Op het moment dat ik dit schrijf heb ik nog geen idee wanneer mijn definitieve einddatum zal zijn. Ik sla dit op als concept en heb aan mijn Timmetje gevraagd om het te publiceren als ik er niet meer ben, als die ellendige kanker gewonnen heeft en mij bij mijn allerliefsten heeft weggehaald.
Het was een afschuwelijke tijd, de tijd van ziek zijn en weten dat je het niet gaat redden, dat je geen kans krijgt, dat het gewoon over en uit is. Dat je leven stopt terwijl er nog zoveel is om voor te leven. Toch was het ook een zeer rijke tijd, hoe dubbel het ook klinkt, nooit bij stilgestaan dat er zoveel lieve mensen om mij heen zijn, mensen die oprecht met mij en mijn gezin meeleefden, die zich ook machteloos en verdrietig voelden. Daardoor voelde ik me gelukkig en rijk, ondanks alle shit.
Lieve lieve mensen ga verder met leven, wordt gelukkig en geniet van alles om je heen, maak je niet te druk om vanalles waar je toch niks aan kunt veranderen, wees lief voor elkaar, respecteer elkaar.
Ik kan niet zeggen dat ik vrede met de situatie heb, nee dat kan ik niet, daarvoor heb ik te veel pijn en verdriet gehad, zo oneerlijk allemaal, maar het is nu eenmaal niet anders.
Praat gerust over me en met me alsof ik er nog ben, lach over me, maak grapjes over me, maar vergeet vooral niet te genieten van alles en iedereen om je heen, van de kleine, zo belangrijke dingen.
Bedankt dat jullie er waren (zijn).
Liefs
Ans
