Afhankelijk

Het allerergste van ongeneeslijk ziek zijn is voor mij het zo afhankelijk worden van andere mensen, buiten het verschrikkelijke gegeven dat je nooit meer beter wordt en je leven op een eind loopt vind ik het hulpeloze vreselijk.

Nog maar een half jaartje geleden werkte ik 40 uur per week, sprong iedere ochtend om 6 uur uit mijn bed, reed naar Eindhoven, werkte een hele dag, ging naar huis, deed nog dingen in het huishouden, tussendoor boodschappen, sporten en zorgde voor mijn moeder. In het weekeinde was de halve zaterdag voor mijn moeder, ging shoppen, paste op mijn moppies, een of twee maakte me niks uit en ik voelde me helemaal happy met alles. De zondag was altijd voor mij (ons).

En nu, begint mijn dag niet voor 9 uur, kan maar niet wakker worden, sleep me naar de badkamer en kom daar 1,5 uur later weer uit. Het liefst ga ik dan maar weer even liggen. Maar er moet gegeten worden, dus maar naar beneden waar ik als eerste op de bank neerval. Met moeite gaat er een halve boterham of bordje pap in. Dan maar weer zitten, die verrekte moeheid nekt me. Dan heb ik nog geluk als ik niet misselijk ben. Ik probeer wat te lezen of wat te rommelen in huis, maar dat houd ik nog geen 10 minuten vol, dan maar weer even liggen. Ik voel me nooit fit.
De middag verloop eigenlijk niet veel anders. Soms gaan Gerard en ik even weg maar waar we ook naar toe gaan, ik moet zitten. Kleine stukjes lopen gaat maar blijven staan niet.

En dan moet ik overal bij geholpen worden, steeds vaker, steeds meer dingen, zelfs de meest simpele, moet ik aan anderen overlaten en dat doet pijn, dat is moeilijk, ik ben boos, nee woedend op mijn lichaam dat me zo vreselijk in de steek gelaten heeft.

Hoe doen anderen zieken dat toch, ik kijk vol bewondering naar programma's als "over mijn lijk". Dit volgde ik altijd al maar nu de nieuwe serie is begonnen kijk ik met heel andere ogen, het is zo herkenbaar, alsof ik mezelf zie en hoor praten. Toch zijn deze mensen aardig positief, alsof ze al geaccepteerd hebben dat ze dood gaan terwijl ze allemaal nog zo jong zijn. En dat is dan toch het grote verschil met mij, ik kan dat niet en volgens mij ga ik dat ook niet accepteren. Volgens mijn oncoloog komt "de tijd van berusten" vanzelf, misschien ben je dan wel zo ziek dat het allemaal niet meer hoeft en dat het allemaal niet meer uitmaakt.

Maar hoe kun je nou accepteren dat je leven ophoudt terwijl het nog helemaal niet klaar is. Ik kan wel heel sarcastisch zijn, grappen over mezelf maken maar dat houdt me op de been. Doodgaan doen we allemaal een keer maar ik heb nooit beseft dat het zo ontzettend moeilijk is.......