Stilte

Ik word wakker door een flinke hoestbui, zie op de wekker dat het 02.30 uur is. Wat ik ook probeer slapen lukt niet meer. Omdat ik het zo warm heb zet ik het raam een stuk verder open.

En dan komt het geluid naar binnen. Het valt me weer eens op hoeveel lawaai er ook 's nachts is, goederentreinen die, terwijl de spoorlijn zeker 4 km weg is, voorbij razen, aan de andere kant op ca. 1 km afstand de A2, waar gaan al die mensen toch naar toe ? gelukkig zit er een goed geluidsscherm voor. Katten die met elkaar "spelen", in de verte een ambulance, ojee een slecht begin van de dag voor iemand, een huilende baby ergens in de buurt, kom op ma of pa ga je kind troosten, naar huis fietsende tieners, die denken dat ze heel hard tegen elkaar moeten praten. Het is nooit helemaal stil.

Ook in mij is het niet stil, er zitten veel woorden in mijn hoofd, en in mijn lichaam zit iets anders, iets wat zich ook absoluut niet koest houdt maar momenteel erg verwoestend bezig is. Die woorden kan ik er gelukkig uittypen, maar dat monster in mij helaas niet. Als ik op mijn rug lig voel ik hem, een weeerzinwekkende zwelling die beweegt onder mijn handen. Lang geleden lag ik ook op mijn rug in bed, hoogzwanger en kon op ongeveer dezelfde plek een klein babyvoetje voelen en soms pakken. Dat ontroerde mij iedere keer weer, nu word ik er misselijk van.

Als ik de echte stilte op wil zoeken moet ik naar het buitenland, ergens hoog in de bergen, daar is het stil en ook nog echt donker 's nachts. Of misschien toch naar Zuid Limburg, ook daar zijn volgens mij nog van die plekjes te vinden.

Ik heb behoefte aan stilte merk ik, maar bij het typen van deze woorden overvalt mij een sombere gedachte, want binnenkort krijg ik waarschijnlijk meer donker en stilte dan mij lief is.........

Dromen

Medicijnen en ik gaan niet samen, dat heb ik nu al te vaak ondervonden de laatste tijd. Ik word er erg ziek van. Paracetemol gaat nog wel maar zodra het zwaarder wordt, gaat mijn lijf protesteren en wel door er alles weer uit te gooien en mij doodziek te maken.

Vrijdagnacht had ik zo'n pijn, ik wist niet hoe te liggen, op mijn rug ging niet, op de zij niet, op de buik niet, dan maar een yoga-standje proberen, de mudra, maar ook deze eigenlijk favoriete houding hielp mij niet. Uiteindelijk heb ik het doosje morfinetabletten opengetrokken en er een genomen, maar er gebeurde niks, 4 uur en veel draaien later heb ik een 2e tablet genomen en toen is het fout gegaan, wel was de pijn weg maar ik werd heel wazig en hondsberoerd. Ik ben in slaap gevallen en heb getranspireerd en eng gedroomd.

Ik droomde dat ik in een ballon opgesloten zat, gekleed in een roze balletpakje, om mij heen stonden mijn liefsten en ze zwaaiden naar mij, de ballon ging langzaam de lucht in, Lieke en Britt klapten in hun handjes en zwaaiden, dag oma daaaaaaaaaaaag. En ik ging hoger en hoger, mijn liefsten werden steeds kleiner, puntjes, en ik zag ze niet meer. Ergens haakte mijn ballon aan vast en scheurde open, ik viel en bleef vallen tot ik in water terecht kwam. Maar ik kon er niet uit, kreeg het heel benauwd, toen zag ik mijn mama die naar mij toe kwam zwemmen maar ze kwam niet dichterbij, ik stak mijn armen naar haar uit, ze keek me wel aan maar ging steeds verder weg. Ik wilde schreeuwen maar kon niet. Toen werd ik wakker. Ik voelde me erg ziek en verdrietig.

