Voicemail de stoorzender

Het gaat zo goed met me dat ik het eigenlijk heel eng vind, is dit nu een opleving voordat het echt slechter gaat, of gaat het gewoon goed en ben ik dat niet meer gewend en vind ik het daarom griezelig. Ben ik al zo wantrouwend geworden over mijn eigen gevoel en mijn lichaam ??

Vanmiddag ben ik met Sabine en Britt naar WC Woensel geweest, hoognodig nieuwe kleren kopen, alles is me zeker 2 maten te groot geworden, ik stelde dat steeds maar uit want waarom zou ik nieuwe kleren kopen, zonde van het geld want hoe lang kan ik ze nog aan ? Maar het is gelukt, kleding gekocht in een maat waarvan ik lang gedroomd heb maar nu totaal onbelangrijk is geworden, ik zou er alles voor geven als ik op de XXL afdeling kon shoppen met een gezond lijf. Telefoon op stil, gezellig samen lunchen en lachen.

Dan dreigt mijn onbevangen middag door een donkere wolk overschaduwd te worden. Een voicemailbericht van de haarstudio met het bericht dat mijn pruik klaar is. Boem.. even weer terug in de realiteit... of ik hem nog wil passen ? of dat vanmiddag kan ?   NEE dus, ik wil helemaal niet passen, wil geen pruik, wil mijn eigen haren houden, wil helemaal niet over een kale kop nadenken, dat is wat ik wil, ik wil het niet en ik doe het niet, even net als mijn kleindochter stampvoeten, nee nee nee. Er zijn ook leuke mutsen of sjaaltjes maar waar ik ook kijk  ik zie er geeneen op straat, blijft iedereen met een kaal hoofd dan thuis ?  Of misschien moet ik maar aan een moslima gaan vragen hoe je zo'n hoofddoek moet knopen, want in het ziekenhuis zag ik wel iemand maar met dat foute sjaaltje op een kaal hoofd leek ze meer op een sumoworstelaar. Maar ik hoop nog steeds op een wonder, mijn eigen haren houden. Ze groeien weer aan zegt de oncoloog, maar wat heb ik daaraan, duurt maanden en ik denk alleen nog maar in maanden.

Nog even verder winkelen, ijsje voor Britt, iets leuks voor Lieke en Ivan, me realiseren dat ik al sinds december niet meer in de stad geweest ben, en dan weer een voicemailbericht van de oncologisch verpleegkundige die me meedeelt dat morgen de 2e kuur begint en of ik zeker niet wil vergeten om de pomp voor de 48 uur toediening  mee te nemen. Dat ik morgen om 9.00 uur in het ziekenhuis verwacht wordt en tot ca. 16.00 aan het infuus lig, daarna aangesloten wordt op de pomp en dan nog 48 uur thuis verder volloop met allerlei troep, tussendoor wel even de tank moet vullen in het ziekenhuis. Hoe kan ik dat nou vergeten, ik wil het heel graag vergeten maar probeer dat maar eens.

Tja, die verrekte kanker blijft me achtervolgen, hoe hard ik ook probeer te lopen ik raak hem niet kwijt maar ik weet nu wel dat ik de volgende keer mijn telefoon gewoon thuislaat, zeker zo rustig.