zwembad-geklets

Familie en vrienden zijn belangrijk, die heb je nodig, nu ik ziek ben is het o zo belangrijk om lieve mensen om me heen te hebben.Vrienden die iedere keer weer naar me luisteren ook al vertel ik 100 keer hetzelfde verhaal, die met me huilen en lachen, schelden en proberen  positieve energie te geven.  En gelukkig heb ik heel veel van die lieve mensen om me heen, die me er doorheen slepen als ik het even niet zie zitten.

Vanavond heb ik weer gezwommen, dat deed ik voor D-day bijna iedere week maar gelukkig heb ik de draad weer opgepakt, of liever gezegd het zwempak, en ben met mijn vriendin het bad ingedoken. Nou is ingedoken ook weer een groot woord, we lopen door het water, zwemmen wat, kletsen heel veel en zorgen ervoor dat onze haren vooral niet nat worden. Maar ik heb het weer gedaan, ik was er weer.

Samen hebben we het over mijn lot gehad, hoe *** het allemaal is en hoe oneerlijk. Maar ook humor  komt aan bod. Hoe het is om dood te zijn, kun je echt van bovenaf alles zien, dan is het weer lastig als je je geliefden niet kunt aanraken. Kom je oude bekenden tegen? Wil je die wel tegenkomen? Kan ik nog shoppen of heb ik geen kleren meer nodig? Maakt het wel een stuk makkelijker, scheelt tijd, maar tijd heb ik dan toch genoeg.

Ze heeft me verzekerd dat een dood iemand nooit helemaal weg is, er wordt altijd nog wel over je gepraat en gelachen zo van weet je nog toen ?  Ik hoop het, want het doet vreselijk pijn als iedereen me na een tijdje vergeten is, als mijn foto alleen nog maar bekeken wordt als hij afgestoft moet worden. Als mijn collega's zeggen "Ans, wie was dat ook weer ? oja die mafkees die iedere keer het archief opruimde". Maar ze heeft me vooral verzekerd dat het voorlopig nog lang niet zo is, dat de tom-tom vanuit de eeuwige jachtvelden nog niet op mij afgestemd is en dat we nog lang samen gaan zwemmen.

Dus raap ik al mijn moed bij elkaar om vooral het noodlot niet te tarten en ga een nieuwe 10-badenkaart  kopen.....