Een middagje genieten

Het gaat weer goed met me, nou ja goed ?  beter. Hoe snel verleg je je grenzen om te zeggen dat het goed gaat ?  Heel snel dus. Drie maanden geleden kon ik nog 5 dingen tegelijk doen, had energie voor 10. Gisteren moest ik al na 2 uurtjes op mijn eigen vertrouwde VDL plekje tot de conclusie komen dat de autorit van 20 minuten, de indrukken, de praatjes met mijn lieve collega's, het even proberen wat werk te verzetten, me heel veel energie kostte. Ik kon het niet volhouden, weer 20 minuten naar huis gereden om vervolgens 2 uur te slapen. Vreselijk,  misschien toch te vroeg na alle ellende van vorige week, maar ik wilde dit zo graag.
Vanochtend rustig aan gedaan,bij mijn moeder op bezoek geweest. Altijd goed om even met haar te knuffelen. Ze heeft zo haar eigen mening over mijn ziekte. Ik heb 5 rode rozen van haar gekregen, voor ieder jaar een. Zij leeft in de veronderstelling dat je zeker nog 5 jaar leeft met kanker, ik hoop zo dat ze gelijk heeft.
Vanmiddag met Gerard, Sabine, Marion en mijn 3 kleine moppies naar Oisterwijk gereden, de kindjes in de speeltuin, oma op het terras, lekker niks doen alleen genieten van die blijde toetjes. Maar wat is dat dubbel, even omhoogkijken naar de bomen waarvan de takken mooi afsteken tegen de blauwe lucht, de stilte (voordeel van een doordeweekse dag), de zon, de kleine wolkjes, zou daarboven nou iets zijn ?  ik voelde regelmatig mijn tranen opkomen, nee... niet aan toegeven ...  nu is het gezellig, nu alles in je opnemen, maar die ene enge gedachte raakte ik niet kwijt.
Toen er een fietsclubje met 4 oudjes op het terras neerstreek had ik even een gevoel van "waarom zij wel ?" Ik heb dat vaker de laatste tijd, iedere keer als ik oudere mensen zie krijg ik van die gedachten, het slaat nergens op.
Deze middag neemt niemand me meer af, Maryanne zou zeggen "dit is een van de pareltjes"