Gisteren was het afscheid van mama, een prachtig mooi en warm afscheid, precies zoals ze was. Wij hebben er met zijn allen een heel warm gevoel aan overgehouden.
Na de koffietafel, waarbij we nog met familie en vrienden hebben bijgepraat en herinneringen opgehaald, ging bij mij het licht uit, ik was kapot, doodmoe van alle emoties maar dat mocht ook, het was me gelukt om er voor 100% bij te zijn, iets waar ik de dagen ervoor nog bang voor was omdat het niet echt goed met me ging. Maar het is me gelukt, maar als ik iets wil dan moet het ook.
Na vele uren rusten ben ik er weer en dan is het nu zondag, de dag voelt leeg en ik blijf tot 13 uur in bed, daarna aankleden en in mijn stoel. Wat ga ik doen?? een beetje zappen en ik kom uit op duitse Heimatfilms, films die een nostalgisch gevoel bij mij oproepen en ook de films waar mijn mama op zondagmiddag altijd naar zat te kijken als ik bij haar binnenkwam. Meestal keken we dan samen verder alhoewel mama dan alleen nog maar praatte, alsof ze blij was dat ze weer met iemand kon praten. Mijn gedachten zijn een warboel, mama zit er constant tussen verweven, het is een vreemd gevoel.
Als de telefoon gaat verwacht ik "oma" op de display te zien, zoals zo vaak, alleen de laatste tijd niet meer omdat ze niet meer precies wist hoe de telefoon werkte, of Gerard die zegt, "Ans je moeder aan de telefoon". Maar ook dat kan natuurlijk niet meer. Blijft een raar idee, geen ouderlijk huis meer hebben, geen thuis meer, niet meer even kunnen bellen. Wat had ik haar nog graag willen vertellen dat er veel mensen bij haar crematie aanwezig waren, zou ze mooi gevonden hebben en zich afgevraagd hebben of die mensen echt allemaal voor haar gekomen zijn. Ja mama, voor jou.
Nu moeten alleen haar spulletjes nog opgeruimd worden en ook dat zal wel veel emoties oproepen, maar het huisje is haar huisje niet meer als zij er niet is. En die spulletjes... dat heeft tijd... nu nog even niet ...... is niet belangrijk......
zondag 23 september 2012
dinsdag 18 september 2012
mama
Lieve mama,
Daar lig je dan, heel stil in je eigen bed. Een mooie lieve glimlach om je mond, net alsof je slaapt. Ik kan niet stoppen met naar je te kijken, van kruin tot voeten neem ik je in mij op. Dat beeld staat nu op mijn netvlies, het is een mooi beeld.
Wat heb je het goed gedaan, wat heb je het moeilijk gehad de laatste dagen, wat ben je dapper geweest, wat heb ik een bewondering voor je.
Het is goed zo, het was klaar, je was op maar wat wilde je er nog graag voor mij zijn.
Lieve mama, ik red me wel, heb dezelfde lieve mensen om me heen die jou ook zo liefdevol verzorgd hebben, dus dat komt wel goed.
En ik weet dat er nu strakjes iemand met open armen op mij staat te wachten........
dikke kus
Anneke
Daar lig je dan, heel stil in je eigen bed. Een mooie lieve glimlach om je mond, net alsof je slaapt. Ik kan niet stoppen met naar je te kijken, van kruin tot voeten neem ik je in mij op. Dat beeld staat nu op mijn netvlies, het is een mooi beeld.
Wat heb je het goed gedaan, wat heb je het moeilijk gehad de laatste dagen, wat ben je dapper geweest, wat heb ik een bewondering voor je.
Het is goed zo, het was klaar, je was op maar wat wilde je er nog graag voor mij zijn.
Lieve mama, ik red me wel, heb dezelfde lieve mensen om me heen die jou ook zo liefdevol verzorgd hebben, dus dat komt wel goed.
