Oma

In mijn eigen leven heb ik maar een oma gekend, oma Schlösser, de moeder van mijn vader, de andere oma is overleden toen ik net 1 jaar oud was, de opa's heb ik nooit gekend.

Oma Schlösser (oma Kaalhei) was een schat, een vrouw die heel hard voor haar eigen bestaan moest knokken, een moeilijk leven heeft gehad, veel baantjes tegelijk om rond te komen, scholen en kerken poetsen en dan zonder de moderne middelen maar met koud water, een borstel en op de knieën. Ik heb altijd bewondering voor haar harde werken gehad en nu ik ouder ben steeds meer. Toch was ze in mijn ogen altijd positief, had een flinke portie humor waardoor wij ook nu, ruim 26 jaar na haar overlijden, nog altijd over haar praten en om haar lachen. Ze paste vroeger wel eens op mijn zus en mij toen we klein waren, ze voerde dan meestal een striptease-act op waarbij ze in BH en jarretells in de deuropening stond te dansen, maar vaak vond ze het ook griezelig om op te passen en liet  ze mijn ouders met een smoes naar huis komen. Toen ons gezin vanuit Zuid Limburg naar Brabant verhuisde vond ze het maar niks dat wij zo ver weg in Holland gingen wonen. Ze kwam toch nog regelmatig logeren en wist precies na hoeveel treinsstations ze moest uitstappen.

Mijn kinderen hebben 2 oma's en 2 opa's gekend. Helaas is oma Verhoof veel te jong op 56 jarige leeftijd gestorven, ook een oma die 15 kleinkinderen had die haar alles waren. Het verdriet was groot. Met opa Verhoof was er na het overlijden van oma bijna geen contact meer, het was oma die de familie bij elkaar hield en na haar overlijden is die volledig uit elkaar gevallen.
Opa Schlösser is in 1996 gestorven, hij was een opa die zich moeilijk kon uiten maar op zijn manier toch van zijn kleinkinderen hield waarbij Mark toch altijd zijn lieveling was. En dan is er nu alleen nog mijn moeder, weer een oma Schlösser, ze werd oma Toy-Toy, naar de hond, genoemd. Een lieve oma voor al haar 6 kleinkinderen en nu een geweldige tomiejomie voor haar 3 achterkleinkinderen. Altijd stond ze voor hen en ons klaar, heeft vaak opgepast en meegeholpen. Nu is de tijd echter daar dat ze zelf veel zorg nodig heeft.

En dan ben ik de volgende generatie oma, nu geen oma Verhoof maar een oma Ans. Oma worden heb ik als een van de mooiste gebeurtenissen in mijn leven ervaren, iedere dag weer opnieuw geniet ik van het oma zijn. Oma worden is het mooiste geschenk voor het ouder worden, tevens de beste sportschool. Ik ga op een andere manier met mijn kleinkinderen om, maar dat is het generatieverschil. Oma's van nu staan zelf nog volop in het leven. De liefde voor kleinkinderen is echter voor alle oma's hetzelfde daar kan geen generatiekloof iets aan veranderen.

Ook oma Ans moet op een veel te jonge leeftijd afscheid van haar kleinkinderen gaan nemen, en dat is vreselijk. Een van mijn grootste angsten is om vergeten te worden, dat er niet meer over mij gepraat wordt, maar als ik terugdenk aan alle voorgaande oma's in mijn leven weet ik dat ik daar eigenlijk helemaal niet bang voor hoef te zijn........ alleen voelt het nu nog niet zo......