positief

Veel te snel is ons weekend voorbij, het was super, zaterdag wel veel wind waardoor je op het strand gezandstraald werd maar dat mocht de pret niet drukken, zondag strandweer, iedereen heeft genoten. Gewoon het bij en met elkaar zijn is genoeg. De wensballon werd wel aangestoken maar weigerde de lucht in te gaan, volgens mij was hij veel te zwaar van alle ellende die hij mee moest nemen. En dan is het moment aangebroken om weer afscheid te nemen, naar huis waar het normale leven wacht.

Voor mij is het leven niet normaal meer, sinds ik een vervelend monster meezeul word ik gedwongen dingen te doen die niet tot het normale leven behoren want daarin passen geen tumoren, ziekenhuisbezoeken, vervelende onderzoeken, spannende uitslagen, zenuwen, pijn, verdriet, ellende, buikpijn, oncologen. Het woordje "leven" heeft ook een andere betekenis gekregen. Leven is voor mij overleven geworden.

De time-out van 3 weken zit erop, veel te snel, vandaag de uitslag van de CT scan. Omdat het spreekuur van de oncoloog flink uitloopt word ik ineens vreselijk zenuwachtig. De hoop op een vergissing 3 maanden geleden had ik al laten varen, want dan hadden ze me al lang gebeld. Tijdens dat wachten vliegt er vanalles door je hoofd, stel dat..... er uitzaaiingen zijn, de tumor flink gegroeid is, ze zeggen dat ik echt een hopeloos geval ben..., stom eigenlijk dat je altijd meteen negatief denkt, maar ja het ziekenhuis heeft me ook nog geen enkel positief nieuws gebracht tot nu toe. Ik kijk rond naar de mensen om me heen, jonge, oude, allemaal met kanker, bij de een zichtbaar, bij de ander niet. Allemaal met hun eigen gedachten. De misselijkheid en buikpijn, die ik altijd krijg als ik naar deze afdeling moet komt weer opzetten, ik zoek een toilet, ik wil niet meer. Dan komt Britt, de oncologisch verpleegkundige, voorbij die even een praatje komt maken. En dan verschijnt mijn nummer op het beeldscherm, hup naar kamer 31.

Het gezicht van de oncoloog is vriendelijk zoals altijd, ze legt me kort maar duidelijk uit dat de scan een stabiel beeld laat zien, misschien is de tumor een ietsiepietsie gegroeid richting staart, maar het is moeilijk te meten en dus verwaarloosbaar. Er zijn nog steeds geen uitzaaiingen gevonden, wel een kleine cyste in de lever maar die zat er vorige keer ook al (misschien zelfs al jaren) en is hetzelfde gebleven. De bloeduitslagen waren prima, leverwaarden schommelen, tumormarker gedaald maar nog wel te hoog. Al met al een voorzichtig positieve uitslag. Hoor ik dat goed, het is de eerste keer dat het woordje "positief" hier valt.

Dan de vraag, "wat nu " toch de chemotabletten ? Ik heb een keuze gemaakt, voorlopig, en die houdt in dat ik niks ga doen, want het is überhaupt niet zeker dat de chemo zijn werk heeft gedaan, het blijft allemaal maar gissen. Gissen naar wat er verder gaat gebeuren, gissen of andere chemo zijn werk doet, gissen wat de toekomst brengt, gissen hoe lang nog ?. Ik kan ieder moment op mijn beslissing terugkomen maar voor nu voelt het goed.

Nog even een gesprek met Britt die alles nog eens haarfijn uitlegt en mij een sterke dappere vrouw vindt, waarom ?  omdat ik besluit om mezelf te blijven en me niet weer doodziek laat maken door de chemo die hoogstwaarschijnlijk toch geen meerwaarde heeft, omdat ik besluit dat ik IN het leven wil blijven staan en niet op een zijspoor. Ze kan mij wel dapper vinden maar voor mij is het de allermoeilijkste beslissing in mijn leven, een beslissing die ik nooit had willen nemen, een beslissing waarbij de winnaar al bekend is....