1-12-55

Maandagochtend 16 april om 7.00 moest ik me melden bij de info balie van het Jeroen Bosch. Goedenmorgen mevr. Verhoof, uw geboortedatum 1-12-55. meld u zich maar op de 3e etage B3 - 1, hier links, einde rechts, links, lift, links.... en dat zegt ze tegen iemand die het verschil tussen links en rechts nooit weet !! Maar goed het lukte. Andere balie, goedenmorgen mevr. Verhoof, uw geboortedatum. 1-12-55.

Een vriendelijke verpleegkundige komt me ophalen, kamer 16, normaal bedoeld voor patienten met het vermoeden op MRSA nu speciaal voor mij (plaatsgebrek zullen we maar zeggen). Ze begint het verhaal met "wat is uw geboortedatum" 1-12-55 dus, vervolgens schrikt ze van mijn diagnose, zoals al zovelen de laatste tijd maar legt me alles haarfijn uit. Ik krijg paracetamol en temesta alvast uit voorzorg en een armbandje met mijn naam en met 1-12-55.  Om 8.00 mag ik naar de OP afdeling, en als we de hoek omgaan rijden we in de file, ik hoor dat er 16 operatiekamers in deze vleugel van het ziekenhuis zijn dus dan hadden ze zeker spitsstroken moeten aanleggen. De toeritdosering werkt wel want af en toe zie ik een bed door de klapdeuren verdwijnen. Normaal zet ik een CD aan als ik in de file sta, maar bij gebrek hieraan luister is naar de bezuinigingen in de zorg die uitgebreid door de verpleging besproken worden. Hoe dichter ik bij de klapdeuren kom hoe meer ik het gevoel krijg dat ik op de kermis sta en zo meteen het spookhuis inrijdt, langs allerlei enge, griezelige attributen kom en uiteindelijk aan het einde er weer lachend, in dit geval slapend uitkom. Zouden ze me XTC gegeven hebben ipv temesta ??

Eenmaal door de klapdeuren word ik aangesloten aan allerlei toeters en bellen, echter niet voordat ik zeker 3x 1-12-55 geroepen heb. Vier verpleegkundigen staan rond mijn bed, mijn dossier ligt opengeslagen op mijn buik en een van hen wijst met de vinger naar een woord en zegt "deze diagnose heeft mevrouw (gelukkig zegt ze niet 1-12-55) in februari te horen gekregen. Ik fluister "inoperabel pancreaskopcarcinoom, domme pech" en 4 paar ogen kijken me medelijdend aan, woorden als "heftig, oneerlijk, zo jong" klinken en ik kan dat alleen maar beamen. Vind ik namelijk ook.
Even later mag ik doorschuiven naar het echte werk, word op een smal hard tafeltje geschoven, een arts met mooie bruine ogen, de rest zit helaas onder blauwe doeken, kijkt me aan en zegt dat ik aan iets leuks moet denken als hij het slaapmiddel toedient. Laat me nou net aan "Pepino freche kleine Maus", de schlager die ik met mijn zus afgelopen zondag keihard heb gezongen" denken, maar verder dan Pepino kom ik niet.

Als ik de eerste keer voorzichtig mijn ogen opendoe, zie ik weer die mooie bruine ogen, nu ook een baard en mijn eerste gedachte is "dat is Petrus" maar als ik hoor "mevrouw wat is uw geboortedatum" ben ik gelukkig meteen weer terug op aarde.
Na nog een thoraxfoto om te kijken of de port-a-cath op zijn plaats zit word ik van alle apparatuur losgekoppeld en mag ik terug naar mijn kamertje om nog een paar uurtjes te slapen.

De vriendelijke verpleegkundige komt nog een praatje maken, vraagt nog een keer om 1-12-55 (voor de medicijnen die ik meekrijg) en vraagt me of ik niet ontzettend boos ben over deze hele situatie. Ik denk even na, het woord om deze hele shitsituatie uit te drukken bestaat nog niet, daar ben ik nog over aan het nadenken, dat moet een samenvatting zijn van alle boze, verdrietige, angstige, eenzame en nog veel meer woorden uit de Dikke van Dale.
Uiteindelijk zeg ik "ja ik ben boos"