Het monster is goed bezig in mijn lijf, zo voel ik het. Als ik mijn ogen sluit zie ik een zwart iets met venijnige kraaloogjes en een spitse gevaarlijke snuit. Hij zoekt zich een weg in mijn lichaam, rondkijkend waar hij de meeste schade kan gaan aanrichten. Please niet richting rug want dan ga je me pijn, veel pijn bezorgen.
Ik wil graag een compromis met hem afsluiten, "je mag blijven zitten want het is duidelijk dat je niet meer weg wilt, maar hou je koest en bouw een muurtje om je heen. Laat mij verder met rust. Al zit je er nog 10 jaar of langer, prima maar in je hok blijven." Helaas lijkt hij zich daar niks, maar dan ook helemaal niks van aan te trekken.
Mijn energie is tot beneden 0 gedaald, douchen en aankleden kost minstens 1,5 uur. Als ik het een doe moet ik het ander laten. Als ik 5 minuten ergens zit slaap ik en niet zomaar slapen, heel vast met enge dromen van monsters. En hartkloppingen, heel veel heel vaak. Misschien dat dit door de morfine komt maar ik weet het allemaal niet meer. Ik ben nog nooit in mijn leven zo moe geweest.
De oncologisch verpleegkundige adviseerde me om mijn lat laag te leggen zodat ik niet meer zoveel van mezelf moet doen, nog lager, hij ligt al zo laag dat ik zelfs met mijn magere lichaam er al niet meer onderdoor kan. Met lede ogen zie ik aan hoe anderen voor mij zorgen.
Hoe moeilijk ook maar wat ben ik blij met mijn familie en vrienden, Marion die mijn haren kleurt en knipt omdat ik het niet meer kan opbrengen om naar de kapper te gaan, een lieve schat die bij 30 graden mijn huis poetst, de buurvrouw die de ramen wast, een lieverd die voor mij kookt, een andere schat die in haar vrije tijd mijn voeten behandelt en mijn tenen van een lakje voorziet, nog steeds talloze kaartjes, bloemen en andere kadootjes, mensen die aan mij denken en meeleven, graag iets willen doen maar ook compleet machteloos staan. De liefde spat eraf.
Al die mensen maken me zielsgelukkig maar ook ontzettend verdrietig.......
Lieve Ans, we zijn op het moment een eind weg, maar we denken veel aan je. En wat moet een mens verder zeggen na zo´n bericht. Liefs Katy, Berry, Hannah
BeantwoordenVerwijderenLieve Ans, wat kan ik nog zeggen, dat ik heel heel erg met je meeleef. En als ik je webbolg lees lopen de tranen over mijn wangen van verdriet, waarom nou jij!!! Jij die zoveel beter verdient. Als dit, niks als ellende verdriet en pijn, wetende dat je het niet red maar toch de vechtlust hebt om door te gaan. Lees dat je langzaam achter uit gaat. En dat je de lat niet zo hoog moet leggen, maar dat valt niet mee als je nog zoveel wilt doen.
BeantwoordenVerwijderenLieve lieve Ans wens je heel veel kracht en sterkte, denk heel veel aan je. Je hebt veel voor me gedaan en betekend heel veel voor me. Dikke knuffel.
Liefs Helma .