Al jarenlang ga ik ieder zondagochtend met Andy onder de douche, een vast ritueel. En dan bedoel ik met Andy helaas niet die knappe adonis met een wasbordje, lijkend op mijn idool Kevin Costner maar een gewone ordinaire groene fles met een rode dop. Een enkele keer is Andy niet genoeg en haal ik er An(d)ikal ook nog bij, maar het resultaat is verbluffend, een stralend blinkende douchecabine, ideale oplossing, ik schoon, douche schoon, een keer werk.
In het begin maakte ik wel eens de fout om eerst mezelf met mijn favoriete Dove te wassen en daarna Andy zijn gang te laten gaan maar dat betekende nog wel eens dat ik de hele dag met de geur van een schoonmaakdoekje rondliep. Toen heb ik de rollen omgedraaid.
Nu sta ik onder de douche en probeer de smerige chemolucht van mij af te schrobben, een weeige lucht die uit al mijn poriën komt, een niet te omschrijven geur die ook in het beddengoed en kleding kruipt en pas na ca. 5 dagen begint af te nemen. Het liefst wil ik een schuurspons nemen en flink boenen en tegelijkertijd mijn mond open doen zodat het water ook de binnenkant schoon kan spoelen.
Dove kan deze klus niet aan maar misschien dat Andy mij wil helpen.
Lieve Ans,
BeantwoordenVerwijderenAndy wil je vast wel helpen en Dove kan de klus niet aan maar ik weet dat die zeker een poging zal wagen om een lief en bijzonder mens als jij bent van deze chemolucht af te helpen.
Iedere keer als ik je blog open hoop ik dat je weer een stukje geschreven hebt, wat betekent dat je je eventjes weer iets beter voelt.
Bewonderenswaardig hoe jij met een humoristische ondertoon de ellende van de situatie maar wel de keiharde realiteit weet te beschrijven.
Wens jou heel veel kracht en sterkte toe voor alles wat er op je pad komt.
Veel liefs van je collega Bep