er gezegd wanneer de contrastvloeistof begon te lopen, nu niet, maar gelukkig herkende ik het gevoel van de dichtgeknepen keel en het warme gevoel in mijn kruis.
En toen was het klaar, mocht ik van het bed afspringen ( mag het wat naar beneden svp) en zei hij dat ik meteen kon gaan, volgens mij riep hij nog succes maar toen had hij de deur al dichtgegooid.

Sommige mensen moeten niet in een ziekenhuis gaan werken, zoals verpleegkundigen op de dagbehandeling voor de chemo, die vreselijk naar zweet stinken, of hufters zoals hierboven omschreven. Ook een restaurant in het ziekenhuis zou afgesloten moeten zijn, want zieke mensen zijn over het algemeen allergisch voor etensgeuren en die ruik je al als je de hal binnenkomt, als je net van de chemo komt is dat al genoeg om je braakcentrum te activeren.

Met gierende banden naar huis, of liever gezegd even op de markt in Boxtel gelunched met Sabine en Tim, gezellig. Ook nog maar even een nieuwe telefoon gescoord, zo'n smartphone, ik moet toch met de tijd meegaan en Britt en Lieke hebben hun vingertjes al  uit de kom geschoven op mijn oude Samsung (uit een vorig leven volgens mijn kinderen). Eigenlijk was het abonnement nog niet afgelopen pas ergens eind juli, maar ik wil niet wachten, wil nu van alles meemaken, alles als een spons in mij opzuigen, vandaag is nu, morgen zie ik wel weer en de uitslag van de scan...

die wil ik echt pas op 12 juni weten, tenzij....... ze zich toch vergist hebben begin februari.

2 opmerkingen:

  1. Hallo lieve Ans,

    Ik begrijp wat je bedoelt met de onpersoonlijke benadering van de patiƫnten in ziekenhuizen tegenwoordig is men gewoon een NUMMER OF EEN ZIEKTEBEELD schandalig gewoon. Zo heb ik toch in Kerkrade in het ziekenhuis de opleiding tot verpleegkundige bij de nonnen niet gehad, toen was het personeel nog menselijk en namen ze de tijd voor hun patiƫnten nu zijn het af en toe robots die geen gevoel hebben, niet allemaal natuurlijk.Dit is ook een reden dat ik noooooit meer in een ziekenhuis zou kunnen werken brrrr ik zou hier niet mee om kunnen gaan. Enfin Ik duim mijn duimen krom en hoop dat je toch nog een positieve uitslag krijgt dit verdien je gewoon, jij hoort nog te genieten van het leven en vooral van je kleinkinderen.
    Ans wij blijven in contact en ik wens je heel veel sterkte de komende dagen.

    Liesf Marjo xxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goh Ans.

    Misschien dat sarcastisch vriendelijk zijn een beetje helpt. Bijvoorbeeld bloedprikken...roep ik al vanaf de gang met een brede grijns op mijn gezicht GOEDEMORGEN... en vooral blijven grijnzen en positief overkomen. Ik heb gemerkt dat ongevoelige medewerkers in een ziekenhuis daar juist gevoelig voor zijn. Dat grijnzen haalt hen uit hun sleur. Als je in een goede "mood" bent probeer het eens! Houd je taai.

    Anja Schellekens

    BeantwoordenVerwijderen