En ik weet dat er nu strakjes iemand met open armen op mij staat te wachten........
dikke kus
Anneke
dinsdag 11 september 2012
Ziek
Ellende komt nooit alleen en dat klopt, ook met mijn mama gaat het helemaal niet goed, zo slecht zelfs dat we misschien heel binnenkort afscheid van haar moeten nemen. En dat doet pijn. Het ergste vind ik dat ik er niet voor haar kan zijn, niet voor haar kan zorgen omdat ik om het moment niet eens voor mezelf kan zorgen. Het is afschuwelijk om van afstand te moeten toekijken hoe anderen de zorg overnemen terwijl ik jaren voor haar gezorgd heb. Maar morgen ga ik naar haar toe al is het op mijn knieën, gewapend met plastic tasje en washand maar niemand houdt me tegen.
Ik merk aan mezelf dat ik flink aan het inleveren ben, iedere dag opnieuw. De huisarts is vaste bezoeker geworden, de apotheek vaste leverancier en de thuiszorg helpt me door moeilijke momenten heen. Gelukkig is er mijn lieve familie en mijn lieve vriendjes die er ook voor mij zijn maar wat is het shit. Hoe doen anderen dat toch ? Iedereen zegt dat ik zo sterk en dapper ben maar voor mij voelt dat niet zo. Zeur ik niet teveel ? ben ik mensen niet tot last nu ik steeds meer vraag ? En dat de vraag hoelang nog ? Hoelang hou je zoiets vol ? Iedere ochtend weer denk ik "weer een dag vol misselijkheid en ellende". Toch probeer ik te genieten van leuke dingen maar ook dat wordt helaas steeds minder. Op dit moment kunnen mijn moppies mij blij maken en wat er ook gebeurt de oppasdonderdag blijft voor mij, ook al moet ik 2 dagen bijkomen. Belachelijk toch hoe het leven een afschuwelijke wending kan nemen.
Hoe ziek kun je zijn? Een flinke griep is een lachertje bij alles wat ik nu doormaak en voel. Boos ben ik nog steeds op mijn lichaam dat me toch zo ontzettend teleurgesteld heeft. Ach, misschien val ik wel in herhaling. Het ergste vind ik dat mijn wereld zo klein wordt, ik kom dagen niet van de bank af, hoe graag ik het wil, het gaat niet.
Vandaag regende het en was het grijs en dat is precies zoals ik me momenteel voel. Alleen hoort er nog een flinke storm bij.......
Ik merk aan mezelf dat ik flink aan het inleveren ben, iedere dag opnieuw. De huisarts is vaste bezoeker geworden, de apotheek vaste leverancier en de thuiszorg helpt me door moeilijke momenten heen. Gelukkig is er mijn lieve familie en mijn lieve vriendjes die er ook voor mij zijn maar wat is het shit. Hoe doen anderen dat toch ? Iedereen zegt dat ik zo sterk en dapper ben maar voor mij voelt dat niet zo. Zeur ik niet teveel ? ben ik mensen niet tot last nu ik steeds meer vraag ? En dat de vraag hoelang nog ? Hoelang hou je zoiets vol ? Iedere ochtend weer denk ik "weer een dag vol misselijkheid en ellende". Toch probeer ik te genieten van leuke dingen maar ook dat wordt helaas steeds minder. Op dit moment kunnen mijn moppies mij blij maken en wat er ook gebeurt de oppasdonderdag blijft voor mij, ook al moet ik 2 dagen bijkomen. Belachelijk toch hoe het leven een afschuwelijke wending kan nemen.
Hoe ziek kun je zijn? Een flinke griep is een lachertje bij alles wat ik nu doormaak en voel. Boos ben ik nog steeds op mijn lichaam dat me toch zo ontzettend teleurgesteld heeft. Ach, misschien val ik wel in herhaling. Het ergste vind ik dat mijn wereld zo klein wordt, ik kom dagen niet van de bank af, hoe graag ik het wil, het gaat niet.
Vandaag regende het en was het grijs en dat is precies zoals ik me momenteel voel. Alleen hoort er nog een flinke storm bij.......
vrijdag 7 september 2012
Gooische vrouwen
Ik lig in bed, het logische gevolg na een heel drukke dag gisteren, en hoor geluiden. Gerard is aan de schoonmaak geslagen, de schat. hij heeft een CD opgezet met oldies, de zachte muziek van o.a. Time stood still, dringt door tot boven en ik doezel wel.
