Stilte

Ik word wakker door een flinke hoestbui, zie op de wekker dat het 02.30 uur is. Wat ik ook probeer slapen lukt niet meer. Omdat ik het zo warm heb zet ik het raam een stuk verder open.

En dan komt het geluid naar binnen. Het valt me weer eens op hoeveel lawaai er ook 's nachts is, goederentreinen die, terwijl de spoorlijn zeker 4 km weg is, voorbij razen, aan de andere kant op ca. 1 km afstand de A2, waar gaan al die mensen toch naar toe ? gelukkig zit er een goed geluidsscherm voor. Katten die met elkaar "spelen", in de verte een ambulance, ojee een slecht begin van de dag voor iemand, een huilende baby ergens in de buurt, kom op ma of pa ga je kind troosten, naar huis fietsende tieners, die denken dat ze heel hard tegen elkaar moeten praten. Het is nooit helemaal stil.

Ook in mij is het niet stil, er zitten veel woorden in mijn hoofd, en in mijn lichaam zit iets anders, iets wat zich ook absoluut niet koest houdt maar momenteel erg verwoestend bezig is. Die woorden kan ik er gelukkig uittypen, maar dat monster in mij helaas niet. Als ik op mijn rug lig voel ik hem, een weeerzinwekkende zwelling die beweegt onder mijn handen. Lang geleden lag ik ook op mijn rug in bed, hoogzwanger en kon op ongeveer dezelfde plek een klein babyvoetje voelen en soms pakken. Dat ontroerde mij iedere keer weer, nu word ik er misselijk van.

Als ik de echte stilte op wil zoeken moet ik naar het buitenland, ergens hoog in de bergen, daar is het stil en ook nog echt donker 's nachts. Of misschien toch naar Zuid Limburg, ook daar zijn volgens mij nog van die plekjes te vinden.

Ik heb behoefte aan stilte merk ik, maar bij het typen van deze woorden overvalt mij een sombere gedachte, want binnenkort krijg ik waarschijnlijk meer donker en stilte dan mij lief is.........