Vandaag is de grote-chemo-dag, klinkt een beetje als grote-schoonmaak-dag maar dan anders. Vanochtend werd ik wakker met een zenuwachtig gevoel, behalve het "o ja shit" gevoel van iedere dag nu ook heel zenuwachtig alsof er iets spannends gaat gebeuren. Om dit gevoel heel snel de kop in te drukken heb ik de CD van LA the voices echt kei en keihard opgezet (sorry buren en waarschijnlijk nog verder) heb een emmer sop gemaakt en heb echt grote schoonmaak in mijn huiskamer gehouden. Als een tornado ben ik door het huis gerend met spons en zeem, bekaf maar voldaan om 11.30 uur op de bank geploft, en daar was het gevoel weer.
Om 12.15 uur de auto in en naar Den Bosch, omdat we deze route de laatste weken te vaak gereden hebben om iedere keer weer slecht nieuws te ontvangen krijg ik al de kriebels als ik door de tunnel ben en de grote geblokte parkeergarage zie. Daar ga ik niet meer parkeren, als je je auto daarin parkeert associeer ik dat met slecht nieuws, dus nu op de open parkeerplaats en een stukje lopen.
Op de afdeling word ik vriendelijk ontvangen, achter de gesloten deuren is een heel andere wereld, verbaasd, ontroerd, bang heb ik rondgekeken, die piepjes van de infusen klonken overal, heel veel mensen, jong en oud allemaal verbonden met een zak vergif en met hoop op betere tijden. Ik kreeg een bed toegewezen en na een vriendelijk praatje werd het infuus aangesloten, koude rillingen kreeg ik bij het zien van de vloeistof waarvan ik veel verwacht. Gespannen volgde ik de vloeistof die vanuit een zak langzaam via een slangetje mijn arm inliep, in gedachten zag ik een hele kolonne mieren, compleet met helm en geweren op zoek naar tumor, zouden er wegwijzers staan naar de alvleesklier ? zouden ze de weg wel weten, of hebben ze al een tom-tom, word ik gek ? Het woord alvleesklier kan ik ook niet meer horen. Wist ik een paar maanden geleden alleen van het bestaan van dit belangrijke orgaan, zo kom ik het woord nu overal tegen, zelfs afgelopen zaterdag bij Ik hou van Holland moesten de panelleden een woord raden en ja hoor Alvleesklier.
Een uurtje later was het gebeurd, nog een praatje met de superlieve verpleging, een afsprakenkaartje, waarop staat dat ik de komende 3 maanden iedere week naar dit ziekenhuis mag komen, 2 dozen pillen tegen eventuele misselijkheid en toen met gierende banden naar huis waar ik op de bank ben gaan liggen en meteen knock out ging, waarschijnlijk veroorzaakt door het gepoets van vanochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten