Verdergaan

Gisteren was het afscheid van mama, een prachtig mooi en warm afscheid, precies zoals ze was. Wij hebben er met zijn allen een heel warm gevoel aan overgehouden.
Na de koffietafel, waarbij we nog met familie en vrienden hebben bijgepraat en herinneringen opgehaald, ging bij mij het licht uit, ik was kapot, doodmoe van alle emoties maar dat mocht ook, het was me gelukt om er voor 100% bij te zijn, iets waar ik de dagen ervoor nog bang voor was omdat het niet echt goed met me ging. Maar het is me gelukt, maar als ik iets wil dan moet het ook.

Na vele uren rusten ben ik er weer en dan is het nu zondag, de dag voelt leeg en ik blijf tot 13 uur in bed, daarna aankleden en in mijn stoel. Wat ga ik doen?? een beetje zappen en ik kom uit op duitse Heimatfilms, films die een nostalgisch gevoel bij mij oproepen en ook de films waar mijn mama op zondagmiddag altijd naar zat te kijken als ik bij haar binnenkwam. Meestal keken we dan samen verder alhoewel mama dan alleen nog maar praatte, alsof ze blij was dat ze weer met iemand kon praten. Mijn gedachten zijn een warboel, mama zit er constant tussen verweven, het is een vreemd gevoel.

Als de telefoon gaat verwacht ik "oma" op de display te zien, zoals zo vaak, alleen de laatste tijd niet meer omdat ze niet meer precies wist hoe de telefoon werkte, of Gerard die zegt, "Ans je moeder aan de telefoon". Maar ook dat kan natuurlijk niet meer. Blijft een raar idee, geen ouderlijk huis meer hebben, geen thuis meer, niet meer even kunnen bellen. Wat had ik haar nog graag willen vertellen dat er veel mensen bij haar crematie aanwezig waren, zou ze mooi gevonden hebben en zich afgevraagd hebben of die mensen echt allemaal voor haar gekomen zijn. Ja mama, voor jou.

Nu moeten alleen haar spulletjes nog opgeruimd worden en ook dat zal wel veel emoties oproepen, maar het huisje is haar huisje niet meer als zij er niet is. En die spulletjes...   dat heeft tijd...  nu nog even niet ...... is niet belangrijk......