Ook thuis is niks meer hetzelfde, ik wist niet dat ik zoveel tranen had, volgens mij heb ik meer gejankt dan in mijn hele 56 jarig bestaan, alhoewel mijn moeder zegt dat ik als baby ook veel gehuild heb. Ook zoiets, moet ik mijn 84 jarige moeder gaan vertellen dat haar dochter een dodelijke ziekte heeft, ze reageerde ontzettend lief, voorzover ze het allemaal begreep, het was weer mijn mama die voor mij zorgt, weer huilen natuurlijk met zijn allen. Mijn dochter Sabine, die met man en kind voor een half jaar naar Bonaire was is een maand eerder naar huis gekomen, ik was daar natuurlijk heel blij mee maar had het zo graag anders gezien, wij eind maart met een spandoek op Schiphol om ze te verwelkomen.
Voor andere mensen gaat het leven gewoon door maar voor mij, Gerard, Sabine, Bart, Mark, Corwin, Tim en Marion, Maryanne en haar gezin en zelfs voor mijn werkgever en collega's staat de wereld echt op zijn kop. Mijn kleinkinderen Britt, Lieke en Ivan zijn nog te klein om te beseffen wat er aan de hand is maar kleine Britt komt iedere keer met haar doktersspullen naar mij om oma beter te maken. Ondertussen probeer ik zo gewoon mogelijk te leven, want wat moet ik nu. Moet ik in bed gaan liggen want ik ben toch ziek, onzin natuurlijk, ik voel me prima, nou ja niet altijd, maar ontkennen dat je iets mankeert hoort er schijnbaar ook bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten