nieuwe uitdaging

Heb ik weer, vanochtend naar de oncoloog, de allergische reactie is dus toch door de chemo ontstaan. De oncoloog schrok nog steeds van mijn lichaam, terwijl het er nu weer redelijk uitziet vind ik. En dan wordt er overlegd. Wat nu ?  Het vervolgen van de kuur met Gemcitabine vindt ze te gevaarlijk, de kans op herhaling is erg groot.
Er is nog een andere optie, de zwaardere kuur met Folfirinox, dit is een cocktail (waarschijnlijk bedoelen ze  niet die cocktails die wij op Bonaire geproefd hebben) van 5 verschillende medicijnen. Zwaarder betekent automatisch meer bijwerkingen, welke dat zijn wil ik nu nog niet weten. Maar omdat ik fit en gezond en jong ! ben kom ik hiervoor in aanmerking. Vorige week ben ik door een vervangend oncoloog gezien en die zou niet gezegd hebben dat ik toen fit en gezond was, maar een wrak. Gelukkig heeft de Prednison mij er weer helemaal bovenop geholpen, het woordje "pret" zit erin en ik heb dat ook zo gevoeld. De afgelopen week was een topweek voor me, met voldoende eetlust en weer wat meer energie. Nog maar even genieten dus. Hoe snel ben ik tegenwoordig tevreden ?? Tevreden als ik niet misselijk ben, tevreden als ik eens gewoon iets kan eten, tevreden als ik gewoon met mijn moppies kan spelen.
Dat mijn leven nooit meer zo wordt als vroeger (3 maanden geleden) moge duidelijk zijn, maar als ik me dan goed  en helemaal niet ziek voel doet het dubbel pijn. Ik betrek veel berichtjes en opmerkingen op mezelf, berichtjes van anderen op facebook maken me verdrietig, ik wil niet lezen dat er mensen overleden zijn, wil niet lezen dat mensen elkaar sterkte toewensen, berichtjes als "goh, toch nog snel gegaan" dan denk ik meteen aan mezelf, zullen "ze" dat over ..... ook over mij gaan zeggen, zo van "hedde ut al geheurd? ze is dood, goh wat is dat snel gegaan, en ze was toch nog zo gezond, wat vreselijk voor heure mens en keinder` 

Dat denken kan ik niet uitschakelen, loopt altijd met me mee. Vanavond hebben we bij onze lieve vrienden gegeten, ze kan zo heerlijk koken voor mij, vetvrij daar heb ik geen last van. Na het eten nog een potje kaarten en een beetje slap kletsen, zo simpel, maar zo enorm groot voor mij. Maar toch weer die verdrietige oogjes. Ik wil niet dat het afgelopen is.

STOP, HO, weg met die gedachten, nu op naar de volgende kuur, a.s. maandag hoor ik wanneer het allemaal gaat gebeuren, deze nieuwe kuur werd ook al in Leuven en het AMC genoemd dus verstand op nul en er vol tegenaan.....   want opgeven staat  niet in mijn woordenboek.