ziekenhuis

In het verleden heb ik regelmatig met ziekenhuizen te maken gehad, kleine onderzoeken, bij mensen op bezoek in het ziekenhuis enz. Toen ik een jaar of 7 was zijn mijn amandelen geknipt in het ziekenhuis in Kerkrade, ik kan me de geur van "het kapje"nog herinneren. In 1978 werd ik opgenomen vanwege een zwangerschapsvergiftiging en is mijn Mark in het ziekenhuis in Boxtel geboren. Een paar jaar later had ik een ontstoken oogzenuw, wat voor de oogarts in het Carolus ziekenhuis in Den Bosch een reden tot acute opname was. Ik heb mijn mama regelmatig bezocht na haar vele operaties, was met Gerard vaste bezoeker op de EHBO en de afd. cardiologie , heb mijn kleindochter voor het eerst gezien in het ziekenhuis, maar nooit heb ik hierbij enge gedachtes gehad, had altijd alle vertrouwen in mezelf en de ziekenhuizen.

Sinds februari dit jaar is er echter iets veranderd, D-day is waarschijnlijk wel de reden dat ik helemaal panisch word bij het woord ziekenhuis, vooral het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch is geen vriend van me. Ik heb het niet over de artsen en verpleging, die zijn super (op enkele uitzonderingen na)  en ook niet over het vertrouwen in mijzelf,  maar alleen de aanblik van het gebouw maakt me al misselijk. Het is gewoon een trauma voor me. Wat zou ik het weer graag als een gewoon ziekenhuis waar ze mensen beter maken, willen zien.

Omdat mijn mama ook in dit ziekenhuis verblijft ben ik de afgelopen week vaker op bezoek geweest, je zou denken dat ik als bezoeker minder nerveus word maar helaas, het roept hetzelfde beeld op, een beeld dat ik het beste kan omschrijven als paniek, donkere wolken, misselijk, buikpijn, huilen, ziek, dood.

Op de GAAZ afdeling zit mijn mama meestal in de "huiskamer"als ik haar bezoek en wat gebeurt er, deze huiskamer kijkt uit op de afd. dagbehandeling chemotherapie. Hoe ik ook ga zitten, ik kijk er altijd tegenaan en de misselijkheid komt alweer opzetten. Tot nu toe ben ik nooit alleen naar dat ziekenhuis gereden, er was altijd iemand bij me maar vanmiddag realiseerde ik me dat ik voor de eerste keer alleen hier was. Ik heb mezelf toegesproken dat ik me niet moet aanstellen maar het kwaad was al geschied. Mijn mama heeft niks van mijn gepaniekeer meegekregen, dat ik 2x naar het toilet geweest ben vond ze ook niet raar, dat ik met mijn rug naar het raam ben gaan zitten is haar ook niet opgevallen, ze was veel te blij om mij te zien. Maar wat was ik blij dat ik eruit kon.

Gelukkig mag ze naar huis en mijn volgende afspraak is pas 10 juli, dus voorlopig hoef ik even niet meer......