Een week om heel snel te vergeten

Een andere benaming heb ik helaas niet kunnen bedenken voor de afgelopen week, wat ben ik ziek geweest, vreselijk. Na de 2e chemo afgelopen maandag begon het eigenlijk al meteen verkeerd, thuisgekomen op de bank en maar naar bed omdat ik zo ontzettend moe was. De volgende dag ging het eigenlijk niet beter, nu was ik ook nog heel erg misselijk. Omdat ze in het ziekenhuis gezegd hadden om 4 tabletjes verspreid over de dag tegen misselijkheid te nemen om zo een medicijnspiegel op te bouwen heb ik dat gedaan, en toen werd ik pas echt ziek.

Dinsdagmiddag zouden we even naar Breda rijden maar helaas was dat ook geen succes, voor de verandering gaan er nu geen dropjes en andere noepies mee in de auto maar een emmer en natte doekjes.

Woensdag ook weer de hele dag in bed doorgebracht, kon gewoon niet overeind, alles draaide en hondsberoerd. Bijkomend probleem is bij mij natuurlijk ook het eten, ik kan de aanblik al niet verdragen laat staan de geur, dus het eten is een groot probleem aan het worden en daarmee ook mijn gewicht, tegen heug en meug bijt ik in een broodje of ander eten wat liefdevol door Gerard voor me neergezet wordt, hij is bezorgd en wil me zo graag aan het eten krijgen, dus probeer ik met mijn neus dicht wat naar binnen te proppen en het vervolgens.... deze details zal ik jullie besparen.

Nog een probleem werd de toenemende huiduitslag, ik begon een beetje op een milka koe te lijken, nee  niet het model maar de kleur en de vlekken, mijn hele romp vol met blauw-paarse en rode vlekken voor de gezelligheid afgewisseld met jeukende bulten. Aan de oncologisch verpleegkundige, die belde hoe e.e.a. verlopen was heb ik mijn zorgen over de toenemende huiduitslag verteld en zij heeft een afspraak met een oncoloog geregeld. Daar ben ik vanochtend geweest, vraag me niet hoe ik in Den Bosch gekomen ben, met een plastic zak en als eerste gekeken waar een prullenbak stond voor het geval dat.... De dokter schrok van mijn lijf, van de vlekken dan.... denk ik.  Ik werd ook al misselijk van een blik in de spiegel vanochtend. Conclusie, de 3e chemo wordt uitgesteld, en een stootkuur van 5 dagen Prednison moet de huiduitslag doen verdwijnen. Volgende week vrijdag terug voor controle om dan te bekijken of de allergie van de chemo komt en of ik die überhaupt nog mag krijgen, hoe zuur kan het zijn.

Weer thuis snel op de bank, die de afgelopen weken toch een vriend is geworden, was het eerder om even uit te rusten van een drukke werkdag, nu is het meer een troostplek die me even mezelf laat zijn, ik kan een fleecedekentje over mijn hoofd trekken en vreselijk veel medelijden met mezelf hebben. Na het uitrusten van een drukke werkdag kwam ik na een kwartiertje weer energiek omhoog om nog wat huishoudelijke taken of andere dingen te doen. Nu blijf ik meestal liggen.

Maar ik moet zeggen het 1e prednisontabletje doet zijn werking, de misselijkheid is verdwenen en de pijn veroorzaakt door de huiduitslag ook, vol goede moed op naar de rest van de kuur.

Toevallig belde vanmiddag de oncoloog uit het AMC waar ik vorige week voor een 2e opinion was, heel attent. Deze arts wilde even weten hoe het met me was. Toen ik vertelde van de allergische reactie vond hij dat vreemd, omdat hij deze kuur duizenden malen (hoeveel kankerpatiënten zijn er?) voorschrijft en zelden een allergie ziet. Hij vroeg zich af of het niet door de tabletjes voor de misselijkheid is veroorzaakt, ik hoop het ze hielpen namelijk ook al niet tegen het beroerd zijn, ik werd er steeds zieker en er verder niet over nagedacht, dat verwacht je toch niet. Maar hij gaf met goede hoop. Volgende week even bespreken.

En nu is het dan inmiddels zaterdag, 00.20 uur en ik kan niet slapen, heb dat teveel gedaan de laatste tijd, maar ga het toch maar weer proberen....  welterusten allemaal.