langzaam

Ik voel me alsof ik heel langzaam uit een diep donker hol kruip, de afgelopen dagen waren een hel, of ben ik een watje ?, nee het was echt vreselijk, zo ontzettend ziek heb ik me nog nooit gevoeld. En dan de gedachte dat ik volgende week weer mag. En waar doe je het voor ?  Verlenging verlenging verlenging is het enige woord dat ik te horen krijg, niemand zegt, "na 3 kuren ben je weer beter" nee, ik hoor alleen maar "mevrouw u heeft een ellendige ziekte". Vertel mij wat, daar ben ik inmiddels ook wel achter en het liefst wil ik heel hard schreeuwen  "ik wil dit niet", "waarom ik" gillen, stampen, met alles wat ik tegenkom gooien, maar zelfs daar heb ik momenteel de puf niet voor.
Is dit nu chemo?  duizenden mensen maken dit mee, zijn die allemaal zo wanhopig en ziek ? Er wordt wel verteld over bijwerkingen en zo, maar je moet het zelf meemaken om te weten wat dat vergif in je gezonde (op dat ene stomme plekje na) lichaam allemaal kapotmaakt, alles dus. Net zoals je zelf moet ervaren hoe het is om kanker te krijgen, hoe eenzaam je je dan voelt, ondanks alle superlieve mensen om je heen. IK heb het, die K*ziekte die uiteindelijk gaat winnen.
Vorige week in het ziekenhuis kwam er een oncoloog (die ik al kende van de dagbehandeling en die ik toen ook al vreselijk onsympathiek vond) visite lopen, ze stond aan mijn bed met een co-assistent en zei terloops," o ja, weet u al dat we hier op deze afdeling een niet-reanimeren-beleid voeren ?  Als u nu met hartproblemen op de IC belandt doen we niks voor u omdat herstel van bijv. een hartstilstand niet opweegt tegen uw ziekte" Boem, recht in mijn gezicht, ik kon alleen maar stamelen dat ik daar nog niet over nagedacht had, nog niet van plan was om dood te gaan en dat ik alleen ter observatie van de 1e kuur opgenomen was, maar ze wist niet van ophouden. Ook op mijn "zet me dan maar op de kraamafdeling"ging ze niet in, bij het verlaten van de kamer vlakte ze haar verhaal nog een beetje af en zei nog "als u longontsteking krijgt, behandelen wij u wel"  Moet ik nou blij zijn ?. De co-assistent gaf me een knipoog maar het was alweer te laat, het kwaad geschiedt,  allemaal weer genoeg om mijn gevoel en emoties weer alle kanten op te laten schieten.
En daar zit ik nu, afwachten, iedere dag weer een beetje beter voelen, alweer 2 kg lichter, lieve mensen zorg dat je altijd een paar kilo's reserve hebt, teveel bedoel ik daarmee, want dan heb je toch echt nog iets bij te zetten, want chemo en kanker daar kan geen dieet tegenop.

En ik, wat zou ik toch graag mijn saaie leventje willen terughebben......