Circle of Live

De laatste tijd denk ik steeds vaker na over mijn leven, bewuster na moet ik eigenlijk zeggen. Het is niet zo dat ik dat voor D-day niet deed maar anders. Tegenwoordig heeft ieder, nog zo klein, dagelijks gebeuren een betekenis. Steeds vaker dwalen mijn gedachten terug in de tijd,  herinneringen die zich steeds meer vrijwillig in mij nestelen en ik koester ze.

19 Jaar was ik toen ik trouwde, een kind nog, maar ik had het helemaal voor elkaar, een man waar ik dol op was, nog steeds trouwens maar dan anders, een (huur)huisje voor ons tweeën, ingericht met gekregen of zelf opgeknapte spullen, want  geld hadden we niet, wij werkten net. Wij hadden niks, een allegaartje, 3e, 4e hands spullen, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.
Dolgelukkig waren we met de geboorte van onze 3 kinderen, bij de eerste stopte ik met werken, iets wat 35 jaar geleden heel gewoon was en waarvan ik tot de dag van vandaag geen spijt heb gehad, iedere moeder in de buurt was thuis bij de kinderen, de kinderen speelden met elkaar, de moeders hadden het gezellig. Maar het betekende ook nog minder geld te besteden, maar we hadden elkaar en dat was genoeg.

Geen geld voor grote verre reizen, maar dat was en is nog steeds niks voor mij. Wij gingen ieder jaar 2 of 3 weken kamperen, de auto, meestal een wrak van +10 jaar oud werd volgeladen met tent en de halve huisraad en de reis ging naar Nederland, Duitsland en later naar Italië. Van te voren zochten we via de ANWB garages langs de route en die hebben we regelmatig nodig gehad om de veel te zwaar beladen auto weer aan de praat te krijgen. De kinderen genoten, pa en ma ook, we hadden elkaar en dat was genoeg.

Ik ging weer werken, van 20 naar 24 naar 32 naar 40 uur en we kochten een huis. Het bestedingspatroon werd ruimer maar dat veranderde niks aan ons leven, want de kindertjes gingen een voor een studeren en het verdiende geld ging naar Groningen maar geen probleem. Steeds vaker verschenen er vriendjes en vriendinnen aan de horizon. Vriendjes en vriendinnen kwamen en  gelukkig verdwenen de meesten ook weer snel. Als ik 's nachts een tochtje naar de badkamer maakte kon het gebeuren dat ik zomaar een vreemd gezicht tegenkwam. Een zoon die op de trap lag te slapen, eentje die in een kleerkast zat over te geven, ach het hoort erbij al doe ik er nu wel wat luchtiger over. Hotel Verhoof draaide overuren, maar ondanks dat hadden we elkaar en dat was genoeg.

Natuurlijk waren er ook de nodige tegenslagen, baan kwijtraken, geldzorgen, ziekte, maar we hadden elkaar en dat was genoeg, we kwamen er wel uit.

Nog later begonnen de kinderen uit te vliegen, samenwonen, weer thuis komen, weer samenwonen, trouwen. Ze maakten hun fouten en leerden er hopelijk van, de een trok het noodlot iets vaker naar zich toe dan de ander en ik keek van afstand toe en greep in als het nodig was of gevraagd werd. Uiteindelijk heeft iedereen zijn plekje gevonden en ik ben supertrots op mijn kroost.En nog steeds hebben we elkaar en is dat genoeg.

Dan ga je nadenken over het verdere leven samen, weer met zijn tweeën, beter budget, tijd voor elkaar, huisje wat verbouwen, samen oud worden, op de kleinkinderen passen, meer vrije tijd plannen want als je elkaar hebt is dat toch meer dan genoeg.

Totdat je plannen wreed verstoord worden door een ziekte met een eng woord, het laatste hoofdstuk van je leven samen wordt gedeleted, passé, voorbij, over en uit. En dit klopt niet, het is nog niet af, de cirkel is nog niet rond en o wat is het belangrijk dat je elkaar hebt, maar je hebt elkaar dadelijk niet meer en dat is niet meer genoeg.

En dit laatste veroorzaakt een enorme pijn, een niet te omschrijven ondraaglijke pijn in mijn HART.
http://www.youtube.com/watch?v=wrmCFC9MxOY