De dipweken beginnen elkaar op te volgen. De ene is nog niet voorbij of de andere kondigt zich aan. Ik ga nu toch echt weer voor een paar topweken.
Het begon afgelopen maandag bij de oncologisch verpleegkundige. Tijdens deze uitgebreide (ik was kapot na 1,5 uur praten) sessie kwam ik tot de conclusie dat ik wel heel wat wijzer geworden was maar dat er ook weer woorden aan mijn nieuwe woordenboek konden worden toegevoegd: behalve alle enge ziektewoorden die ik maanden geleden al verzameld had zijn er nu ook euthanasie, palliatieve sedatie, hospice, wat doen als je niet meer beter wordt, morfine langwerkend, morfine kortwerkend toegevoegd. Om ervoor te zorgen dat ik ze niet ga vergeten heb ik alle informatie in een map mee naar huis gekregen om in een rustig uurtje in het zonnetje te gaan lezen. Oh nee, fout, zonnetje mag voorlopig niet.
Maandag ben ik met de chemotabletten begonnen en dan is in de zon zitten verboden. Gek word ik van alle tabletten die ik nu moet slikken, lijk mijn moeder wel. Buiten af en toe antibiotica en pijnstillers voor mijn spierpijn heb ik eigenlijk nooit serieus medicijnen geslikt, ja de bloeddrukverlagers maar die horen al 20 jaar bij mijn leven.
's Ochtends 3 chemojongens, dan de bloeddrukverlager, de domperidon en de paracetemol, en de langwerkende morfine, tussendoor de domperidon en de paracetemol, nog een keer hetzelfde ergens in de middag, 's avonds de 3 chemojongens en de lang- en kortwerkende morfine. Geen wonder toch dat je maag gaat protesteren. En dat deed die van mij, doodziek werd ik ervan, de hele dag door kotsen (dat kon je geen overgeven meer noemen). En door dit alles 2 kg minder op de weegschaal.
Toch niet weer zo ziek van de chemo ? Donderdag heb ik het ziekenhuis gebeld en eigenlijk wilden ze me opnemen, mooi niet. Na rijp artsenberaad dacht het team dat ik van deze chemo niet zo ziek kon worden maar waarschijnlijk door de morfine. Dus nu morfinepillen weg en daarvoor in de plaats een pleister op mijn arm die 3 dagen moet blijven zitten en dan vervangen wordt.
En zie daar, vandaag gaat het beter met me, heb zelfs weer met smaak gegeten. Nu maar hopen dat dit doorzet en dat ik deze chemopillen wel verdraag. Het geluk zal toch nog een keer een klein beetje meewerken..... misschien moet ik het woordje "geluk" aan mijn nieuwe woordenboek toevoegen maakt het allemaal een beetje draaglijker.....
Lieve Ans,
BeantwoordenVerwijderenGeluk …. inderdaad, een mens moet geluk hebben …. kansen krijgen.
Ik hoop dan ook dat de chemopillen hun werk goed doen en jou die benodigde kans geven.
Elke keer als ik je verhaal lees, wil ik erop reageren. Ik vind het erg moeilijk om een reactie te geven …. eentje waar je echt iets aan hebt …. waaruit je moed of iets dergelijks kunt putten. Ik wil het liefst tegen je zeggen: het komt wel goed!
In ieder geval vind ik dat je het goed doet … voor jezelf (de wijze waarop jij deze ziekte verwerkt) … voor Gerard … voor je (klein)kinderen …. en zelfs voor de lezers die moed en troost uit jouw verhalen putten. Dit is ook een vorm van “geluk” hebben. Ik begrijp dat je het liever anders ziet … dat je gezond wilt blijven, zodat je dit verhaal niet hoeft te schrijven. Gegeven de omstandigheden hoop ik echter dat je houvast kunt hebben aan het idee dat je je naasten en vele andere mensen iets goeds meegeeft.
Lieve groet,
Louise (en ook van Frank)
Lieve Ans,
BeantwoordenVerwijderenIk heb net je hele blog gelezen.
Met tranen maar ook af en toe een kleine lach.
Jouw manier van schrijven is echt heel mooi maar ook heel heftig.
Ik denk ontzettend vaak aan je en mis je heel erg en niet alleen als collega.
Ik vind het heel erg moeilijk om even 3 verdiepingen naar beneden te gaan en je een flinke knuffel te geven.
Maar ben bang dat ik moet huilen en dat zal ik zeker ook doen ik heb al heel veel moeite om dit allemaal te lezen.
Ik wil het je niet moeilijker maken dan dat het al is.
Ik vind je heel erg dapper en ben ontzettend trots op je.
Je bent en blijft een super vrouw!!!!
En ik blijf aan je denken.
Groetjes en een dikke knuffel.
Je collega Yvonne Das xxx