Mijn gedachten gaan terug naar ongeveer 1983. Door geldgebrek vond ik dat ik maar een baantje moest gaan zoeken, Gerard in de WW en iedere gulden zou welkom zijn. Ik vond een job als schoonmaakster op de plaatselijke tennisbaan, niet echt een droombaan maar een regelrechte nachtmerrie zou later blijken. Ik was niet te beroerd om alles aan te pakken en het maakte mij niks uit, ik dacht regelmatig aan mijn oma die ook altijd haar geld verdiend had met poetsen.
En zo begon ik voor 3x 2 uur met poetsen, de kantine, douche en toiletten schoonmaken. In het begin ging het nog wel maar het volk dat de tennisbaan bezocht was niet mijn volk. Op de woensdag werkte ik (onder schooltijd en Tim nam ik mee met een bult speelgoed) 2 uurtjes. Er was daar dan altijd een groep van zo'n 20 chique dames die dachten dat ze meer waren dan de rest. Dus als ik de vloer mooi gravelvrij gemaakt had en gedweild kwamen de Gooische vrouwen via de achterdeur, zonder blikken of blozen, compleet met vuile schoenen, te beroerd om de voeten te vegen, over mijn nog natte vloer gelopen. En dan die blik naar mij.... bah wat een kak. En over kak geproken, ze presteerden het ook om een flinke drol te leggen terwijl ik de toiletten aan het schoonmaken was. bah... En dan die blik naar mij.
Op een gegeven moment was ik het zat, diverse opmerkingen hadden niks geholpen maar wat ik toen gedaan heb, daar kan ik nu nog om lachen. Na de zoveelste confrontatie tussen mij en het gravelvolkje heb ik besloten om de keuken en bar schoon te maken met hetzelfde sopje als de toiletten schoongemaakt waren. Dus eerst flink de toiletten en vloeren schoongemaakt en toen naar de keuken, het doekje flink uitgeklopt boven het aanrecht en alles flink gesopt met het toiletsopje.
Jammer dat ik nooit heb kunnen zien of een van de dames tijdens het borrelen of het nuttigen van een tosti een krulhaartje tussen het gebit uit zat te peuteren.
Ik hield het al snel voor gezien en het lot was mij gunstig gezind, Gerard weer een baan en ik kon een opleiding gaan volgen, een opfriscursus directiesecretaresse, een jaar met veel plezier naar school en het resultaat weten jullie.
En 2 van de Gooische vrouwen, daarvan weet ik dat ze op een flatje wonen en een uitkering hebben , weg rijke vent, hopelijk weg capsones. Maar misschien heeft de tennisclub nog een schoonmaakklus voor ze, maar waarschijnlijk zijn ze te oud.......
Mijn gedachten gaan terug naar ongeveer 1983. Door geldgebrek vond ik dat ik maar een baantje moest gaan zoeken, Gerard in de WW en iedere gulden zou welkom zijn. Ik vond een job als schoonmaakster op de plaatselijke tennisbaan, niet echt een droombaan maar een regelrechte nachtmerrie zou later blijken. Ik was niet te beroerd om alles aan te pakken en het maakte mij niks uit, ik dacht regelmatig aan mijn oma die ook altijd haar geld verdiend had met poetsen.
En zo begon ik voor 3x 2 uur met poetsen, de kantine, douche en toiletten schoonmaken. In het begin ging het nog wel maar het volk dat de tennisbaan bezocht was niet mijn volk. Op de woensdag werkte ik (onder schooltijd en Tim nam ik mee met een bult speelgoed) 2 uurtjes. Er was daar dan altijd een groep van zo'n 20 chique dames die dachten dat ze meer waren dan de rest. Dus als ik de vloer mooi gravelvrij gemaakt had en gedweild kwamen de Gooische vrouwen via de achterdeur, zonder blikken of blozen, compleet met vuile schoenen, te beroerd om de voeten te vegen, over mijn nog natte vloer gelopen. En dan die blik naar mij.... bah wat een kak. En over kak geproken, ze presteerden het ook om een flinke drol te leggen terwijl ik de toiletten aan het schoonmaken was. bah... En dan die blik naar mij.
Op een gegeven moment was ik het zat, diverse opmerkingen hadden niks geholpen maar wat ik toen gedaan heb, daar kan ik nu nog om lachen. Na de zoveelste confrontatie tussen mij en het gravelvolkje heb ik besloten om de keuken en bar schoon te maken met hetzelfde sopje als de toiletten schoongemaakt waren. Dus eerst flink de toiletten en vloeren schoongemaakt en toen naar de keuken, het doekje flink uitgeklopt boven het aanrecht en alles flink gesopt met het toiletsopje.
Jammer dat ik nooit heb kunnen zien of een van de dames tijdens het borrelen of het nuttigen van een tosti een krulhaartje tussen het gebit uit zat te peuteren.
Ik hield het al snel voor gezien en het lot was mij gunstig gezind, Gerard weer een baan en ik kon een opleiding gaan volgen, een opfriscursus directiesecretaresse, een jaar met veel plezier naar school en het resultaat weten jullie.
En 2 van de Gooische vrouwen, daarvan weet ik dat ze op een flatje wonen en een uitkering hebben , weg rijke vent, hopelijk weg capsones. Maar misschien heeft de tennisclub nog een schoonmaakklus voor ze, maar waarschijnlijk zijn ze te oud.......
woensdag 5 september 2012
Medicijnen
Dat medicijnen en ik niet samengaan heb ik al eerder gemeld, maar dat medicijnen ook voor een chaos kunnen zorgen ondervind ik nu iedere keer weer. Omdat ik alleen nog maar palliatieve zorg heb, dus alleen maar symptoon- en pijnbestrijding blijft het een groot experiment, wat helpt, wat helpt niet ?
Ik heb een morfinepleister voor de pijn, deze geeft bijwerkingen in de vorm van misselijkheid en obstipatie. Voor de misselijkheid heb ik al 4 verschillende soorten tabletten en zetpillen uitgeprobeerd, echter zonder resultaat, vorige week echter is DE wonderpil voor mij gevonden, een tabletje dat me echt helpt. Alleen word ik daar behoorlijk suf van. Dan maar gaan liggen en suffen. Als de pijn echter toch erger wordt moet ik een morfinetabletje erbij nemen, want pijn lijden is niet nodig wordt gezegd. Daardoor wordt de obstipatie en de sufheid wel erger. Maar geen probleem, voor de sufheid heb je een bed en voor de obstipatie heb je van de zakjes movicolon, een stroopachtig drankje dat je darminhoud er soepel uit laat komen. Op de een of andere manier werkt het bij mij extra zodat ik diarree krijg, dus maar een half zakje de volgende keer.
Voor mijn hartbeschadiging, met dank aan de chemo, slik ik 3x daags medicijnen om de hartritmestoornis onder controle te houden, nu blijkt de dosering weer te laag, de hartkloppingen komen er weer doorheen, dus gewoon wat meer pilletjes.
Helaas is dit allemaal tijdelijk, niet alleen voor mijn leven maar ook omdat het een logisch vervolg is dat de pijn heftiger gaat worden waardoor de medicijnen weer verhoogd moeten worden met gevolgen als misselijkheid en de rest van de shit die erbij hoort.
Momenteel bekijk ik het per dag, de ene dag gaat het ietsjes beter dan de andere, ging het gisteren zo goed dat ik zelfs even gefunshopt heb bij Ikea, heerlijk even wat prullaria kopen voor in mijn huis, wat herfsttinten aanbrengen zodat ik daar toch alvast van kan genieten. Kussens en een plaid kopen voor de nieuwe bank waarop ik waarschijnlijk nooit zal zitten (levertijd tot 12 weken) maar die ik dan toch nog maar uitgezocht heb (net als de bank). Vandaag heb ik dan weer wat uren nodig om bij de komen, maar moe ben en blijf ik toch.
Het is en blijft shit allemaal, nog even en ik kom echt nergens meer......... ik voel het........
