Vannacht werd ik wakker met vreselijke hartkloppingen. Eerst dacht ik dat het door het felle onweer was, misschien wakker geschrokken of zo, maar het ging niet over. Op de wekker zag ik dat het pas 1.00 uur was. Toch maar weer proberen te slapen maar het lukte me niet. De hartkloppingen bleven, heel snel, overslaand, dan weer even niks en dan weer snel. Ik werd er verdrietig van. Alsof de kanker alleen nog niet genoeg is, misschien ga ik nu wel dood aan een hartritmestoornis.
Ik ben weer in slaap gevallen maar werd iedere keer wakker en natuurlijk was het weer nacht. Gerard was intussen ook wakker en wilde de alarmtroepen inschakelen maar dat vond ik weer te ver gaan. Ik wilde alleen maar iemand die tegen mij zei dat het allemaal niet zo erg is en dat het weer overgaat. Zo heb ik tot de ochtend maar aangemodderd, koud water gedronken, op mijn hand geblazen (is me wel eens verteld dat dat helpt) maar het hielp allemaal helemaal niks.
Vanochtend dan maar als eerste naar het ziekenhuis gebeld en ik mocht, nee moest, meteen komen. Mijn eigen oncoloog was er niet, heb ik weer, shit dadelijk komt dat k-wijf van de vorige keer mij beoordelen, maar gelukkig had ik het mis. Na allerlei onderzoeken en een ECG werd duidelijk dat het een vervelende maar gelukkig onschuldige hartritmestoornis was. Na nog een fijn gesprek werd de oorzaak toegeschreven aan mijn griep en een hoge portie stress, hoezo stress ik ben toch de rust zelf??
Maar de artsen hebben nu eens gelijk, ik denk dat het wel degelijk stress is, ben ik wel zo flink als ik me voordoe?, waarom probeer ik mijn toch weer toenemende pijn te negeren, net doen alsof het niet zo is, waarom ? omdat ik dan moet toegeven dat het niet goed met me gaat en dat wil ik niet. Want zeggen dat het niet goed gaat betekent voor mij weer een stap richting afgrond en dat is eng, angstaanjagend eng. Nu ook mijn tumormarkers een verdubbeling t.o.v. 6 weken geleden laten zien raak ik in paniek, want dit had ik niet verwacht. Ik had zeker verwacht dat ik met mijn gezonde leefstijl het allemaal wel een beetje onder controle kon houden. Maar ja, ik ben natuurlijk met de chemo gestopt met alle risico's van dien maar dit is wel heel erg snel.
Dinsdag heb ik weer een gesprek met de oncoloog, weer dingen op een rijtje zetten, ook is me meer begeleiding aangeboden die ik ga aanpakken want het lukt me niet meer. Zoals de verpleegkundige vanochtend zei:
doodgaan doe je, net als geboren worden, maar een keer maar je moet er wel het beste van maken...
Hallo Ans,
BeantwoordenVerwijderenMijn god meid wat moet jij door een hel gaan, en dan toch nog zo sterk blijven wat een kracht en moed kun jij opbrengen met deze "K"ziekte daar kan zich menigeen een stuk van afsnijden die klagen al als er een scheet dwars zit. Hoe de moed erin maar dat is gemakkelijker gezegd als gedaan uiteindelijk moet je het helemaal alleen doen ook al heb je veel lieve mensen om je heen.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte in deze moeilijke periode.
Heel veel liefs van je nichtje Marjo.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ha die Ans en Gerard.
BeantwoordenVerwijderenWe hebben bijna echt vakantie en we maken dan het eerste werk een afspraak met jullie. Alles wat we hier kunnen schrijven kunnen we immers honderd maal beter gewoon tegen elkaar zeggen. Een blik, een gebaar, harten zijn verbonden door de ogen. Daarom komen we, nu het kan, snel naar jullie toe. En maak je geen zorgen, Ansje. Als Gerard zijn overhemden te heet wast of strijkt en als ze dan vreselijk krimpen, dan zorgen we gewoon dat de naveloverhemden in de mode komen. Tot heel gauw. En tot dan heel veel sterkte.
Maria en Matthieu.