Zaterdag ging het niet beter, echt slecht eigenlijk, geen pijn maar het was alsof ik nog steeds in een soort cocon zat opgesloten, ik zag wel alles maar het leek wel alsof ik van een afstand naar mezelf zat te kijken, geluid vervormde en gesprekken kwamen maar half en vertraagd over. Het enige wat ik wilde was iemand die mij vasthield en zou zeggen dat alles weer goedkomt. Gelukkig kwam Tim me een lekkere stoel brengen, veel te groot voor mijn huiskamer maar hij ligt heerlijk. Met Timmie heb ik even geknuffeld. Later kwamen Mark en Corwin en ook het even tegen Mark aanliggen deed me goed. Ook Gerard en ik houden elkaar steeds vaker vast alsof het loslaten al zo dichtbij komt. Wij zijn eigenlijk helemaal niet zo knuffelig aangelegd maar nu gaat het vanzelf.

En nu is het zondag, de morfine is allemaal uit mijn lijf en ik voel me weer zoals anders, ook klote, maar niet zo erg als gisteren. Als het droog wordt buiten gaan we even de frisse lucht in want die heb ik nodig, alle wazige gedachten uit mijn hoofd blazen.

En dan morgen de huisarts bellen, de morfinepleister moet maar verhoogd worden, hopelijk lukt dat wel, als ik maar niks hoef te slikken. Dat belooft nog wat voor de toekomst want hoe lang kun je blijven verhogen ??????

http://www.youtube.com/watch?v=d8ufIBGfX9o

Oma

In mijn eigen leven heb ik maar een oma gekend, oma Schlösser, de moeder van mijn vader, de andere oma is overleden toen ik net 1 jaar oud was, de opa's heb ik nooit gekend.

Oma Schlösser (oma Kaalhei) was een schat, een vrouw die heel hard voor haar eigen bestaan moest knokken, een moeilijk leven heeft gehad, veel baantjes tegelijk om rond te komen, scholen en kerken poetsen en dan zonder de moderne middelen maar met koud water, een borstel en op de knieën. Ik heb altijd bewondering voor haar harde werken gehad en nu ik ouder ben steeds meer. Toch was ze in mijn ogen altijd positief, had een flinke portie humor waardoor wij ook nu, ruim 26 jaar na haar overlijden, nog altijd over haar praten en om haar lachen. Ze paste vroeger wel eens op mijn zus en mij toen we klein waren, ze voerde dan meestal een striptease-act op waarbij ze in BH en jarretells in de deuropening stond te dansen, maar vaak vond ze het ook griezelig om op te passen en liet  ze mijn ouders met een smoes naar huis komen. Toen ons gezin vanuit Zuid Limburg naar Brabant verhuisde vond ze het maar niks dat wij zo ver weg in Holland gingen wonen. Ze kwam toch nog regelmatig logeren en wist precies na hoeveel treinsstations ze moest uitstappen.

Mijn kinderen hebben 2 oma's en 2 opa's gekend. Helaas is oma Verhoof veel te jong op 56 jarige leeftijd gestorven, ook een oma die 15 kleinkinderen had die haar alles waren. Het verdriet was groot. Met opa Verhoof was er na het overlijden van oma bijna geen contact meer, het was oma die de familie bij elkaar hield en na haar overlijden is die volledig uit elkaar gevallen.
Opa Schlösser is in 1996 gestorven, hij was een opa die zich moeilijk kon uiten maar op zijn manier toch van zijn kleinkinderen hield waarbij Mark toch altijd zijn lieveling was. En dan is er nu alleen nog mijn moeder, weer een oma Schlösser, ze werd oma Toy-Toy, naar de hond, genoemd. Een lieve oma voor al haar 6 kleinkinderen en nu een geweldige tomiejomie voor haar 3 achterkleinkinderen. Altijd stond ze voor hen en ons klaar, heeft vaak opgepast en meegeholpen. Nu is de tijd echter daar dat ze zelf veel zorg nodig heeft.

En dan ben ik de volgende generatie oma, nu geen oma Verhoof maar een oma Ans. Oma worden heb ik als een van de mooiste gebeurtenissen in mijn leven ervaren, iedere dag weer opnieuw geniet ik van het oma zijn. Oma worden is het mooiste geschenk voor het ouder worden, tevens de beste sportschool. Ik ga op een andere manier met mijn kleinkinderen om, maar dat is het generatieverschil. Oma's van nu staan zelf nog volop in het leven. De liefde voor kleinkinderen is echter voor alle oma's hetzelfde daar kan geen generatiekloof iets aan veranderen.

Ook oma Ans moet op een veel te jonge leeftijd afscheid van haar kleinkinderen gaan nemen, en dat is vreselijk. Een van mijn grootste angsten is om vergeten te worden, dat er niet meer over mij gepraat wordt, maar als ik terugdenk aan alle voorgaande oma's in mijn leven weet ik dat ik daar eigenlijk helemaal niet bang voor hoef te zijn........ alleen voelt het nu nog niet zo......