Ik heb een morfinepleister voor de pijn, deze geeft bijwerkingen in de vorm van misselijkheid en obstipatie. Voor de misselijkheid heb ik al 4 verschillende soorten tabletten en zetpillen uitgeprobeerd, echter zonder resultaat, vorige week echter is DE wonderpil voor mij gevonden, een tabletje dat me echt helpt. Alleen word ik daar behoorlijk suf van. Dan maar gaan liggen en suffen. Als de pijn echter toch erger wordt moet ik een morfinetabletje erbij nemen, want pijn lijden is niet nodig wordt gezegd. Daardoor wordt de obstipatie en de sufheid wel erger. Maar geen probleem, voor de sufheid heb je een bed en voor de obstipatie heb je van de zakjes movicolon, een stroopachtig drankje dat je darminhoud er soepel uit laat komen. Op de een of andere manier werkt het bij mij extra zodat ik diarree krijg, dus maar een half zakje de volgende keer.
Voor mijn hartbeschadiging, met dank aan de chemo, slik ik 3x daags medicijnen om de hartritmestoornis onder controle te houden, nu blijkt de dosering weer te laag, de hartkloppingen komen er weer doorheen, dus gewoon wat meer pilletjes.
Helaas is dit allemaal tijdelijk, niet alleen voor mijn leven maar ook omdat het een logisch vervolg is dat de pijn heftiger gaat worden waardoor de medicijnen weer verhoogd moeten worden met gevolgen als misselijkheid en de rest van de shit die erbij hoort.
Momenteel bekijk ik het per dag, de ene dag gaat het ietsjes beter dan de andere, ging het gisteren zo goed dat ik zelfs even gefunshopt heb bij Ikea, heerlijk even wat prullaria kopen voor in mijn huis, wat herfsttinten aanbrengen zodat ik daar toch alvast van kan genieten. Kussens en een plaid kopen voor de nieuwe bank waarop ik waarschijnlijk nooit zal zitten (levertijd tot 12 weken) maar die ik dan toch nog maar uitgezocht heb (net als de bank). Vandaag heb ik dan weer wat uren nodig om bij de komen, maar moe ben en blijf ik toch.
Het is en blijft shit allemaal, nog even en ik kom echt nergens meer......... ik voel het........
zaterdag 1 september 2012
de Dood
Sinds ik in 1999 samen met Mark (met vrijkaarten vanuit de zorg) de musical Elisabeth heb gezien, was ik verkocht, prachtig. Voor de eerste keer in het Circustheater, een slechte gratis zitplaats zodat je alles wat er aan de linkerkant van het podium gebeurde alleen maar kon raden maar dat deed er niet toe. Mark en ik waren om. We hebben nieuwe kaarten gekocht en zijn er nog een keer naar toe gegaan, nu een hele goede plek en ook Tim meegenomen.
Vanaf toen ging ik regelmatig, meestal met Mark, ik heb supermooie musicals gezien, mindere, veel mindere en het heeft me best veel geld gekost. Wat maakt het uit. De laatste tijd is het echter over, sinds de musicalindustrie doordraait door musicals van de Hema rookworst te gaan maken en andere flauwe kul (misschien de aambeien van tante Sjaan??) is mijn belangstelling afgenomen. Ik hou van echte musicals, zoals Elisabeth, Aïda, De drie musketiers, Les Miserables etc., gemusicaliseerde Disney sprookjes zijn niet mijn ding. Maar wel de kleine (niet Joop vandenEnde) musicals zoals "1953"en op Hoop van Zegen zijn geweldig.
Een topper was ook "Ludwig", een musical over het leven van koning Ludwig van Beieren, die ik in het Festspielhaus in Füssen gezien heb, de entourage, de sfeer, de muziek, het verhaal, geweldig. De CD heb ik grijs gedraaid, het nummer "Bruder" was favoriet totdat mijn neef Tom zijn eigen versie erop los liet en het nummer ineens een andere betekenis kreeg.
Maar Elisabeth blijft mijn favoriet, met stip op 1, misschien omdat Sissi ook al mijn hele leven met me meeloopt, de films heb ik al 100x gezien en nog steeds houd ik het niet droog als ze in Venetië over de rode loper loopt. Maar in de musical loopt als rode draad "de dood" mee in het verhaal. Ook de film Meet Joe Black met Bradd Pitt maakte indruk op mij terwijl ik helemaal geen filmmens ben. Ook daarin speelt de dood een belangrijke rol.
