Haast

Ik had het al gevoeld, het monster in mij houdt zich niet koest, blijft niet in zijn hok, maar heeft besloten om mij nog verder in de vernieling te helpen. Vandaag de uitslag van de scan gekregen. Het spreekuur van de oncoloog was een uur uitgelopen en ik was boven verwachting rustig. De andere keren was er nog altijd een beetje hoop maar nu was het een ander gevoel. Wat er ook uit zou komen, het is en blijft toch slecht nieuws.

De oncoloog was vriendelijk zoals altijd maar ook heel duidelijk. Als eerste controleerde ze mijn gewicht en vroeg hoe ik me voelde. Mijn gewicht is veel te laag (55 kg) en ik voel me "goed" maar doodmoe. Ze vertelde me dat dit bij het ziektebeeld past en dat de kanker nu ook in mijn longen en lever gevonden is. De tumor in de alvleesklier was hetzelfde gebleven maar hij is aan de wandel gegaan. Eigenlijk wist ik het al, ik ken mijn lichaam al jaren, kan me niet voor de gek houden, weet wanneer het fout, goed fout zit. Ik kan dan wel doen alsof er niks aan de hand is maar dat werkt gewoon niet. Mijn gevoel, op wat voor gebied dan ook heeft me nog nooit bedrogen.

Als die woorden echter uitgesproken worden klinkt het ineens heel anders, zo definitief, zo snel. Maar het geeft ook rust, ik hoef me niet meer druk te maken over chemo en zo, het gaat nu alleen nog maar om mijn leven zo comfortabel mogelijk te laten eindigen, gatver dat klinkt wel akelig.

Alsof het zo moet zijn had ik voor vanmiddag al een bezoek van de huisarts geregeld. Deze aardige man kwam en was door de oncoloog al op de hoogte gebracht van mijn situatie. Hij is degene die de zorg over gaat nemen, samen met een heel team aan hulptroepen die op ieder gewenst moment opgeroepen kunnen worden. Ik heb nooit geweten dat er zoveel thuis mogelijk is. Gelukkig maar. Het is mijn wens om zoveel mogelijk thuis te blijven. Vanaf vandaag komt hij mij iedere week een bezoekje brengen. Maar voorlopig kan ik het ook allemaal zelf nog toch ?

En dan krijg ik weer haast, heb nog verschillende projecten onder handen die af moeten, dat wordt nog hard werken maar ik ga ervan uit dat ik daar de tijd nog wel voor krijg. Vanaf nu is het 'pluk de dag" en kijk ik niet meer vooruit, ja naar zaterdag dan ga ik met Sabine een workshop schilderen doen, nog nooit een kwast in mijn handen gehad maar wie weet. Misschien vind ik het wel zo leuk dat het een nieuwe hobby had kunnen worden, net zoals ik iets anders leuks ontdekt heb. Jammer dat je daar dan te laat achterkomt.

Het is nog steeds onwerkelijk voor me hoe snel het leven een andere wending krijgt, van de ene dag op de andere is niks meer hetzelfde, moet je gaan nadenken over zaken waarover je eigenlijk pas als je 80 bent wilt nadenken.

In februari hoopte ik dat ik nog zou meemaken hoe de blaadjes aan de bomen zouden komen, nu hoop ik dat ik ze zie verkleuren en ze er vanaf zie vallen........