Afhankelijk

Het allerergste van ongeneeslijk ziek zijn is voor mij het zo afhankelijk worden van andere mensen, buiten het verschrikkelijke gegeven dat je nooit meer beter wordt en je leven op een eind loopt vind ik het hulpeloze vreselijk.

Nog maar een half jaartje geleden werkte ik 40 uur per week, sprong iedere ochtend om 6 uur uit mijn bed, reed naar Eindhoven, werkte een hele dag, ging naar huis, deed nog dingen in het huishouden, tussendoor boodschappen, sporten en zorgde voor mijn moeder. In het weekeinde was de halve zaterdag voor mijn moeder, ging shoppen, paste op mijn moppies, een of twee maakte me niks uit en ik voelde me helemaal happy met alles. De zondag was altijd voor mij (ons).

En nu, begint mijn dag niet voor 9 uur, kan maar niet wakker worden, sleep me naar de badkamer en kom daar 1,5 uur later weer uit. Het liefst ga ik dan maar weer even liggen. Maar er moet gegeten worden, dus maar naar beneden waar ik als eerste op de bank neerval. Met moeite gaat er een halve boterham of bordje pap in. Dan maar weer zitten, die verrekte moeheid nekt me. Dan heb ik nog geluk als ik niet misselijk ben. Ik probeer wat te lezen of wat te rommelen in huis, maar dat houd ik nog geen 10 minuten vol, dan maar weer even liggen. Ik voel me nooit fit.
De middag verloop eigenlijk niet veel anders. Soms gaan Gerard en ik even weg maar waar we ook naar toe gaan, ik moet zitten. Kleine stukjes lopen gaat maar blijven staan niet.

En dan moet ik overal bij geholpen worden, steeds vaker, steeds meer dingen, zelfs de meest simpele, moet ik aan anderen overlaten en dat doet pijn, dat is moeilijk, ik ben boos, nee woedend op mijn lichaam dat me zo vreselijk in de steek gelaten heeft.

Hoe doen anderen zieken dat toch, ik kijk vol bewondering naar programma's als "over mijn lijk". Dit volgde ik altijd al maar nu de nieuwe serie is begonnen kijk ik met heel andere ogen, het is zo herkenbaar, alsof ik mezelf zie en hoor praten. Toch zijn deze mensen aardig positief, alsof ze al geaccepteerd hebben dat ze dood gaan terwijl ze allemaal nog zo jong zijn. En dat is dan toch het grote verschil met mij, ik kan dat niet en volgens mij ga ik dat ook niet accepteren. Volgens mijn oncoloog komt "de tijd van berusten" vanzelf, misschien ben je dan wel zo ziek dat het allemaal niet meer hoeft en dat het allemaal niet meer uitmaakt.

Maar hoe kun je nou accepteren dat je leven ophoudt terwijl het nog helemaal niet klaar is. Ik kan wel heel sarcastisch zijn, grappen over mezelf maken maar dat houdt me op de been. Doodgaan doen we allemaal een keer maar ik heb nooit beseft dat het zo ontzettend moeilijk is.......

Shit

Vandaag is weer zo'n dag waarop het allemaal niet wil, vanochtend werd ik misselijk wakker en dat betekent niet veel goeds voor de rest van de dag. En zo is het helaas ook.

De pijn neemt toe, een vervelende zeurende pijn in mijn maagstreek. Ik heb wat lauw water gedronken, dat helpt soms maar deze keer niet, nog maar even terug naar bed maar dan weet ik niet meer hoe ik moet liggen. Shit. Dan maar wat paracetemol maar ik merk helaas dat de werking daarvan ook minder wordt. Shit, het is ook de 3e dag van de morfinepleister dus die moet vervangen worden, misschien is dat voldoende. Shit, zou de dosering dan nu al verhoogd moeten worden ? Shit

Ook die akelige kuch die ik sinds 2 weken heb bevalt me niet, de huisarts kon niks horen, dus geen longontsteking of bronchitis, de vlekken op de longen geven geen geluid en kan hij helaas niet horen maar die kunnen wel voor irritatie zorgen. Shit.

Ik lever in, kan het niet ontkennen, douchen doe ik nu zittend, kost minder energie. Het eerste gesprek met de thuiszorg is geweest, ik ben meteen geaccepteerd, Shit. Krijg onmiddellijk een indicatie, hoeven ze niet eens over na te denken. Er staat een einddatum in de brief, 15-11-2012, zou dat ook mijn einddatum zijn ?  Shit.

Ik vul samen met mijn huisarts formulieren in die ik niet in wil vullen, over wel of niet reanimeren, over hoe ik wil sterven, Shit. Ik wil dit helemaal niet, wil daarover nog niet nadenken pas over 30 jaar. Maar omdat de kanker nog niet in mijn hoofd zit (hoop ik) begrijp ik de noodzaak ervan wel. Natuurlijk wil ik niet meer gereanimeerd worden als ik nu een hartstilstand of zoiets ga krijgen, halen ze me weer terug op aarde om mijn lijdensweg af te maken, Shit. En natuurlijk wil ik zelf bepalen hoe een en ander gaat verlopen. Wat een vooruitzicht.

Maar morgen, morgen gaat het vast weer beter, ik wil nog zoveel maar voor dit moment is het gewoon allemaal.....  shit

kermis

Dit weekend is het kermis in Boxtel en natuurlijk zijn daar ook weer de herinneringen. Als kind vond ik de kermis prachtig, helaas was ik niet in het bezit van een sterke maag dus bij alles wat draaide werd ik doodziek, maar de lampjes, de attracties, de herrie fascineerden me. Met mijn ouders gingen we ieder jaar in Duitsland naar dur Bent, een grote kermis in de buurt van Aken die nog net iets interessanter was. Mijn vader verorberde daar grote hoeveelheden Reibekuchen met appelmoes.

Als tiener ging ik met vriendinnen naar de kermis maar met een ander doel, daar liepen leuke jongens rond en je had de rups die dicht ging. Ik nam van te voren reistabletjes in om maar zeker niet ziek te worden als iemand me uitnodigde voor een rondje. Ooit heb ik een waarzegster geraadpleegd die mij een gezond leven voorspelde en zei dat ik 86 zou worden, de trut...

Ook met mijn eigen kinderen ben ik altijd naar de kermis geweest, nog steeds ging ik nergens in maar had gelukkig een echtgenoot die toen nog wel draaiende attracties aankon. En weer blije kindersnoetjes. Tot op een gegeven moment mijn zoon Tim (ongeveer 11 jaar) tegen me zei "mam als ik een oliebol voor je meebreng, blijf jij dan thuis??".

Vanaf toen maakten we met zijn tweeën of met vrienden een rondje over de kermis, nou ja  meestal kwamen we niet meer verder dan het eerste terras waar de moezel met ijs mij heel goed smaakte. Na een etentje gingen we dan wankelend naar huis zonder ook maar iets van de kermis gezien te hebben.

Toen kwamen de kleinkinderen en begon de kermis weer leuk te worden, gezichtjes waarop de spanning af te lezen was, draaimolen, eendjes vangen, touwtje trekken, net als vroeger. Gewoon superzellig.

En nu lijkt mijn leven op een kermis, een achtbaan van emoties, misselijkmakende ronddraaidingen,  gokkasten die mij ook niet verder helpen, de kop van jut, geslagen zo voel ik me, een spookhuis waarin ik terecht gekomen ben, de oliebollen die ik alleen tijdens de kermis en met oudjaar lust kan ik vanwege het hoge vetgehalte niet meer eten, waarschijnlijk maken de verschillende geuren me doodziek. Een reuzenrad om mij de situatie te laten overzien, loterijen waar ik briefjes trek met "helaas geen prijs", zelfs de grijpautomaten leveren geen schone pancreas, lever of longen als prijs.

En toch ga ik naar de kermis, met mijn kinderen en kleinkinderen om nog een keer te genieten van vooral die blije snoetjes.......

Herinneringen

De laatste tijd is het erg druk in mijn hoofd, het zit vol herinneringen, boordevol. Ze komen gevraagd en ongevraagd. Heel veel kleine gebeurtenissen om mij heen roepen deze herinneringen op en het lijkt wel alsof ze allemaal nog aan bod willen komen, nog even door mijn gedachten willen dwalen alsof ze zeggen "weet je nog toen?"

Het is niet vervelend, meestal prettig zelfs om stil te staan bij vroeger, want de meeste beelden komen uit mijn jeugd, uit mijn leven in Terwinselen, tot mijn 12e jaar ongeveer. En de meesten waren ook leuk, onschuldig, maar ook wel eens donker en zwart.

Vanmiddag heb ik met mijn zus een wandeling gemaakt in de bossen bij Joe Mann in Best. Stralend weer, ondanks veel mensen op de parkeerplaats toch rustig in de bossen. En voor het eerst ging er een rolstoel mee, geleend van Jeroen.  Ik weet nog toen mijn moeder daar de 1e keer in moest dat ze het vreselijk vond, het ook heel lang tegengehouden heeft. Toen haar duidelijk werd dat ze nergens meer kwam, heeft ze zich er, weliswaar nog onder protest, maar bij neergelegd. Ik heb dat gelukkig niet, het maakt me niks uit, als ik kan zitten kan ik naar buiten, ik kan achter de rolstoel lopen, ik kan erin gaan zitten als het nodig is. Het maakt me niks uit, als dat alles zou zijn. We liepen, rolden en praten over lief en leed, met een lach en een traan.

Al snel kwamen de herinneringen boven en samen hebben we over vroeger gesproken, over ons huis, de indeling, de kattekwaad die we uithaalden, de spelletjes die we speelden, vooral buitenshuis, maar ook in huis op je billen van de trap afglijden over een kokosmat. We hebben gezongen en gelachen, ons beklaagd dat we toch wel heel ver naar school moesten lopen iedere dag, de grapjes die we op de schoolweg uithaalden, gekke bekken trekken in een winkelruit, iets lekkers kopen bij mevrouw Bekkers, een ijsje voor een dubbeltje bij het café op de berg. Maar ook over de primitieve voorzieningen voor mijn moeder, maandag was wasdag, alles op de hand. Geen warm water, een kolenkachel met 2 soorten "kluten". De ijzige kou in huis in de winter, ijs op de rand van je laken, de griezelige zolder, een door mijn vader gebouwde garage bestaande uit alleen maar asbest, de "stucheliezermelk" die wij moesten drinken als wij verkouden waren, ik denk dat alleen Limburgers begrijpen wat ik hiermee bedoel maar ook wij weten nog steeds de betekenis hiervan niet. Als je verkouden was kreeg je een beker warme melk en daar werd dan een gloeiende pook uit de kachel ingehouden !!. Misschien dat mijn tante Enny dit kan verklaren.

We hadden het over de leveranciers die allemaal aan huis kwamen, de bakker,  de bierboer, de kaasboer, de man met garen en knopen, de Gruyter met het wekelijkse snoepje van de week, de groentenboer. Of er ook een slager langskwam weten we niet meer.

En zo ging de zondagmiddag voorbij. Nog even lekker op een terras en toen weer naar huis. Een onvergetelijke middag, een dag waarop ik me prima voelde, net als gisteren, een dag die ik koester en waarvan ik hoop dat er nog heel veel zullen volgen........

Onderstaand mijn zus op de knieën, daarnaast buurmeisje Hery, onder mijn zus ikke en op schoot mijn nichtje Marlene

Helemaal onderaan Marlene op de fiets, ikke de grootste en daarnaast mijn vriendin Ans Honings.

Heimwee

Heimwee is een naar gevoel, er is geen medicijn voor, helemaal niks, slechts een ding en dat is zo snel mogelijk terug naar je eigen omgeving, daar naar toe waar je je thuis voelt.

Als kind had ik dat gevoel al. Hoe vaak ben ik gaan logeren, heel enthousiast bij familie of vriendinnen. Zolang het licht was was er geen probleem maar als het moment van naar bed gaan in een toch vreemd huis was aangebroken sloeg bij mij de paniek toe, dit wil ik niet ik wil naar huis. Tranen met tuiten heb ik stiekem gehuild, dikke tranen omdat ik zo ontzettend graag naar huis wilde maar het ook weer niet durfde te vertellen. De volgende ochtend leek het leed weer geleden maar ik zorgde er met een smoes voor dat ik toch diezelfde dag naar huis kon. En dan was alles weer goed. Soms lukte het echt niet en had de vriendin of tante snel door dat het niet goed met me ging en werd ik midden in de nacht naar huis gebracht, niet altijd makkelijk omdat wij toen, zoals de meesten,  nog geen telefoon en auto hadden.

