de dag waarop onze wereld instortte 16 februari 2012

"U heeft alvleesklierkanker, het ziet er heel slecht uit, we kunnen niet opereren, wel eventueel uw leven verlengen met chemo, maar ik had al gezegd dat het er heel slecht uitzag" Dat waren de woorden van de MDL arts waar ik naartoe gestuurd was toen bleek dat de echo van mijn buik die op 30 januari gemaakt was een duidelijke afwijking in de alvleesklier vertoonde.
Hieraan voorafgaand : vanaf eind november had ik wat vage maagklachten, niet echt pijn maar gewoon vervelend. Even naar de huisarts voor wat maagzuurremmers en het zou wel overgaan, niet dus. Even terug naar de huisarts en wat bloedonderzoek laten doen omdat gedacht werd aan een maagbacterie, niet dus. Op oudejaarsdag nog maar weer terug omdat ik nu toch ook wel vaak misselijk was en we half januari 2 weken naar Bonaire zouden gaan en ik niet ziek het vliegtuig in wilde. De huisarts stelde voor om een echo te laten maken en achteraf gelukkig kon deze pas op de dag na onze terugkeer in Nederland gemaakt worden.
En toen ging het heel erg snel, binnen een paar uur na de echo een berichtje van de huisarts op mijn voicemail of ik hem even terug wilde bellen, trillend heb ik dat gedaan en hij vertelde mij dat ze "iets" op de echo gezien hadden en ik met spoed een afspraak zou krijgen bij de MDL arts. Daar kon ik 4 dagen later terecht (hoezo spoed, patientenstop) !! Het gaat om mij... Deze arts draaide er geen doekjes om en zei direct dat het waarschijnlijk erg fout zou zijn, maar eerst een CT scan maken, bloedprikken etc. Als een zombie ben ik door de ziekenhuisgangen gelopen, hoezo moet ik op de afdeling oncologie zijn ? daar hoor ik toch niet, kan toch niet ? wel dus.
En dan begint het wachten op de datum voor de scan, na diverse telefoontjes waarin iedereen begrip voor mijn situatie heeft maar helaas niks voor mij kan doen is het uiteindelijk mijn huisarts gelukt om de scan een op 10 februari te laten plaatsvinden, dan hebben ze nog 3 dagen nodig om deze uit te lezen, bullshit, onzin, als je op de EHBO wordt binnengebracht kan het ook meteen. Weer dankzij mijn huisarts krijg ik een voorlopige uitslag, foute boel, en het woord kanker valt.
Dan op 16 februari de definitieve uitslag, Gerard, Mark en ik krijgen in 10 minuten de bovenstaande zinnen te horen en worden na 10 minuten de deur uitgebonjourd om met een verpleegkundige mee te gaan want het spreekuur moet natuurlijk doorgaan. Helemaal kapot, huilend, hopende troost te vinden bij deze heel lieve verpleegkundige horen we een heel verhaal aan waarvan ik me niks meer kan herinneren..... Vanaf deze dag zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn.