Dromen

Medicijnen en ik gaan niet samen, dat heb ik nu al te vaak ondervonden de laatste tijd. Ik word er erg ziek van. Paracetemol gaat nog wel maar zodra het zwaarder wordt, gaat mijn lijf protesteren en wel door er alles weer uit te gooien en mij doodziek te maken.

Vrijdagnacht had ik zo'n pijn, ik wist niet hoe te liggen, op mijn rug ging niet, op de zij niet, op de buik niet, dan maar een yoga-standje proberen, de mudra, maar ook deze eigenlijk favoriete houding hielp mij niet. Uiteindelijk heb ik het doosje morfinetabletten opengetrokken en er een genomen, maar er gebeurde niks, 4 uur en veel draaien later heb ik een 2e tablet genomen en toen is het fout gegaan, wel was de pijn weg maar ik werd heel wazig en hondsberoerd. Ik ben in slaap gevallen en heb getranspireerd en eng gedroomd.

Ik droomde dat ik in een ballon opgesloten zat, gekleed in een roze balletpakje, om mij heen stonden mijn liefsten en ze zwaaiden naar mij, de ballon ging langzaam de lucht in, Lieke en Britt klapten in hun handjes en zwaaiden, dag oma daaaaaaaaaaaag. En ik ging hoger en hoger, mijn liefsten werden steeds kleiner, puntjes, en ik zag ze niet meer. Ergens haakte mijn ballon aan vast en scheurde open, ik viel en bleef vallen tot ik in water terecht kwam. Maar ik kon er niet uit, kreeg het heel benauwd, toen zag ik mijn mama die naar mij toe kwam zwemmen maar ze kwam niet dichterbij, ik stak mijn armen naar haar uit, ze keek me wel aan maar ging steeds verder weg. Ik wilde schreeuwen maar kon niet. Toen werd ik wakker. Ik voelde me erg ziek en verdrietig.

Zaterdag ging het niet beter, echt slecht eigenlijk, geen pijn maar het was alsof ik nog steeds in een soort cocon zat opgesloten, ik zag wel alles maar het leek wel alsof ik van een afstand naar mezelf zat te kijken, geluid vervormde en gesprekken kwamen maar half en vertraagd over. Het enige wat ik wilde was iemand die mij vasthield en zou zeggen dat alles weer goedkomt. Gelukkig kwam Tim me een lekkere stoel brengen, veel te groot voor mijn huiskamer maar hij ligt heerlijk. Met Timmie heb ik even geknuffeld. Later kwamen Mark en Corwin en ook het even tegen Mark aanliggen deed me goed. Ook Gerard en ik houden elkaar steeds vaker vast alsof het loslaten al zo dichtbij komt. Wij zijn eigenlijk helemaal niet zo knuffelig aangelegd maar nu gaat het vanzelf.

En nu is het zondag, de morfine is allemaal uit mijn lijf en ik voel me weer zoals anders, ook klote, maar niet zo erg als gisteren. Als het droog wordt buiten gaan we even de frisse lucht in want die heb ik nodig, alle wazige gedachten uit mijn hoofd blazen.

En dan morgen de huisarts bellen, de morfinepleister moet maar verhoogd worden, hopelijk lukt dat wel, als ik maar niks hoef te slikken. Dat belooft nog wat voor de toekomst want hoe lang kun je blijven verhogen ??????

http://www.youtube.com/watch?v=d8ufIBGfX9o