Toch probeerde ik het steeds weer en steeds ging het mis. Ik vergeet nooit de eerste week op de brugklas, we zouden 5 dagen naar Kasteel Vaeshartelt gaan om elkaar goed te leren kennen. Sinds de datum bij mij bekend was had ik geen minuut rust, hoopte ik dat ik ziek zou worden of een ongeluk zou krijgen zodat ik niet mee hoefde. En het was een vreselijke week, ik kan me alleen maar herinneren dat ik me nog nooit zo ongelukkig gevoeld heb.

Ook bij vakanties in het buitenland met het hele gezin verwacht je niet dat de heimwee na 2 weken toeslaat, je hebt tenslotte iedereen die je lief is bij je en toch is er dat onbehaaglijke gevoel van ik wil naar huis. Dit hebben we opgelost door niet langer dan een week weg te gaan en dat is prima.

En toen kwam vanavond Brian op bezoek, gezellig pratend over VDL Agrotech en daar was het herkenbare onbehaaglijke gevoel weer, heimwee, nu niet naar mijn familie maar naar mijn werk en collega's....... en al huil ik tranen met tuiten er is niemand die mij naar huis brengt ........

Haast

Ik had het al gevoeld, het monster in mij houdt zich niet koest, blijft niet in zijn hok, maar heeft besloten om mij nog verder in de vernieling te helpen. Vandaag de uitslag van de scan gekregen. Het spreekuur van de oncoloog was een uur uitgelopen en ik was boven verwachting rustig. De andere keren was er nog altijd een beetje hoop maar nu was het een ander gevoel. Wat er ook uit zou komen, het is en blijft toch slecht nieuws.

De oncoloog was vriendelijk zoals altijd maar ook heel duidelijk. Als eerste controleerde ze mijn gewicht en vroeg hoe ik me voelde. Mijn gewicht is veel te laag (55 kg) en ik voel me "goed" maar doodmoe. Ze vertelde me dat dit bij het ziektebeeld past en dat de kanker nu ook in mijn longen en lever gevonden is. De tumor in de alvleesklier was hetzelfde gebleven maar hij is aan de wandel gegaan. Eigenlijk wist ik het al, ik ken mijn lichaam al jaren, kan me niet voor de gek houden, weet wanneer het fout, goed fout zit. Ik kan dan wel doen alsof er niks aan de hand is maar dat werkt gewoon niet. Mijn gevoel, op wat voor gebied dan ook heeft me nog nooit bedrogen.

Als die woorden echter uitgesproken worden klinkt het ineens heel anders, zo definitief, zo snel. Maar het geeft ook rust, ik hoef me niet meer druk te maken over chemo en zo, het gaat nu alleen nog maar om mijn leven zo comfortabel mogelijk te laten eindigen, gatver dat klinkt wel akelig.

Alsof het zo moet zijn had ik voor vanmiddag al een bezoek van de huisarts geregeld. Deze aardige man kwam en was door de oncoloog al op de hoogte gebracht van mijn situatie. Hij is degene die de zorg over gaat nemen, samen met een heel team aan hulptroepen die op ieder gewenst moment opgeroepen kunnen worden. Ik heb nooit geweten dat er zoveel thuis mogelijk is. Gelukkig maar. Het is mijn wens om zoveel mogelijk thuis te blijven. Vanaf vandaag komt hij mij iedere week een bezoekje brengen. Maar voorlopig kan ik het ook allemaal zelf nog toch ?

En dan krijg ik weer haast, heb nog verschillende projecten onder handen die af moeten, dat wordt nog hard werken maar ik ga ervan uit dat ik daar de tijd nog wel voor krijg. Vanaf nu is het 'pluk de dag" en kijk ik niet meer vooruit, ja naar zaterdag dan ga ik met Sabine een workshop schilderen doen, nog nooit een kwast in mijn handen gehad maar wie weet. Misschien vind ik het wel zo leuk dat het een nieuwe hobby had kunnen worden, net zoals ik iets anders leuks ontdekt heb. Jammer dat je daar dan te laat achterkomt.

Het is nog steeds onwerkelijk voor me hoe snel het leven een andere wending krijgt, van de ene dag op de andere is niks meer hetzelfde, moet je gaan nadenken over zaken waarover je eigenlijk pas als je 80 bent wilt nadenken.