Sinds februari loopt de dood ook parallel met mijn leven mee, hij is er altijd, soms op gepaste afstand maar de laatste tijd in de vorm van een stem, misselijkheid, zwelling, buikpijn, zwakte. Ik stuur hem weg, vraag mijn oma en vader daarboven om hem terug te halen maar het helpt niet, hij blijft. Hij is in mijn omgeving en wacht op het moment dat hij kan toeslaan. Dat moment wil ik uitstellen maar ik weet niet hoe hij denkt, is het trouwens wel een hij ? misschien is het wel een zij. Waarom moet hij mij hebben ? Heb ik een spoor achtergelaten of heeft hij gewoon een lijstje van mensen waar hij om de een of andere reden naar op zoek is. Ik hoop alleen dat de batterijen van zijn navigatiesysteem leeg zijn en dat hij geen nieuwe heeft zodat ik hem om de tuin kan leiden en hem toch nog een tijdje op afstand kan houden of kan iemand zijn tomtom kraken en hem de verkeerde kant opsturen. Ik ben alleen bang dat ik op een gegeven moment toch de pineut ben ............... hij voelt al zo dichtbij....
http://www.youtube.com/watch?v=XkcMkih-VjQ
Vanaf toen ging ik regelmatig, meestal met Mark, ik heb supermooie musicals gezien, mindere, veel mindere en het heeft me best veel geld gekost. Wat maakt het uit. De laatste tijd is het echter over, sinds de musicalindustrie doordraait door musicals van de Hema rookworst te gaan maken en andere flauwe kul (misschien de aambeien van tante Sjaan??) is mijn belangstelling afgenomen. Ik hou van echte musicals, zoals Elisabeth, Aïda, De drie musketiers, Les Miserables etc., gemusicaliseerde Disney sprookjes zijn niet mijn ding. Maar wel de kleine (niet Joop vandenEnde) musicals zoals "1953"en op Hoop van Zegen zijn geweldig.
Een topper was ook "Ludwig", een musical over het leven van koning Ludwig van Beieren, die ik in het Festspielhaus in Füssen gezien heb, de entourage, de sfeer, de muziek, het verhaal, geweldig. De CD heb ik grijs gedraaid, het nummer "Bruder" was favoriet totdat mijn neef Tom zijn eigen versie erop los liet en het nummer ineens een andere betekenis kreeg.
Maar Elisabeth blijft mijn favoriet, met stip op 1, misschien omdat Sissi ook al mijn hele leven met me meeloopt, de films heb ik al 100x gezien en nog steeds houd ik het niet droog als ze in Venetië over de rode loper loopt. Maar in de musical loopt als rode draad "de dood" mee in het verhaal. Ook de film Meet Joe Black met Bradd Pitt maakte indruk op mij terwijl ik helemaal geen filmmens ben. Ook daarin speelt de dood een belangrijke rol.
Sinds februari loopt de dood ook parallel met mijn leven mee, hij is er altijd, soms op gepaste afstand maar de laatste tijd in de vorm van een stem, misselijkheid, zwelling, buikpijn, zwakte. Ik stuur hem weg, vraag mijn oma en vader daarboven om hem terug te halen maar het helpt niet, hij blijft. Hij is in mijn omgeving en wacht op het moment dat hij kan toeslaan. Dat moment wil ik uitstellen maar ik weet niet hoe hij denkt, is het trouwens wel een hij ? misschien is het wel een zij. Waarom moet hij mij hebben ? Heb ik een spoor achtergelaten of heeft hij gewoon een lijstje van mensen waar hij om de een of andere reden naar op zoek is. Ik hoop alleen dat de batterijen van zijn navigatiesysteem leeg zijn en dat hij geen nieuwe heeft zodat ik hem om de tuin kan leiden en hem toch nog een tijdje op afstand kan houden of kan iemand zijn tomtom kraken en hem de verkeerde kant opsturen. Ik ben alleen bang dat ik op een gegeven moment toch de pineut ben ............... hij voelt al zo dichtbij....
http://www.youtube.com/watch?v=XkcMkih-VjQ
Abonneren op:
Posts (Atom)