Ik heb mijn leven altijd zo geleid zoals ik het goed vond, laat mij maar gewoon mezelf zijn, op de achtergrond mijn ding doen, me gelukkig voelen met allerlei kleine dingen. Zo kon ik al helemaal blij worden van een mooi uitzicht in de Allgäu, of van een of ander zelf in elkaar geflanst crea-bea stukje.
Vaak heb ik echter ook gedacht dat ik helemaal niet gezien werd, hoe vaak was het niet als Gerard en ik op straat liepen en iemand tegenkwamen die dan alleen "hallo Gerard" zei. Nu kent hij ook veel meer mensen in Boxtel maar soms deed zo'n opmerking wel eens pijn maar meestal loste ik het op door "en Ans"te zeggen en het verder te vergeten, niet belangrijk genoeg.
Ik hou er niet van om vooraan te staan, hoef geen popie jopie uit te hangen maar bekijk het van een afstand en denk er het mijne van. Toch speelde ook vaak een stukje onzekerheid of wat weinig zelfvertrouwen mee. Had ik regelmatig het idee dat anderen het beter deden. Toch heb ik me hierdoor nooit ongelukkig gevoeld, ik was gewoon IK.
Tot ik ziek werd .. nu besef ik dat ik wel degelijk iemand ben. Jammer dat ik dit nu pas zo ervaar, de liefde en warmte van alle mensen die echt belangrijk voor me zijn, mijn familie, mijn vrienden en kennissen die zich als een hechte kring om me heen verzameld hebben, die me door dipjes helpen, die er gewoon voor me zijn. Een heel warm bad bezorgen mij ook mijn werkgever en alle collega's. Mijn werk, dat voor mij heel belangrijk was (is) werd me al op een ruwe manier afgenomen, maar mijn collega's zijn er... met mailtjes, kaarten, SMS-jes, telefoontjes laten ze me weten dat ze me niet vergeten, geven me het gevoel dat ik er nog steeds bij hoor. Zelfs een collega uit Libanon stuurt me een pakketje.
En dat laat me groeien, geeft me bergen zelfvertrouwen en duwt mijn onzekerheid naar de achtergrond en ondanks het zwaard dat gevaarlijk zwierend boven mijn hoofd hangt ben ik nog steeds IK... en hoe raar het nu misschien ook klinkt voor nu even een heel gelukkige......
Goed om te horen Ans!!....Jij hoort altijd op de voorgrond !!
BeantwoordenVerwijderenJos en Bronnie
Zo is het: nu even gewoon IK. Ben je voor ons ook altijd geweest. XXX
BeantwoordenVerwijderenTuurlijk denken jouw collega's aan jou! Elke dag, steeds weer! Maar jij heet geen ''Jomanda'', dus laten ze dat, gelukkig ook aan je weten. x Ilse
BeantwoordenVerwijderenLieve Ans het is nooit te laat om te weten wie je bent hoe sterk je kan zijn hoe mooi jij bent door te zijn wie je bent. Elk mens heeft zijn of haar bijzondere kanten. jij bent er een van jij bent bijzonder zeker voor je gezin voor je man voor de kleintjes voor je vrienden collega's famillie. het is nooit te laat. op de achtergrond staan is een gegeven. Wat is er mooier dan achtergrond muziek,een achtergrond koor, een schilderij met een mooie achtergrond,een leven met een geweldige achtergrond dat heeft een betekenis een leven zonder nee daar kan ik niks mee. Voor mij heeft het achtergrond leven heel veel te bieden. Daardoor voel ik me sterk kan ik door. Ans blijf sterk blijf vechten ik denk aan je op de achtergrond. Liefs Tiny
BeantwoordenVerwijderenBeste Ans,
BeantwoordenVerwijderenook een oud-collega denkt vaak aan je!
groeten
Leon
Lieve Ans,
BeantwoordenVerwijderenWat erg voor je dat je nu pas beseft hoe belangrijk jou IK is en altijd zal blijven. En dat je je n beetje op de achtergrond houd is geen slechte eigenschap. Zo kun je ook de kat uit de boom kijken. Maar het balangrijkste is dat je je eigen IK niet vergeet, want er is niemand belangrijker dan jijzelf .
Wens je een hele fijne " Moederdag " want dat is jij verdient.
Liefs Helma.
Goh Ans.
BeantwoordenVerwijderenDie onzekerheid die je soms hebt gevoeld, is zeker niet op zijn plaats. Wie bekeek de website van de Belgische specialist en belde die gewoon even op? Wie gaat er niet bij de pakken neerzitten? Wie "onderneemt" nu al deze sores om er toch wat positiefs uit proberen te halen? Wie schrijft al deze mooie stukjes? Ntuurlijk voelt het als onzekerheid, maar is het dat wel? Je bent altijd een rots in de branding geweest, en dat ben je nog steeds. Alleen af en toe brokkelt die rots een beetje af, en zijn de steentjes samen ook een formatie. Je hoeft niet altijd die rots te zijn, maar gewoon jezelf blijven!
Houdt je taai.
Groetjes Anja