In februari hoopte ik dat ik nog zou meemaken hoe de blaadjes aan de bomen zouden komen, nu hoop ik dat ik ze zie verkleuren en ze er vanaf zie vallen........

Verdriet

Het monster is goed bezig in mijn lijf, zo voel ik het. Als ik mijn ogen sluit zie ik een zwart iets met venijnige kraaloogjes en een spitse gevaarlijke snuit. Hij zoekt zich een weg in mijn lichaam, rondkijkend waar hij de meeste schade kan gaan aanrichten. Please niet richting rug want dan ga je me pijn, veel pijn bezorgen.

Ik wil graag een compromis met hem afsluiten, "je mag blijven zitten want het is duidelijk dat je niet meer weg wilt, maar hou je koest en bouw een muurtje om je heen. Laat mij verder met rust. Al zit je er nog 10 jaar of langer, prima maar in je hok blijven." Helaas lijkt hij zich daar niks, maar dan ook helemaal niks van aan te trekken.

Mijn energie is tot beneden 0 gedaald, douchen en aankleden kost minstens 1,5 uur. Als ik het een doe moet ik het ander laten. Als ik 5 minuten ergens zit slaap ik en niet zomaar slapen, heel vast met enge dromen van monsters. En hartkloppingen, heel veel heel vaak. Misschien dat dit door de morfine komt maar ik weet het allemaal niet meer.  Ik ben nog nooit in mijn leven zo moe geweest.

De oncologisch verpleegkundige adviseerde me om mijn lat laag te leggen zodat ik niet meer zoveel van mezelf moet doen, nog lager, hij ligt al zo laag dat ik zelfs met mijn magere lichaam er al niet meer onderdoor kan. Met lede ogen zie ik aan hoe anderen voor mij zorgen.

Hoe moeilijk ook maar wat ben ik blij met mijn familie en vrienden, Marion die mijn haren kleurt en knipt omdat ik het niet meer kan opbrengen om naar de kapper te gaan, een lieve schat die bij 30 graden mijn huis poetst, de buurvrouw die de ramen wast, een lieverd die voor mij kookt, een andere schat die in haar vrije tijd mijn voeten behandelt en mijn tenen van een lakje voorziet, nog steeds talloze kaartjes, bloemen en andere kadootjes, mensen die aan mij denken en meeleven, graag iets willen doen maar ook compleet machteloos staan. De liefde spat eraf.

Al die mensen maken me zielsgelukkig maar ook ontzettend verdrietig.......

Nu ik nog leef

Onderstaand lied is van Harrie Jekkers, het maakte enkele jaren geleden een enorme indruk op mij en ik vind het nog steeds op waarheid berusten.



Op de dag van mijn begrafenis
Als het gat gegraven is
Liever geen bezoek aan huis
Blijf die dag maar lekker thuis
Maar kom maar langs, kom maar langs
Kom maar langs nu ik nog leef

Op mijn grafsteen aan het eind
In mijn advertentie zwartomlijnd
Wil ik geen woorden als diergeliefd, geen innig bemind
Geen rust in vrede op mijn lint
Noem me lief nu ik nog leef
Noem me lief nu ik nog leef

Nu ik nog leef
Laat nu de glazen zingen
Tot ze barsten in duizend scherven van geluk
Nu ik nog leef
Laat nu de liefde zingen
Nu ik nog leef wil ik sterven van geluk
Nu ik nog leef

Maar op die dag zonder keus
Met de deksel op mijn neus
Als ik straks lig opgebaard
Door nabestaanden aangestaard
Laat dan achter wat aan het bederven is
Verdeel meteen de erfenis
Als ik dood ben, op, kapot
Niet op de valreep nog even God
Ik wil geen toespraken, geen preken
Niet van priesters, ook niet van leken
Geloof in mij nu ik nog leef
Geloof in mij nu ik nog leef

Want nu ik nog leef
Laat nu de glazen zingen
Laat ze barsten in duizend scherven van geluk
Nu ik nog leef
Laat me nu mijn liedjes zingen
Want nu ik nog leef wil ik sterven van geluk
Maar ik ben nog niet aan doodgaan toe
Dat is wel het laatste wat ik doe
Nu ik nog leef, nu ik nog leef
Noem me lief, nu ik nog leef
He, kom maar langs nu ik nog leef
He, kom maar langs, kom maar langs
Nu ik nog leef

http://www.youtube.com/watch?v=oktYsW1aW7A